Το γεγονός ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα πάσχει, είναι περίπου αυταπόδεικτο. Υπάρχουν όμως κάποια σημάδια που εντοπίζονται μόνιμα, με τη μία ή την άλλη μορφή, που καταδεικνύουν, αν στο μεταξύ δεν αποδεικνύουν κιόλας, την δυσκολία αλλά και την βαρύτητα της πάθησης.

Πολλοί απόρησαν για την αστήρικτη πρόταση παραπομπής του Λ. Παπαδήμου, χωρίς καν την στοιχειωδέστερη ένδειξη όχι μόνον ποινικών, αλλά μήτε και πολιτικών ευθυνών. Ανήκω σ’ εκείνους που έχω αποτιμήσει ως καθοριστική την συμβολή του στην επάνοδο της χώρας από τον γκρεμό, σ’ ένα δρόμο, έστω κακοτράχαλο.Υποτίθεται πως προτάθηκε προς παραπομπή διότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, υπήρχε ήδη η λίστα Λαγκάρντ, άγνωστο σε ποια χέρια παράγοντα του Υπ. Οικονομικών και ως ένας πρωθυπουργός που έχει την πλήρη ευθύνη του διορισμού και της γνώσης του υπουργικού συμβουλίου, όφειλε να ξέρει. Ξεχνούν όλοι αυτοί πως στην πιο κρίσιμη μεταπολεμική περίοδο της Ελλάδας, του επιβλήθηκε υπουργικό 55 ανθρώπων και μόνον δύο της επιλογής του.

Αλλά βλέπετε, η πολιτική οξύνοια των μελλοντικών δυνητικών κυβερνητών, παραπέμπει στα τελευταία κατάλοιπα της ελληνικής κρατικής Σοβιετίας. Και μάλλον έτσι εξηγείται ο στασιμοπληθωρισμός της οντότητάς τους. Πληθωρισμός ξεπερασμένων βερμπαλισμών και στασιμότητα με προοπτική περαιτέρω υστέρησης δημοσκοπικών επιδόσεων.

Εγώ κρατώ τις πρόσφατες επισημάνσεις του Λ. Παπαδήμου, σε ελεύθερη απόδοση. Χωρίς δουλειά και πρόγραμμα και μόνον με αστήριχτες ελπίδες, προκοπή δεν προκύπτει. Αυτό ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από το Σύνταγμα της Βενεζουέλας και τις αναζητήσεις της συνιστώσας ΚΟΕ, ή όποιας παρεμφερούς, του ΣΥΡΙΖΑ.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.