Τι κρίμα. Να κλείνει η χρονιά με τις δυσοσμίες κάποιων Λιάπη-Κάντα-Πολύδωρα-Τομπούλογλου και την εν γένει δυσθυμία που προκαλούν οι συμπεριφορές τέτοιων ανθρωποειδών… Τι κρίμα που αυτή η χώρα δεν επιτρέπει να επιδείξει, να καμαρώσει και να χαρεί τον Καβάκο της που είναι υποψήφιος για τα μουσικά Γκράμι, τις τόσο αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις ή το πείσμα και την ελπίδα που ενυπάρχει στο σώμα τής κοινωνίας μας, ακόμα και μέσα στην βαθύτατη κρίση.
Τρεις μέρες μείνανε για να κλείσει το ’13 και ο καλός τραγουδιστής Νίκος Δημητράτος πήρε τη Μάνα (μας) Ελλάς και έφυγε σε άλλους τόπους χωρίς επιστροφή… Μας άφησε τον ήχο τής φωνής του που πάντα λειτουργεί παρηγορητικά, όμως σκεπάζεται από τις παραμορφώσεις ενός συστήματος που ευνοεί την παραγωγή, την επίπλευση και την προβολή τών πνευματικών σκουπιδιών, ενώ η μονίμως εγκατεστημένη λατρεία τού χρήματος, μεταμορφώνει κάποιους πολιτικούς άνδρες σε διεφθαρμένους και τιποτένιους, ανίκανους να σταθούν δίπλα στην κοινή αγωνία τής ανεύρεσης λύσης των προβλημάτων. Αντίθετα. Επιλέγουν να είναι μέρος των προβλημάτων. Προσθέτουν στο καζάνι τής κοινωνικής δυσφορίας εκρηκτικό υλικό, ικανό να βυθίσει ακόμα περισσότερο τους διαχειριστές τής εξουσίας στην απόλυτη ανυποληψία.
Όλα αυτά (και άλλα πολλά) συσσωρευμένα, μας καθιστούν -λένε-κοινωνία ακίνητων αγαλμάτων…
Πόσο μέγεθος ψεύδους έχει αυτό το συμπέρασμα !!!; Επειδή οι μιντιακές κοινωνίες θεωρούν πως η ζωή εκπορεύεται από την τηλε-εικόνα και επειδή η λογική τών Μίντια αδυνατεί να εννοήσει τις πηγές δημιουργικότητας μιας κοινωνίας (έστω εν κρίση) και να αποκαλύψει την… ανθοφορία τής τέχνης μέσα στο σώμα αυτής τής κοινωνίας, προβάλλεται (βλέπε, επιβάλλεται) η κατακερματισμένη εικόνα τής εν κρίση κοινωνίας. Με τα πρόσωπα των Τσοχατζόπουλου, Λιάπη, Τομπούλογλου κλπ να πρωτοστατούν και να κατακλύζουν με λύματα τις συνειδήσεις…
Αγνοούνται τα υπόγεια θεατρικά κινήματα, οι εκκολαπτόμενες νέες μουσικές σκηνές, οι εκδόσεις βιβλίων νέων και παλαιών συγγραφέων, οι ταινίες τού, πάντα πειραματικού, ελληνικού κινηματογράφου, οι γραφικές τέχνες σε ελληνικά περιοδικά, οι συσπειρώσεις επιστημονικών ομάδων στο διαδίκτυο, οι μεγάλες ανακάμψεις τών ελληνικών ορχηστρών (βλέπε, Καμεράτα, Λυρική Σκηνή, ΚΟΑ), το διαρκώς αυξανόμενο παγκόσμιο καλλιτεχνικό βεληνεκές τού Λεωνίδα Καβάκου και όχι μόνο! Κι αν ψάξουμε, θα βρούμε κι άλλα σε μιαν Ελλάδα που, είναι γνωστό από παλιά, πνίγει και διώχνει τα παιδιά της, με τις καλλιτεχνικές δομές να υποβαθμίζονται τόσο, όσο χρειάζεται για να εξουδετερώνονται οι νέες γενιές καλλιτεχνών.
Τι κρίμα, δεν μπορώ ούτε με το τελευταίο Σχολιάκι τής χρονιάς, να ανοίξω το παράθυρο τής αισιοδοξίας, για να μπει αέρας δροσερός και αναζωογονητικός, να μας τυλίξει σε κλίμα ψυχικής ανάτασης…
Τα πολλά και απεχθή πρόσωπα που κατακλύζουν το τοπίο, μπορεί για τα ΜΜΕ να αποτελούν τον κορμό τής… φιλοσοφίας τους γύρω από τις ανάγκες τής «μάζας», για τον ευρύτερο κόσμο όμως αποτελούν εκδηλώσεις μιας νόσου αθεράπευτης, που θα τριγυρίζει πέριξ και θα μας εμποδίζει να δούμε την άλλη πλευρά τής ζωής: Εκείνη τής δημιουργικής συμμετοχής στον πολιτισμό τής καθημερινότητας.
Τι κρίμα…
(Σε όλους τους φίλους, στέλνω τις ολόθερμες ευχές μου για ένα δημιουργικό και ειρηνικό 2014 )