Λέγεται ότι η αξία της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου κυμαίνεται γύρω στα 300 δισ. ευρώ, ότι ισούται δηλαδή σχεδόν με το σύνολο του χρέους της χώρας. Προφανώς, η εκτίμηση αυτή είναι υπερβολική. Δεν έχω ακριβή στοιχεία, αλλά και μόνον αν δει κανείς τα σχετικά βιβλία της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου (ΚΕΔ), θα καταλάβει το γιατί. Γενικές περιγραφές κτημάτων, χορτολιβαδικές εκτάσεις τα περισσότερα, χωρίς σαφή όρια, χωρίς τοπογραφικά σχεδιαγράμματα και με ασαφείς τίτλους.
Αλλωστε, για τους λόγους αυτούς τα περισσότερα από τα κτήματα αυτά είναι καταπατημένα από διάφορους αετονύχηδες, οι οποίοι εποφθαλμιούν ακόμα και σήμερα όσα έχουν απομείνει. Η ανυπαρξία κτηματολογίου τούς διευκολύνει και η πλημμελής λειτουργία των υπεύθυνων κρατικών υπηρεσιών ενθαρρύνει όλους τους επίδοξους καταπατητές. Από την άλλη μεριά, οι περίφημες βραχονησίδες, που έχουν το προνόμιο, λόγω συνθηκών, να είναι ιδιοκτησιακά καθαρές, περιβάλλονται από το ιδεολόγημα της ιερότητας της ελληνικής γης και «προστατεύονται» από αυτόκλητους πατριώτες που δεν στέργουν στην εκχώρηση μηδέ σπιθαμής εθνικού εδάφους. Ακόμα και όταν δεν έχουν καμία σχέση με την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι τόσο βαριές (απαιτείται ακόμα και σύμφωνη γνώμη των τριών επιτελείων του στρατεύματος), που τις καθιστά, εν τοις πράγμασι, αδρανείς περιουσίες.
Και στις δύο περιπτώσεις, επομένως, η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου είναι από δυσχερής μέχρι αδύνατη. Ακόμα και όταν εκφραστεί θετική πολιτική βούληση, μπαίνουν μπροστά οι δικαστικές διαδικασίες από ποικιλώνυμους έχοντες εικαζόμενο έννομο συμφέρον.
Ομως η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας αποτελεί μια από τις βασικότερες και ρεαλιστικότερες ελπίδες για επενδύσεις, για ανάπτυξη, για δημιουργία θέσεων εργασίας και για την έξοδο της χώρας από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα. Πρέπει άμεσα να υπάρξει ακριβής καταγραφή και εξασφάλιση όλων των δημοσίων κτημάτων. Πρέπει να εκδιωχθούν οι αποδεδειγμένοι καταπατητές και να κατεδαφιστούν τα τυχόν αυθαίρετα κτίσματά τους. Πρέπει τέλος να γίνει κατανοητό ότι η μακροχρόνια μίσθωση δεν αποτελεί απαλλοτρίωση, αλλά αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Αν το κράτος λειτουργήσει επιτέλους όπως ο τελευταίος συνετός νοικοκύρης που σέβεται την περιουσία του και την αξιοποιεί για τα παιδιά του, τότε ίσως οι πολίτες δουν τα οφέλη από την κρατική ιδιοκτησία, έστω και αν δεν είναι τόσο ακριβή όσο την παρουσιάζουν.
Πρώην νομικός σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής