Ας δεχθούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) βρίσκεται σε κρίση, ότι έχει απομακρυνθεί από το μοντέλο αλληλεγγύης και συνοχής που τη χαρακτήριζε τη δεκαετία του ?80. Ας δεχθούμε ακόμα ότι η Γερμανία έχει αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο και ότι μπορεί να επιβάλλει τις πολιτικές που βρίσκονται εγγύτερα στα δικά της συμφέροντα. Ας δεχθούμε τέλος ότι και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας εγγράφεται στο πλαίσιο της συνολικής ευρωπαϊκής κρίσης και των γερμανικών επιλογών για την έξοδο από αυτήν.
Ακόμα και αν τέτοια ήταν όλη η αλήθεια -πράγμα που δεν συμμερίζομαι, αλλά είναι αντικείμενο εκτενέστερης συζήτησης- ποιο θα έπρεπε να ήταν το πολιτικό συμπέρασμα; Οτι η Ελλάδα οφείλει να εγκαταλείψει την ΕΕ, όπως λένε το ΚΚΕ και η ΧΑ, ή ότι πρέπει να καταγγείλει το πρόγραμμα, που, μαζί με τους εταίρους της, κατάρτισε και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει, όπως λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ; Η πρώτη ριζική επιλογή θα άφηνε την Ελλάδα μόνη και απροστάτευτη στον φλεγόμενο χώρο της Μέσης Ανατολής, έρμαιο συσχετισμών δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει, ενώ η δεύτερη θα εξάλειφε την αξιοπιστία της και θα την οδηγούσε πιθανότατα σε χειρότερη οικονομική κρίση.
Και στις δύο περιπτώσεις, η χώρα θα γινόταν κράτος-παρίας μέσα στη διεθνή κοινότητα. Αντίθετα, η ΕΕ έχει κινητοποιήσει μια πρωτοφανή σε παγκόσμιο επίπεδο χρηματοδοτική συνδρομή για τη διάσωση χώρας, έχει ήδη αφιερώσει 240 δισ. ευρώ και πιθανότατα ακόμα περισσότερα στο εγγύς μέλλον, έχει ήδη κουρέψει χρέος και επιτόκια, έχει ακόμα επιμηκύνει τις προθεσμίες αποπληρωμής των δανείων, ενώ δεν αποκλείεται να προχωρήσει μετά τις γερμανικές εκλογές σε ακόμα σημαντικότερες ελαφρύνσεις.
Ζητά βέβαια κάποια ανταλλάγματα και διαβεβαιώσεις ότι δεν θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη που οδήγησαν στην κατάρρευση. Ζητά κυρίως σφιχτούς και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Επιμένει μάλιστα στην ταχύτερη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που θα ευνοούσαν την ανάπτυξη και θα ελαχιστοποιούσαν το αναγκαίο κόστος για τους πολίτες που είναι άνεργοι ή είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά. Ας μη γελιόμαστε: άλλος δρόμος για την Ελλάδα εκτός Ευρώπης δεν υπάρχει. Ας εφαρμόσουμε, επομένως, το πρόγραμμα, και ας σταθούμε στα πόδια μας, προκειμένου να είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε με αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα περισσότερα. Ας μη γίνουμε, ακόμα μία φορά, τα κακομαθημένα παιδιά της Δύσης που νομίζουν ότι τους οφείλονται τα πάντα, επειδή πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια έτυχε να θεμελιώσουν τον σύγχρονο πολιτισμό.