«Ο χρόνος που τρέχει μας αλλάζει• όταν συντρέχει και ο
χωρισμός του χώρου, γινόμαστε αγνώριστοι•
οπότε προκύπτει η αναγκαιότητα του αναγνωρισμού»
Δ.Ν. Μαρωνίτης: Αναγνωρισμοί στην Οδύσσεια
.
.
Τώρα, και μετά από έξη χρόνια που είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στην πολυδιάστατη κρίση μας και στην κρίση και σύγχυση της κριτικής μας ικανότητας, αντιλαμβανόμαστε να αναπτύσσεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας η δράση μιας πρωτοβουλίας που ρηματοποιήθηκε με το κείμενο των 58. Η κίνηση αυτή για την συγκρότηση μιας νέας συλλογικότητας στο χώρο της κεντροαριστεράς επιχειρεί και φιλοδοξεί να αναδειχθεί σε σημαντικό φορέα προοδευτικής δημοκρατικής κατεύθυνσης και να διεκδικήσει την ψήφο και συμπαράταξη των πολιτών στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Προέκυψε, μέσα από την αίσθηση, ενός διεξαγόμενου μη γραμμικού εμφυλίου χωρίς προοπτική ειρήνης και σταθερότητας, μερικών «μελαγχολικών συνειδήσεων» της κοινωνίας των πολιτών. Μέσα από την διαπίστωση του κενού αντιπροσώπευσης που δημιούργησε η κρίση στο πολιτικό σύστημα (περιλαμβανομένων σ? αυτό και των ΜΜΕ).
.
Σαν μία επιτέλους αντίδραση, στην βάρβαρη αποικιοποίηση της γλώσσας, της βουλής, της σκέψης και του πολιτικού μας βίου ,αρκετών από μας, από τον κυρίαρχο προπηλαϊκίστικο λόγο που γεννήθηκε από την ενεργοποίηση του αντιδιαλεκτικού και αντιδιαλογικού σεισμικού ρήγματος σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς πολίτες, φορείς και κομματικούς σχηματισμούς. Ενός δηλ. πολιτικο-κοινωνικού σεισμού και μιας ακολουθίας καταστρεπτικών της κοινωνικής συνοχής μετασεισμών που εξακολουθεί να δημιουργεί η σύγκρουση των πλακών του νέου μετεκλογικού δικομματισμού-διπολισμού, των Λαιστρυγόνων και των κυκλώπων της δημαγωγίας και λαοχειλίας εξ αιτίας της κρίσης και των ερμηνειών της, καθώς και της ανελέητης καθημερινής προπαγάνδας των αυτοεκπληρούμενων προφητειών που αντί να επιταχύνουν την ανάκαμψη της χώρας έχουν στόχο να επεκτείνουν και εντείνουν την αβεβαιότητά και την αστάθειά της. Τώρα που κατά το κοινώς λεγόμενον φαίνεται ότι: έχουμε φάει το γάϊδαρο του μνημονίου!
Από την προσπάθεια αυτή απορρέει η ανάγκη υποστήριξης της αναγνώρισης του τοπολογικού χώρου της κεντροαριστεράς και επομένως και ταυτόχρονα του Συλλογικού της Υποκειμένου (ΔΠΠ) από όσον το δυνατόν περισσότερα υποκείμενα (συλλογικά ή μη). Στον εκλογικό κύκλο που αρχίζει το θέμα αυτό της αναγνώρισης είναι μία εκ των ων ουκ άνευ δοκιμασία. Η επίλυση δε του αναγνωριστικού σταυρόλεξου πρωταρχικό μέλημα. Η αναγνωρισιμότητα δευτερεύον κριτήριο.
Στο κεφάλαιο 11 της Ποιητικής ο Αριστοτέλης ορίζει την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ως την «εξ αγνοίας εις γνώσιν μεταβολήν, ή εις φιλίαν ή εις έχθραν, των προς ευτυχίαν ή προς δυστυχίαν ωρισμένων». Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η αναγνώριση μπορεί να γίνει: α) με σημάδια β) από τα ίδια τα γεγονότα γ) με ανάμνηση, επαναφορά στην μνήμη δ) με συλλογισμούς που οδηγούν στην παραδοχή και αποδοχή, ομολογία ή και πράξη νομιμοποίησης.
Στη «διαδρομή-πορεία της αναγνώρισης» ο Πολ Ρικέρ αναβαθμίζει φιλοσοφικά το θέμα της αναγνώρισης εισάγοντας στην «μήτρα του αναγνωρισμού»: Την αναγνώριση ως ταυτοποίηση ενός αντικειμένου ή προσώπου, την αναγνώριση της ταυτότητας κάποιου από τον ίδιο και την αμοιβαία αναγνώριση των υποκειμένων έστω και ασύμμετρων μέσα από μια διαδικασία διαπραγμάτευσης των διακυβευομένων και όχι από μία διαδικασία πάλης μέχρι θανάτου που προκύπτει από τη ανάγνωση της διαλεκτικής του κυρίου και δούλου της εγελιανής (Χέγκελ) «Ρωβινσονιάδας»
Τούτων δοθέντων, τα παρακάτω φαίνονται σαν τα 7 βασικά στοιχεία της μέχρι τώρα φυσιογνωμίας και ταυτότητας του υποκειμένου της κεντροαριστεράς (αλλά και του κέντρου και κεντροδεξιάς) που μπορούν να μας οδηγήσουν στην αμοιβαία αναγνώριση και ταύτιση και επομένως σε δράση μέσα από την τουλάχιστον δυσανάγνωστη πολιτική πραγματικότητα:
1. Η ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισης του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου ώστε να γίνει δυνατή μια βιώσιμη ανάπτυξη που θα καταπολεμά πρωτίστως την ανεργία και θα εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή
2. Η αναφορά στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα για περισσότερο κοινωνική Ευρώπη και ριζική βελτίωση του Ευ της με μείωση της άνισης ανταλλαγής Βορρά – Νότου
3. Η υιοθέτηση της προσέγγισης του μη μηδενικού αθροίσματος και ενός συναινετικού πραγματισμού και ενεργητικού συμβιβασμού
4. Η βαθειά πεποίθηση και πιστεύω ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση
5. Ότι η κρίση και ο παροξυσμός της πολιτικής βίας έχει και βαθιές πολιτισμικές αιτίες
6. Η ενότητα της κεντροαριστεράς θεμελιώνεται στην αναγνώριση και σεβασμό της διαφορετικότητα των υποκειμένων
7. Η χώρα έχει μέλλον μόνο μέσα από συνθετικες λειτουργίες και κουλτούρα συνεργασίας και διαλόγου.
8. Η διαφύλαξη μιας εθνικής και δημοκρατικής πολιτικής κοινότητας εντός της οποίας μπορεί και πρέπει να ασκούνται πολιτικές ισότητας και δίκαιης κατανομής των βαρών και υποχρεώσεων
9. Η επιστροφή στην δραχμή δεν θα είναι απλώς καταστροφική αλλά αφανιστική και κυρίως για αυτούς που τώρα λένε ότι δεν έχουν στον ήλιο του μνημονίου μοίρα. Με τη δραχμή δεν θα ?χουν στο Σύμπαν μοίρα!
.