Tο πολιτικό μας σύστημα με έναν πρωτοφανή αυτισμό φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα. Ακόμη και εκείνοι που συνειδητοποιούν το τεράστιο οικονομικό, αλλά και πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, παρακολουθούν με μεγάλη αμηχανία τα τεκταινόμενα.
.
Γίνεται όλο και πιο σαφές, πως η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά βλέπει την κρίση ως μία ευκαιρία να ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την ίδια συνταγή Παπανδρέου που τον οδήγησε σε αδιέξοδο. Τεράστια πολιτική ανευθυνότητα , την οποία, όμως, η χώρα και ο λαός της κινδυνεύουν να τις πληρώσουν πολύ ακριβά.
.
Στο ΠΑΣΟΚ, αφού η κυβέρνηση Παπανδρέου πορεύτηκε για δύο χρόνια «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», χωρίς στόχους, χωρίς έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, χωρίς προτάσεις, εγκλωβισμένη στο «λεφτά υπάρχουν», τώρα βιώνει την κατάρρευσή του. Ωστόσο, παρακολουθώντας τις δηλώσεις, αλλά και κινήσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνεται κανείς πως θεωρούν ότι η ανασυγκρότηση του Κινήματος είναι μια δική τους εσωτερική υπόθεση. Υπόθεση μηχανισμών, ισορροπιών, εσωτερικών συμμαχιών. Σαν να μην βιώνουμε αυτή την σεισμικών διαστάσεων κρίση σε όλα τα επίπεδα. Πρόβλημά τους. Η κοινωνία, ο προοδευτικός κόσμος της χώρας αναζητά διέξοδο, χωρίς να θεωρεί το οποιοδήποτε κόμμα ιερό θέσφατο.
.
Η «ανανήψεις» των τελευταίων ημερών εν όψει της διαδοχής , κάποιων στελεχών του, οι οποίοι μετατρέπονται σε «αντιμνημονιακούς» εκ των υστέρων, προσπαθούν να πείσουν πως αυτοί δεν έφταιγαν, πως κατά βάθος είναι καλοί, είναι αστείες και δείχνουν την μεγάλη αμηχανία στην οποία βρίσκονται. Αντί να παρουσιάσουν υπεύθυνες θέσεις εξόδου από την κρίση, καταφεύγουν στο στρατόπεδο των διαμαρτυρομένων . Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, πάντως, πως κάνουν κακό στον εαυτό τους, στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα στην δημοκρατική παράταξη, την οποία οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη αναξιοπιστία.
.
Η νεοσυσταθείσα Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), γίνεται αυτό το διάστημα ο αποδέκτης των δυσαρεστημένων του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός προκαλεί ευφορία στα στελέχη του κόμματους του. Ωστόσο, γεννά πολλές επιφυλάξεις και προβληματισμό σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που κινούνται και έχουν ως σημείο αναφοράς αυτό τον χώρο. Η ΔΗΜΑΡ, στην οποία είχαν εναποθέσει πολλοί προοδευτικοί πολίτες τις ελπίδες για ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς, γοητευμένη από την μεγάλη (δημοσκοπική ) μαζική είσοδο των απογοητευμένων του ΠΑΣΟΚ, διολισθαίνει όλο και περισσότερο στη λογική του «ώριμου φρούτου». Αποφεύγει να παίρνει θέση στα καυτά θέματα, όπως στα θέματα Παιδείας, κυβέρνηση Παπαδήμου κ.ά. Μετατρέπεται, ουσιαστικά σε ένα εναλλακτικό ήπιο κόμμα διαμαρτυρίας, διαμαρτυρομένων προοδευτικών που απλώς δεν θέλουν να ταυτιστούν με το παλαιολιθικό ΚΚΕ και το ακραίο- απολίτικο ΣΥΡΙΖΑ ή αυτούς που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ ( με τους οποίους μάλιστα «φλερτάρει»). Δεν προβάλλει θέσεις, καταφεύγει στη γνωστή δοκιμασμένη συνταγή της γενικολογίας που δεν δεσμεύει το κόμμα ουσιαστικά σε τίποτε, παρά σε καλές προθέσεις, έχοντας ως όπλο, τον ήπιο, αλλά χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις λόγο του Φώτη Κουβέλη.
.
Οι προοδευτικοί πολίτες που στην απόγνωση τους στρέφονται στη ΔΗΜΑΡ, είναι «τράνζιτ». Είναι ψηφοφόροι εν αναμονή, οι οποίοι περιμένουν να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Προϋπόθεση να μείνουν στη ΔΗΜΑΡ, είναι να πεισθούν πως είναι το καινούργιο.
.
Η υπόθεση της ανασυγκρότησης του Κεντροαριστερού χώρου, δεν είναι μόνον υπόθεση του ΠΑΣΟΚ , τουλάχιστον του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Είναι υπόθεση όλων αυτών που κατατάσσουν εαυτούς στον προοδευτικό χώρο, άτομα, μικρότερα κόμματα, κινήσεις πολιτών. Την τελευταία περίοδο έχουμε πολλές τέτοιες κινήσεις. Ίσως ακόμη να μην είναι ορατή μία διέξοδος, ωστόσο, είναι η περίοδος της κύησης. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι ακριβώς θα συμβεί. Το ζητούμενο είναι εάν οι κινήσεις αυτές μπορούν να ξεφύγουν από τις κλειστές παρέες, να κάνουν την υπέρβασή τους, να βρουν κοινό παρανομαστή και να ανοιχτούν στην κοινωνία.
.
Η ανασυγκρότηση του Κεντροαριστερού χώρου είναι αναγκαία. Τα Κόμματα (ή Κινήματα) που δημιουργήθηκαν με την Μεταπολίτευση, έκλεισαν πλέον τον κύκλο τους και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες. Εξάλλου, ο χώρος αυτός έχει μια μακρά παράδοση συνεχών ανασυγκροτήσεων από τις αρχές του 20ου αιώνα. Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να μελετήσουν λίγο περισσότερο την ιστορία του προοδευτικού χώρου της χώρας μας.
.
Είναι αναγκαία η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, απαλλαγμένο από εθνικισμούς, συντεχνιακές λογικές, σοβιετικά μοντέλα διακυβέρνησης, που όπως είναι πλέον γνωστό απέτυχαν.
.
Ένας φορέας της Κεντροαριστεράς, που θα έχει κοινή γλώσσα με τα άλλα κόμματα της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη και σε διάλογο μαζί τους θα συνδιαμορφώνει θέσεις και απόψεις για την προοδευτική έξοδο από την κρίση στην ΕΕ. Που θα αποτελεί μέρος μια μεγάλης συμμαχίας των ευρωπαϊκών αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων στην ΕΕ που θα αποτελέσουν την εναλλακτική λύση, στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει κυριαρχήσει στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία.
.
Ένας φορέας που θα είναι σε θέση να διαμορφώσει έναν συγκεκριμένο, υλοποιήσιμο οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την κρίση. Που θα τολμά να προχωρά σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Που θα αντικαταστήσει την κοινωνία των συντεχνιών – εκβιαστών με την κοινωνία της αλληλεγγύης και συνοχής, που θα έχει δημιουργήσει ένα δείκτη προστασίας των αδύναμων σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή. Ένας φορέας που θα αποκαταστήσει την κοινωνία της αξιοκρατίας, ισοπολιτίας χωρίς εξαιρέσεις.
.
Ένας φορέας της Κεντραριστεράς, μεταρρυθμιστικός, εκσυγχρονιστικός, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με κοινωνική ευαισθησία. Αυτό ζητούν σήμερα οι προοδευτικοί πολίτες και δεν τους ενδιαφέρει πως θα ονομάζεται.
.
.
*Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος, δ/ντης σύνταξης του περιοδικού «Μεταρρύθμιση»
.