Υπάρχει πραγματικά ανθρωπιστική κρίση και κάθε επίκληση του success story από την κυβέρνηση είναι προσβλητική για όσους υποφέρουν. Η αξιωματική αντιπολίτευση πολύ σωστά επέλεξε έγκαιρα ποιο είναι στη δική της ιεράρχηση το μεγαλύτερο πρόβλημα και είναι η εξαθλίωση όλο και περισσότερων που είτε μένουν άνεργοι, είτε εργάζονται χωρίς να πληρώνονται είτε έχουν τόσο χαμηλά εισοδήματα που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, είτε συντηρούν άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση ένδειας. Και έχει μεγάλη σημασία η έμφαση που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοφανή και απερίγραπτη κοινωνική καταστροφή την ώρα που ένας ανελέητος προπαγανδιστικός μηχανισμός δουλεύει εδώ και τρία χρόνια για να πείσει ότι υπάρχει λίπος, κι άλλο λίπος, ότι αυτοί που φωνάζουν δεν θέλουν να χάσουν προνόμια, ότι αγανακτισμένοι είναι μόνο οι βολεμένοι που ξεβολεύονται και γενικά ότι η φτώχεια υπάρχει, υπήρχε πάντα και θα υπάρχει, αλλά δεν κινείται σε τόσο ανησυχητικά επίπεδα, όσο υποστηρίζει η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα. Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται και το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η μη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση, το γεγονός ότι δεν έχει λερωθεί στα σαλόνια της εξουσίας, του επιτρέπει να έχει μια πιο αθώα ματιά και να συναισθάνεται τον πόνο των ανθρώπων που συντρίβονται μέσα στην κρίση και στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Έχουμε όλοι ακούσει συζητήσεις γύρω μας, ο ένας να λέει ότι το εστιατόριο όπου συχνάζει είναι κάθε βράδυ γεμάτο, ο άλλος να αντιτείνει ότι στον ίδιο δρόμο έχουν κλείσει τρία μαγαζιά, κάποιος να ξέρει άνεργο που βρήκε δουλειά αλλά δεν πήγε γιατί δεν του άρεσε το ωράριο του τεμπέλη ή εισοδηματία που να είναι γραμμένος στις λίστες του ΟΑΕΔ, και κάπως έτσι εξελίσσεται ένας άγονος καβγάς για το αν υπάρχει ή όχι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έχει βουλιάξει. Είναι πολλοί, όχι μόνο εντός Βουλής αλλά και έξω στην πραγματική ζωή, που αρνούνται να δεχτούν ότι, όχι πολύ μακριά, αλλά δίπλα τους, εξελίσσονται ανθρώπινα δράματα, ότι δεν πρόκειται πια για έναν κόσμο χωριστά, κάποιους μετανάστες, κάποιους ναρκομανείς και λίγους άτυχους που κάτι έγινε και έπεσαν από το πλοίο, πρόκειται για τη διάλυση της λεγόμενης μεσαίας τάξης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Με την έννοια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει την αλήθεια όταν αναφέρεται σε μια φοβερή αποτυχία των μνημονίων αφού παντού γύρω υπάρχουν πια ερείπια. Και λέει μια ακόμη πιο σημαντική αλήθεια, ότι δεν έχει κανένα νόημα οποιαδήποτε δημοσιονομική προσαρμογή και η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε ή που δεν εμβολιάζονται, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τα μαγκάλια, σε μια χώρα στην οποία το κράτος αδυνατεί να εντοπίσει σε πόσα σπίτια έχει κοπεί το ρεύμα λόγω οικονομικής αδυναμίας εξόφλησης των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Υπάρχει πραματικά ανθρωπιστική κρίση και δεν υπάρχει success story, αλλά δεν υπάρχουν και αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος μέσω του σκισίματος των μνημονίων και της μαγικής εξαφάνισης του χρέους ώστε να έρθει η άνοιξη για το λαό. Δεν υπάρχει επίσης “σχέδιο Β” σε περίπτωση που η Αγκελα Μέρκελ δεν ανοιγοκλείσει πρώτη τα μάτια όταν την “καρφώσει” ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. Εάν κλείσει η στρόφιγγα των μηχανισμών στήριξης, το ελληνικό κράτος δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις άμεσες υποχρεώσεις του, όχι στην εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά στην καταβολή μισθών, συντάξεων κοκ, και όσα σενάρια κυκλοφορούν στο παρασκήνιο είναι απλώς εφιαλτικά. Ούτε ομόλογα ειδικού σκοπού έχουν εκδοθεί με επιτυχία οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο, ούτε θα μας πάει πουθενά ένα άτυπο παράλληλο νόμισμα με τη διακίνηση χρεογράφων, ούτε φυσικά μπορεί να γίνει ενός είδους “αξιοποίηση” των καταθέσεων χωρίς καταστρεπτικές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας. Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι λογιστικό και η έξοδος στις αγορές δεν είναι εφικτή στο ορατό μέλλον. Επομένως, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η οικονομική στήριξη της χώρας από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης και με τους όρους της ευρωζώνης. Δυσάρεστο, επώδυνο, ίσως και εκβιαστικό, αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Γι αυτό και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ανησυχούν για την επόμενη μέρα μιας εκλογικής νίκης έχουν μιλήσει για δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσουν οι πολίτες αν στραβώσει το πράγμα, και έχουν παραδεχτεί ότι το πρόγραμμα που παρουσιάζει το κόμμα τους δεν πείθει. Το δημοψήφισμα θα έφερνε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και θα επιδείνωνε το αδιέξοδο, ενώ η κριτική που ασκείται για την έλλειψη σοβαρού και ρεαλιστικού “σχεδίου Β” απλώς καταγράφεται, αποδραματοποιείται και δεν επηρεάζει ούτε την τακτική ούτε την στρατηγική τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει αλήθεια όταν υπόσχεται ότι θα τα πάρει όλα χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι το Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ούτε όταν εξαγγέλλει βελτίωση των εισοδημάτων με λεφτά που δεν υπάρχουν. Λέει ψέματα ακόμη και όταν δεσμεύεται πως ακυρώνοντας τα μνημόνια της λιτότητας θα αρχίσει η ανάπτυξη, γιατί, αντίθετα, η επιστροφή της αβεβαιότητας για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, στην περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με τους εταίρους, θα λειτουργήσει διαλυτικά για την οικονομία και θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση για την κοινωνική πλειοψηφία.
Υπάρχουν λόγοι που έχουν να κάνουν κυρίως με τη γεωγραφική θέση της πατρίδας μας για τους οποίους η ΕΕ δεν θα ήθελε να σπάσει ο ελληνικός κρίκος και να αφεθούμε στη τύχη μας κατρακυλώντας προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα προσαρμοστεί ολόκληρο το σύστημα του κοινού νομίσματος στις ελληνικές προδιαγραφές. Η Τουρκία διεκδικεί ένταξη στην ΕΕ χωρίς να αλλάξει τις δομές της και η ένταξη της δεν θα γίνει, τουλάχιστον όσο μπορούμε να δούμε μπροστά. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί παραμονή στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ χωρίς αποδοχή των κανόνων που ισχύουν erga omnes και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο η ευρωζώνη δεν επιδιώκει τη διάλυσή της. Μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στη σύγκρουση με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, ακόμη και αν φανεί ηρωική, θα έχει ως αποτέλεσμα ακόμη χειρότερες μέρες πρωτίστως για τα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης.
Δηλαδή, το ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι έχει αποτελεσματικό “Σχέδιο Β”, θα ακυρώσει την αλήθειά του, ότι πρέπει να στηριχθούν οπωσδήποτε οι ασθενέστεροι που, αντί γι αυτό, θα δεχτούν τη χαριστική βολή, όχι από τους εχθρούς, αλλά από τους φίλους -κυριολεκτικά τραγικό.