Η πανδημία προσδιορίζει εξ? αντικειμένου την πολιτική ατζέντα και όσο διαρκεί θα διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις, στην Ελλάδα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με το δεύτερο οριζόντιο απαγορευτικό, τον περιορισμό των μετακινήσεων των πολιτών και των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων, η αγωνία όλων επανέρχεται σχετικά με τις βαριές επιπτώσεις αυτής της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης στην οικονομία, στην κοινωνία, και στην ανάπτυξη. Ο πολιτικός χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει, όχι μόνο λόγω της απόλυτης προτεραιότητας που λαμβάνουν τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και λόγω της αστραπιαίας ταχύτητας με την οποία αλλάζουν τα δεδομένα διαχείρισης της κρίσης, αναπροσαρμόζοντας ή ακυρώνοντας κάθε φορά τα προηγούμενα. 

Παράλληλα με την αγωνία, είναι φυσικό και απολύτως θεμιτό να αυξάνεται και η πολιτική κριτική που ασκείται από την αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση για τις επιλογές της. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί εντύπωση, ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Βουλή, είναι η δυσπροσαρμοστικότητα και η ένδεια σε πολιτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο για την αντιμετώπιση της κρίσης, όσο και για το σχέδιο της επόμενης μέρας. Είναι η αμηχανία της μικροπολιτικής. Η καταφυγή στη μικροπολιτική ως μέθοδο αντιπολίτευσης επιφυλάσσει αναγκαστικά στον κ. Τσίπρα τον πολιτικό ρόλο και λόγο ενός εξημερωμένου και ολίγον «κανονικοποιημένου» Πολάκη, τον οποίο δεν παραλείπει o αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να επικαλείται συστηματικά ως αναμορφωτή της πολιτικής υγείας στην Ελλάδα (sic) και να τον δικαιώνει εμμέσως πλην σαφώς για τις πολιτικές συμπεριφορές του. 

Η αμηχανία της μικροπολιτικής που εκδηλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει κενό πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Έτσι, πρόκειται για μικροπολιτική όταν η μοναδική πρόταση στην οποία επικεντρώνεται η κριτική είναι η τοποθέτηση «Υπουργού Υγείας κοινής αποδοχής» ή η συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων για ένα «σχέδιο σωτηρίας της χώρας», ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από ένα κόμμα το οποίο στην περίοδο της διακυβέρνησής του πολιτεύτηκε με το διχασμό, τον καθεστωτισμό και τη χειραγώγηση των θεσμών. Μικροπολιτική είναι οι άναρθρες κραυγές, η ασφαλής άρνηση σε όλα, ο λαϊκισμός της κάλυψης των ακραίων, η έκθεση και η περιφορά ονομάτων επιστημόνων ανάλογα με την κομματική σκοπιμότητα, τα φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα στην προσπάθεια να εκφράσει τη λαϊκή ανασφάλεια, τα οποία όμως αποδεικνύονται αδύναμα ακόμα και για εσωτερική κομματική κατανάλωση. 

Εντούτοις, παντού στην Ευρώπη, η αντιπολίτευση έχει λιγότερο ή περισσότερο προνομιακό πεδίο παρέμβασης: για το υγειονομικό σύστημα που θα μπορούσε να είχε θωρακιστεί ταχύτερα και αρτιότερα σε μέσα και προσωπικό, για την ανάγκη μεγαλύτερης επάρκειας δωρεάν τεστ για τις εκτεθειμένες σε κίνδυνο ομάδες του πληθυσμού, για τον πολλαπλασιασμό των μέσων ΜΜΜ, για τη λειτουργική γενίκευση της εξ?αποστάσεως εκπαίδευσης και του ψηφιακού μετασχηματισμού των υπηρεσιών , για την πίεση στις τράπεζες να ανταποκριθούν στο χρηματοπιστωτικό ρόλο τους απέναντι στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες για τη μεγαλύτερη ενεργοποίηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων  στη χρηματοδότηση μέτρων προστασίας των εργαζομένων. Όταν αυτή η αντιπολίτευση δεν ασκείται με συγκροτημένες παρεμβάσεις, συνολικό σχέδιο διακυβέρνησης για την επόμενη μέρα, αλλά και με πειθώ για τη συλλογική και ατομική ευθύνη  αντιμετώπισης της κρίσης, τότε απλά δεν φταίει η ατζέντα που διαμορφώνεται από την πανδημία, αλλά η απουσία πολιτικής ή ο λάθος προσανατολισμός της. Ο κ. Τσίπρας, από την πλευρά του, έχει μάλλον αποφασίσει να χάσει την επόμενη μέρα. Το ευχάριστο για τη Δημοκρατία είναι ότι η επόμενη μέρα θα προσπεράσει τις παλιές πολιτικές συμπεριφορές και συνταγές, γιατί θα έχει ήδη φέρει μαζί της την ανάγκη ανανέωσης σε πολιτικές και πρόσωπα. Όπως γίνεται μετά από κάθε κρίση.

Πηγή: www.tanea.gr