Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ τι διαπραγματεύεται να υπογράψει; Συμφωνία, Επώδυνη Συμφωνία, Νέο Μνημόνιο, Συμφωνία «ήπιας προσαρμογής, που αφήνει χώρο στη ανάπτυξη» ή Εξαναγκασμό; Και αν πρόκειται για τις διάφορες παραλλαγές της Συμφωνίας θα πρέπει να είναι έτοιμος και να την εφαρμόσει; Αν όμως πρόκειται για Εξαναγκασμό Πώς είναι δυνατόν να εφαρμοστεί;
Έτσι και αλλιώς σε κάθε περίπτωση για να εκταμιεύει τα νέα δάνεια ύψους 90 δις που εκτιμά ότι χρειάζεται η χώρα το ΔΝΤ μέχρι το 2018, θα πρέπει να εφαρμόζει τα μέτρα που έχει συμφωνήσει με το κουαρτέτο αφού προβλέπονται ξανά διαδικασίες περιοδικής αξιολόγησης από τους θεσμούς για την ικανότητα της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστεράς» να υλοποιεί και να εφαρμόζει Μνημόνια;
Τελικά αντιλαμβάνονται εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο διαχωρισμός της Ελληνικής Κοινωνίας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σε τι πολιτικούς παραλογισμούς έχει οδηγήσει την πολιτική ζωή της χώρας; Και τι τεράστια ζημιά παράλληλα έχει γίνει, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2009 και στο να μπορέσουμε σαν κοινωνία έγκαιρα να αντιληφθούμε τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν στη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το πόλεμο, άλλα και πώς θα ξεπεράσουμε χρόνιες παθογένειες οικονομικές και πολιτικές, ανασυγκροτώντας και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να γίνουμε μια Κανονική Ευρωπαϊκή χώρα περιορίζοντας τη διαπλοκή, το πελατειακό κράτος, τη υψηλή διαφθορά και φοροδιαφυγή, την ισχνή παραγωγική βάση μας το ελλειμματικό εμπορικό μας ισοζύγιο, που χαρακτηρίζει το νεότερο Ελληνικό Κράτος από την ίδρυση του μέχρι και της μέρες μας. Αυτό προϋπόθετε πάνω από όλα την εθνική συνεννόηση και συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου;
Αντί αυτών ζήσαμε τη απόλυτη κυριαρχία ενός δεξιού – αριστερού εθνικο-λαϊκισμού στη πολιτική ζωή της χώρας, την ήττα της Πολιτικής, τα ψεύτικά τα λόγια τα μεγάλα για ότι «ένας άλλος κόσμος ήταν εφικτός» μακριά από μνημόνια! Ζήσαμε ένα εμφυλιακό κλίμα με προδότες, τσολάκογλους, νενέκους, μερκελιστές, κλπ που υποβάθμισε και έβλαψε βαθιά την λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας μας και διέσυρε πρόσωπα και υπολήψεις. Και σε όλα αυτά πρωταγωνιστής και βασικός υπεύθυνος μετά το 2009 είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τα κόμματα του σημερινού κυβερνητικού σχηματισμού που «διαπραγματεύτηκαν σκληρά» με «αξιοπρέπεια» απειλώντας με Κούγκι αλλά τελικά έφεραν το 3ο Μνημόνιο για την χώρα, εκεί που φαινόταν ότι ήμασταν πολύ κοντά στην έξοδο και δεν θα χρειαζόταν άλλο.
Μπορεί ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας των πολιτών, αυτό πλέον να το αντιλαμβάνεται καθαρά όπως και τις τεράστιες ευθύνες που έχει ο συνασπισμός των κομμάτων της συν-κυβέρνησης. Όμως ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό μέρος της συνεχίζουν να μεταφέρουν τις πολιτικές ευθύνες στο «παλαιό πολιτικό σύστημα», λες και αυτό διαπραγματεύτηκε τους έξι μήνες που οδήγησε την χώρα σε ασφυξία ρευστότητας και στα capital controls, στην επιστροφή στη ύφεση στην αύξηση της ανεργίας και στα ελλείμματα ξανά κατά πάσα πιθανότητα για το 2015;
Αυτές οι αντιλήψεις εκφράζουν ένα ανορθολογικό και άχρονο τρόπο σκέψεις που έχει έντονα τα στοιχεία της προσπάθειας αποφυγής της ατομικής και συλλογικής ευθύνης της διαδεδομένης αντίληψης που εκφράστηκε σε όλη την διάρκεια της κρίσης αλλά και πριν ότι για τα όποια προβλήματα μας φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εμείς.
Γιατί ασφαλώς ό καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος και της ελευθερίας στις επιλογές του όσα αφορά όχι μόνο τι ψηφίζει αλλά και των πολιτικών συνεπειών που έχει η ψήφος. Στην δικιά μας περίπτωση, παρά την οριστική ρήξη που συντελείται με το αντιμνημονακό παρελθόν των κυβερνώντων συνεχίζουν μεγάλα ποσοστά πολιτών να στηρίζουν και να κάνουν αποδεκτές τις πολιτικές εκείνες που αποδειχτήκαν όχι μόνο ανεφάρμοστες αλλά και τεράστια ψέματα.
Που είχαν και έχουν μάλιστα σοβαρές συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Όχι μόνο αναφορικά με την Οικονομία και τα 40 δις του νέου κόστους από το τρόπο διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη – Τσίπρα, την αύξηση της ανεργίας λόγω των capital controls που για το μήνα μόνο Ιούλιο χάθηκαν εξ αιτίας τους πάνω από 16.658 θέσεις εργασίας, αλλά και για την διεθνή αναξιοπιστία της χώρας που την οδήγησαν σε τεχνικό default έναντι του ΔΝΤ, σαν την πρώτη ανεπτυγμένη χώρα που δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, πράγμα που είχε να συμβεί μέχρι τότε μόνο με χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Αυτή η συνεχή αποφυγή των ατομικών αλλά και συλλογικών ευθυνών δείχνει ότι σημαντικά τμήματα της κοινωνίας των πολιτών βρίσκονται στην παιδική ηλικία και αρνούνται πεισματικά να ενηλικιωθούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Έτσι όμως δεν μπορεί να ωριμάσει η δημοκρατία μας, αλλά ούτε ένα κόμμα μπορεί να μετατραπεί από αντισυστημικό σε μεταρρυθμιστικό ικανό να κυβερνήσει, όταν μάλιστα η όποια ηγετική του ομάδα αρνείται να πει την αλήθεια δημόσια και να κάνει την αυτοκριτική της όχι μόνο για τις ψευδαισθήσεις της αλλά για το γεγονός ότι ήταν και είναι φορέας ιδεών μια αριστεράς που έχει πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής της τουλάχιστον όσο αφορά τον Ευρωπαϊκό χώρο.