Ο ιταλοεβραίος συγγραφέας Πρίμο Λέβι, ο οποίος μας άφησε την συγκλονιστική μαρτυρία του για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έλεγε σε συνέντευξή του λίγο πριν αυτοκτονήσει, ότι οι πιο επικίνδυνοι να γίνουν δολοφόνοι, είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αυτοί που «…είναι έτοιμοι να πιστέψουν και να δράσουν, χωρίς να κάνουν ερωτήσεις». Είναι οι φανατικοί, οι οποίοι – κατά τον Άμος Οζ – έχουν μόνον απαντήσεις και ποτέ ερωτήσεις.
Γι’ αυτό και όταν μιλάνε, δεν λένε ποτέ «τη γνώμη τους», αλλά, σε ένα παραλήρημα αλαζονείας που το εμφανίζουν ως δήθεν ταπεινοφροσύνη, αναλαμβάνουν να εκφράσουν το λόγο του θεού, της ιστορίας ή της φυλής. Δηλαδή, αυτοανακηρύσσονται κάτοχοι της «αλήθειας». Και επειδή κατ’ αυτούς, «η πίστη στην αλήθεια σώζει», καλούμαστε υποχρεωτικά να πιστέψουμε τη δική τους αλήθεια, επί ποινή θανάτου!
Που πάει να πει ότι, όπως αποδεικνύεται διαχρονικά, η πίστη σε αναπόδεικτες αλήθειες, πάντα σκοτώνει. Σε όλες τις εκδοχές της μάλιστα. Και αυτό γιατί, για τους φανατικούς δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πρόσωπο και χαίρονται, πονάνε, ονειρεύονται, απελπίζονται κ.ο.κ. Αντίθετα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι γι’ αυτούς απλά αναλώσιμα εργαλεία ή τροφή για την αλήθεια τους. Γι’ αυτό και τους χρησιμοποιούν και εν ανάγκη τους σκοτώνουν, στο όνομα της πίστης και της αλήθειας τους.
Η ιστορία βρίθει από κακουργίες της «αλήθειας». Θυμίζω: Η πίστη στην «αλήθεια» της φυλής, προκάλεσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί και το ολοκαύτωμα. Η πίστη στους νόμους της ιστορίας και ιδιαίτερα στην «αγαθή της προαίρεση», («ιστορική αναγκαιότητα» την είπαν), προκάλεσε τα Γκουλάκ. Η θρησκευτική πίστη, προκάλεσε ποταμούς αίματος στην Ευρώπη, με το κυνήγι των αιρετικών και τους θρησκευτικούς πολέμους.
Και σήμερα η παρανοϊκή πίστη σε ένα ανατριχιαστικό «πακέτο παροχών του θεού», προκαλεί το λουτρό αίματος που ζούμε. Με αναφορά μάλιστα σε κοινωνίες, όπου η θεοκρατία ουδέποτε αμφισβητήθηκε και γι’ αυτό τα πάντα διέπονται από την αναλλοίωτη και διαχρονική αλήθεια, που ήρθε από τον ουρανό. Όπου, επειδή ουδέποτε υπήρξε ένα ιστορικό στάδιο εκκοσμίκευσης, ο νόμος δεν είναι προϊόν της «βούλησης του έθνους». Είναι απλώς ιερός. Όπου ακόμη και ο ποινικός κώδικας, είναι το Κοράνι.
Μία κατάσταση που προέκυψε από τον υποχρεωτικό εξισλαμισμό και την εν συνεχεία επί αιώνες κυριαρχία και εποικισμό των περιοχών αυτών, όχι τόσο από τους δυτικούς, αλλά από τους Οθωμανούς Τούρκους.
Και όπου επί πλέον, η κληρονομιά της ελληνικής σκέψης, παρ’ ότι ήλθαν έγκαιρα σε επαφή μαζί της, δεν υπήρξε ποτέ πολιτικής υφής, όπως αντίθετα συνέβη στη Δύση. (Περιορίστηκε στα εργαλειακά στοιχεία τής ελληνικής δημιουργίας, όπως μαθηματικά, αστρονομία, λογική).
Στην οποία Δύση ακριβώς γι’ αυτό, δημιουργήθηκε ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος. Ο οποίος, για πρώτη φορά μετά την Αθηναϊκή δημοκρατία, ανέτρεψε τη θρησκευτική παράσταση του κόσμου και συνειδητοποίησε ότι είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την ιστορία του. Με συνέπεια να δημιουργείται μία κοινωνία, που έχει την ικανότητα να αμφισβητεί τους δικούς της θεσμούς, επειδή συνειδητοποιεί ότι δημιουργός τους δεν είναι κάποιος απεσταλμένος του θεού, αλλά η ίδια.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι θεσμοί που δημιούργησε επιτρέπουν στους πολίτες της να ζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή τους και να τη διαθέτουν κατά την κρίση τους. Να μην κόβουν δηλαδή τα χέρια αυτού που έκλεψε, να μην ακρωτηριάζουν τους παραβάτες, να μην θεωρείται η γυναίκα κατώτερο είδος, ούτε κτήμα του άνδρα, να μην ακρωτηριάζονται οι γυναίκες με την αποκοπή της κλειτορίδας και να μην εκτελούνται σε περίπτωση «μοιχείας», να μην εκτελούνται οι ομοφυλόφιλοι κ.ο.κ.
Και αυτά δεν είναι «τυπικά» δικαιώματα, όπως ανόητα ισχυρίζονται όσοι συμπολίτες μας μισούν αυτό που ονομάζουμε «ελληνοδυτικό πολιτισμό». Διότι μπορεί μεν να είναι «μερικά», αλλά είναι βαθύτατα ουσιαστικά. Άλλωστε, είναι ακριβώς αυτά, που οδηγούν όλους τους κατατρεγμένους της γης να δίνουν ακόμη και τη ζωή τους στα κύματα, προκειμένου να φτάσουν στην Ευρώπη.
Αυτούς τους θεσμούς, κυρίως για τον τρόπο ζωής που επιτρέπουν, είναι εκείνο που μισούν οι φορείς του ισλαμοφασισμού, ως ξένο και ανοίκειο. Είναι το ίδιο ακριβώς, για το οποίο αντίθετα εμείς υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη, ως τη σημαντικότερη ανθρώπινη δημιουργία.