Έξι χρόνια στα θρανία της ίδιας τάξης του Βαρβάκειου, πέρασα με τον Αλαβάνο.
Έξυπνος, ικανός και άριστος συμμαθητής -άριστος, όχι φύτουλας- κατάφερνε πάντα, με τις ριζοσπαστικές -και τότε- ιδέες και πρωτοβουλίες του, να προκαλεί και να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής μαθητών και καθηγητών.
Για παράδειγμα, σε μια έκθεση που γράψαμε κάποτε, με θέμα μια παροιμία που έπρεπε εμείς να διαλέξουμε, επέλεξε την -απαγορευτική για βράβευση στη «Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή»- παροιμία: «είπαν της γριάς να χέσει κι αυτή ξεκολιάστηκε»!
Ήταν ο… αναρχικός αρχηγός μας!
Η συμπόρευση συνεχίστηκε και μετά, αεκτζήδες, κουκουέδες και πάει λέγοντας…
Τα χαρακτηριστικά αυτά αποδείχτηκε ότι δεν τα έχασε κατά τη διάρκεια της –πολυετούς, είναι η αλήθεια- ευρωπαϊκής του… αγρανάπαυσης.
Και, τελικά, με μια εντυπωσιακή για τα ελληνικά πολιτικά ειωθότα κίνηση, εγκατέλειψε τη σίγουρη και με μακρόχρονη προοπτική καρέκλα ενός «σοφού» και πετυχημένου αρχηγού εντός Βουλής, για να γυρίσει στην προσφιλή του εξωκοινοβουλευτική νοοτροπία…
Έχει, ωστόσο, τα κότσια να λέει «ναι, άλλαξα γνώμη», όπως τον άκουσα σε μια εκπομπή, σε αντίθεση με κάποιους όψιμους επικριτές του, που δεν αλλάζουν ποτέ «θέσεις», μήπως και τις χάσουν…
Λαβή για τη μαρτυρία αυτή, μου έδωσε η καθαρή και χωρίς περιστροφές τοποθέτηση του Αλέκου, που είπε τη μεγάλη αλήθεια, θέτοντας ουσιαστικά το πραγματικό δίλημμα των επόμενων εκλογών:
«Ευρώ χωρίς μνημόνιο δεν γίνεται!»
Το ίδιο ακριβώς δίλημμα έθεσε χτες, με τον δικό του, αυστηρό όπως πάντα τρόπο και ο Κώστας Σημίτης, στον αντίποδα των απόψεων του Αλαβάνου, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι «η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφή για την Ελλάδα».
Ας σταματήσει λοιπόν η υποκρισία και ας αποφασίσουμε αυτή τη φορά τι θέλουμε, γιατί ο τόπος δεν έχει, αν έχει ακόμα, άλλα περιθώρια.
Κι ας σταματήσουν κάποιοι να κρύβονται πίσω από αντιμνημονιακές ρητορείες και να αξιοποιούν λαϊκίστικα τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα, για ν’ αποφύγουν να πουν ότι θέλουν να αποτρέψουν και να ματαιώσουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, και να παραδεχτούν ότι δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα!
Που συνεχίζουν να μοιράζουν, ακόμα και σήμερα, για να γίνουν ακόμα πιο ελκυστικοί και να συσπειρώσουν ακόμα πιο πολλούς κρατικοδίαιτους πελάτες.
Που προσπαθούν να καλύψουν τη λαϊκιστική τους στροφή πίσω από… ιδιοκτησιακούς τίτλους αριστεροσύνης και προοδευτικότητας.
Που δεν τολμούν να ψελλίσουν την αλήθεια του Αλέκου: ότι , καταγγέλλοντας το μνημόνιο, όπως έχουν δεσμευτεί, μας οδηγούν πίσω στη δραχμή.
Το αμείλικτο δίλημμα αυτών των εκλογών, δεν θα μπορέσει να το αποφύγει καμιά πολιτική δύναμη. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Ελλάδα της απομόνωσης, της καθυστέρησης και της δραχμής και σε μια σύγχρονη Ελλάδα, που θα παραμείνει στην Ευρώπη και την ευρωζώνη και που, επωφελούμενη από τις αλλαγές που δρομολογούνται ήδη σε προοδευτική κατεύθυνση, θα μπει στο δρόμο της σταθερότητας και της ανάπτυξης!