Όποιος πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος να σώσουμε το ταλαιπωρημένο δέντρο της ελληνικής Δημοκρατίας είναι να πριονίσουμε και το τελευταίο κλαδί του, ας έχει υπόψη του και την ακόλουθη, άνευ ξενικού ονόματος, λίστα:
– Μονοπώληση της δημόσιας συζήτησης από αστυνομικο-καφενειακού τύπου αναζητήσεις για συγγενείς, διαγραφείς, στικάκια και άλλα τέτοια εξόχως πολιτικά.
– Άκρατη ποινικοποίηση της αναζήτησης ευθυνών, με κίνδυνο να χαθεί στους μαιάνδρους της διαδικασίας, της εντυπωσιοθηρίας και της εκδικητικότητας μέρος ή και όλη η επιβαρυντική για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αλήθεια για τον τρόπο λειτουργίας του.
– Γελοιοποίηση του Κοινοβουλίου αλλά και των θεσμών, με το στήσιμο τεσσάρων κατηγορητηρίων και τεσσάρων καλπών για ποινικό κολασμό, ακόμα και προσώπων που όχι μόνο ιστορικά ή πολιτικά, αλλά ούτε καν και πρακτικά μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν σχέση με την υπόθεση.
– Δημιουργία εκρηκτικά συγκρουσιακού κλίματος από την αξιωματική αντιπολίτευση, με εμφανή στόχο ένα από τα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας και προφανή επιδίωξη την αποσάθρωση της κυβέρνησης, άρα και της πολιτικής σταθερότητας της χώρας (χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν εγκαταστάθηκε μόνη της, αλλά βγήκε μέσα από εκλογές, που έγιναν πριν από λίγους μόνο μήνες;)
– Επιβράβευση, στο όνομα της «κάθαρσης», ακραίων και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών, τόσο μέσα στο Κοινοβούλιο όσο και εκτός, με δηλώσεις βουλευτών ουσιαστικά υπέρ της βίας και με ανοιχτή υποστήριξη ποινικά κολάσιμων ενεργειών.
– Μετατόπιση και της διεθνούς συζήτησης, άρα και του διεθνούς για τη χώρα μας κλίματος, σε πνιγηρά πεδία, μακριά από τη συλλογική προσπάθεια, τις κατακτήσεις μέσω αυτής της προσπάθειας και των προοπτικών για ένα άλλο ελληνικό μέλλον.
Η κάθαρση ασφαλώς είναι αναγκαία. Αλλά μια κάθαρση πολιτική και δημοκρατική. Που θα μπορεί να ξεχωρίσει βάσει γεγονότων και αποδείξεων, να κατανείμει ευθύνες βάσει συμπεριφορών και να χαράξει δρόμους για τις αλλαγές που έχει ανάγκη το πολιτικό μας σύστημα. Ας μην το σκοτώσουμε τυφλά, ειδικά τη στιγμή που η ανάκτηση αξιοπιστίας του είναι παραπάνω από αναγκαία, για μια οικονομική ανάκαμψη που, επιτέλους, αχνοφέγγει.