Τι έχει ανάγκη σήμερα η χώρα;

Μια ισχυρή κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτή να επιδιώξει την επαναλειτουργία του κράτους, τη βοήθεια στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, τη δυναμική ώθηση στην οικονομία, την αποτελεσματική διεθνή διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας.

Με δημοκρατία, διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη κι αλληλεγγύη, αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα.

Η τομή που έχει ανάγκη να πραγματοποιήσει η Ελλάδα σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς του βίου της, δεν θα έρθει με ευχολόγια, με λεκτικές αντιδικίες, με επιστράτευση ανίκανων πολιτικολογούντων κάθε απόχρωσης. Μα με σκληρή ενωτική, πρακτική, συστηματική, διεξοδική κι επίμονη δουλειά, στην οποία πρέπει να επιστρατευθεί και να ηγηθεί ότι καλύτερο σε ανθρώπινο στελεχικό δυναμικό διαθέτει ο τόπος.

Αν δεν γίνουν όλα αυτά θα εξακολουθήσουμε να παραδέρνουμε και πιθανότητα θα επιδεινωθεί κι άλλο η ζωή μας.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές τα δεδομένα φαντάζουν αδιαμφισβήτητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτο κόμμα. Υπάρχουν τρείς εναλλακτικές εκδοχές. Η πρώτη είναι, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με πολύ ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με μια πολιτική εκλογική μειοψηφία της τάξης του 35%. Η δεύτερη, αν δεν έχει αυτοδυναμία, να μας οδηγήσει σε νέες εκλογές, που το αποτέλεσμά τους και βέβαιο δεν είναι, αλλά κι αν νικήσει το περίγραμμα της νίκης του δεν θα διαφέρει από αυτό της πρώτης εκδοχής. Με την οικονομία βέβαια σε ακόμα μεγαλύτερη κατάρρευση. Η τρίτη εκδοχή είναι να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΟΤΑΜΙ ή και με το ΠΑΣΟΚ σχηματίζοντας την καλύτερη δυνατή αξιοκρατική κυβέρνηση, που θα είναι ισχυρή και κοινοβουλευτικά και πολιτικά στο εκλογικό σώμα.

Τι είναι καλύτερο για τη χώρα; Μια αδύναμη κυβέρνηση αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ ή μια ισχυρή ενωτική κυβέρνηση; Μέτρο της αδυναμίας και της ισχύος είναι οι ψήφοι, οι έδρες και η ικανότητα και η διάθεση των ανθρώπων. Και ο ασφυκτικός εσωτερικός και διεθνής περίγυρος που απαιτεί το μέγιστο της ενωτικής αξιοκρατικής προσπάθειας. Όσο πιο ισχυρό βγει το ΠΟΤΑΜΙ στις εκλογές τόσο το καλύτερο για τη χώρα. Όχι χάριν της δικής του αυτάρκειας ή αυτοδύναμης επάρκειας, αλλά χάριν του δημιουργικού ενωτικού δρόμου που διανοίγει. Πορευόμενοι με ιδεολογήματα, διχαστική πρακτική κι ανάξιους κομματικούς φωστήρες η Ελλάδα θ’ αργήσει κι άλλο ν’ ανιχνεύσει την επιζητούμενη αναγέννησή της.