Ολοι στην Ελλάδα ευαγγελίζονται το ευρωομόλογο ως δίκαιο τρόπο δανεισμού των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Σωστά, διότι θα πρόκειται για την από κοινού διαχείριση του δημόσιου χρέους, θα εξαφανιστούν τα σπρεντς και όλες οι χώρες θα δανείζονται με το ίδιο επιτόκιο. Ολοι επίσης κατακεραυνώνουν τη Γερμανία που διστάζει και απαιτεί την προηγούμενη εγκαθίδρυση αναγκαστικού συστήματος δημοσιονομικής πειθαρχίας προκειμένου να συγκατανεύσει, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, ως οικονομικά ισχυρότερη, θα εγγυάται σε μεγάλο βαθμό και εν τοις πράγμασι το αξιόχρεο των κρατών-μελών και τη φερεγγυότητα των ευρωομολόγων.
Είναι παράλογη η απαίτηση της Γερμανίας; Προφανώς όχι. Ποιος θα συμφωνούσε να διαχειριστεί από κοινού τις οικονομίες του με 16 φίλους του, αν δεν γνώριζε εκ των προτέρων στοιχειωδώς πώς και πόσα ξοδεύουν; Προφανώς κανένας.
Συνεπώς, η έκδοση ευρωομολόγου προϋποθέτει αναγκαστικά τον προληπτικό έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, που θα γίνεται από υπερεθνική Ανεξάρτητη Αρχή, πιθανότατα από την Κομισιόν. Τούτο όμως συνεπάγεται περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, μάλιστα δε στον σκληρό πυρήνα των εθνικών αρμοδιοτήτων. Αρα, όσοι ευαγγελίζονται τα ευρωομόλογα, υποστηρίζοντας συγχρόνως τη μη εκχώρηση «ουδέ σπιθαμής εθνικής ανεξαρτησίας», απλώς παραλογίζονται ή δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε. Αλλωστε, στη λογική της ΕΕ, όλα τα κράτη-μέλη οικειοθελώς εκχωρούν τμήματα της εθνικής τους κυριαρχίας για να την ξαναβρούν ενδυναμωμένη στο ανώτερο υπερεθνικό επίπεδο, με τελική στόχευση την Ομοσπονδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Ακόμα και η Γερμανία, πολύ περισσότερο δε τα μικρότερα κράτη, όπως η Ελλάδα, είναι αδύνατο να επιβιώσουν μεμονωμένα στον σημερινό κόσμο. Η Ομοσπονδία δεν είναι πλέον επιλογή, είναι αναγκαιότητα.
Το ευρωομόλογο αποτελεί πραγματική λύση διαχείρισης του δημόσιου χρέους. Οι χώρες του Νότου και ιδιαίτερα η Ελλάδα το έχουν ανάγκη. Για να το διεκδικήσουν με επιτυχία, οφείλουν να αποδεχθούν και την αναγκαία εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, που θα αφορά όλους τους εταίρους και θα συνιστά μεγάλο βήμα στην πολιτική ενοποίηση. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τα πολιτικά κόμματα και οι ιθύνοντες τόσο το καλύτερο.