Ήταν αναμενόμενο το συλλαλητήριο της Κυριακής, για το «Μακεδονικό», να προσελκύσει ακόμα και πρόσωπα τα οποία δεν θα περιμέναμε να συμμετάσχουν μόνο και μόνο για να αποφύγουν να «συμπορευτούν», έστω και στιγμιαία, με χρυσαυγίτες, εθνικιστές, υπερπατριώτες της θολούρας, εκκλησιαστικούς παράγοντες, πιστούς χριστιανικών δογμάτων στιλ Άνθιμου και Αμβρόσιου, πρώην αγανακτισμένων, απόστρατων αξιωματικών τής… παλαιάς καραβάνας, αρκετών φιλοχουντικών και κρυπτοναζίδων, στελέχη των κινημάτων «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω», «να καεί το… μπουρδέλο η Βουλή», με μπόλικους νεοφιλελέ και ανελίτες που θεωρούν την υπόθεση του μακεδονικού «καλό χαρτί» για κομματική διάσωση και βολικά ψηφουλάκια σε αυτή τη συγκυρία, αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες που πιστεύουν άδολα πως το «Μακεδονικό» ισούται με την τιμή τού ελληνικού έθνους…
Μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα και το λαϊκό συνονθύλευμα που συγκεντρώθηκε την Κυριακή (4/2), τα αναμενόμενα συνθήματα και τα άσματα που ακούστηκαν, ώστε να υπογραμμιστεί η υπεράσπιση του… γεωγραφικού και ιστορικού δικαίου τής «ξακουστής» Μακεδονίας «μας», μας ξάφνιασαν οι μη αναμενόμενοι (θεωρητικά), οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή! (πχ, ο Μίκης, ως κεντρικός ομιλητής, μας εντυπωσίασε όλους με έναν τρόπο που θα μείνει στην ιστορία του)
Και, τι σε μέλει εσένα; θα μου πει ο οποιοσδήποτε… Μπροστά στη σκέψη τής συμμετοχής σε μια μάζωξη, ο καθείς ακολουθεί την απόφασή του. Θα πάω, δεν θα πάω. Με κριτήριο πως σε μια ελεύθερη και όπως πρέπει δημοκρατία είμαι ελεύθερος να επιλέξω, δεν τίθεται ζήτημα άλλων εμποδίων, πέρα των συνειδησιακών με βάση την πολιτική και αισθητική σκέψη.

Ναι, καλά διαβάσατε: α ι σ θ η τ ι κ ή  σ κ έ ψ η… Υπάρχει κι αυτή στον άνθρωπο και δεν την δημιούργησα εγώ, αλλά η ίδια η πολιτική σκέψη. Η κατάληξη ενός πατριωτικού αιτήματος, έχει καταντήσει να είναι παίγνιο προς εκμετάλλευση, κυρίως, ακροδεξιών, παλαιοχουντικών, νεοναζιστών με τη συμπαράσταση λοιπών λαϊκών δυνάμεων… Δεν θα τους βάλω στο ίδιο τσουβάλι όλους. Οι λόγοι που ώθησαν να κατέβει στο συλλαλητήριο όλο αυτό το μείγμα, γεννήθηκαν ίσως από διαφορετικές αιτίες και αφορμές. Κατέληξαν όμως στην ίδια πλατεία, στα ίδια πεζοδρόμια και ανήρτησαν τα δικά τους πανό, δίπλα σε πανό με άλλα συνθήματα, τα οποία μπορεί να εννοούν διαφορετικά ιδεολογήματα αλλά συμμετέχουν σε κοινή παράσταση.
Εξάλλου, πέρα από την βασική διεκδίκηση περί αποκλειστικής ελληνικότητας της Μακεδονίας, (άραγε ακόμα και το κομμάτι τής σλαβικής;) ειπώθηκαν και πολλά συνθήματα ακροδεξιών και αλλοφρόνων αποκλίσεων, εθεάθησαν στολές μακεδονομάχων, φουστανελοφόρων νοσταλγών, έως και τον Κολοκοτρώνη είδαμε, όπως και έξαλλες μορφές ενός βαθιά εκδικητικού κόσμου που θαρρείς και περιμένει τη… δευτέρα παρουσία!
Εάν όλο αυτό δεν είναι και αισθητική άποψη, τότε τι είναι; Διότι, εκτός από μόρφωμα «πατριωτικό», πολιτικό, ιστορικό, γεωγραφικό, αυτό που έγινε, προσλαμβάνει διαστάσεις και ενός κυρίαρχου τηλεοπτικού θεάματος, όπου εκεί πάνω στήνονται όλες οι στρατηγικές περί «κοινής γνώμης», τα όποια προπαγανδιστικά και κατά περίπτωση πολιτικά παιχνίδια. Σχολιασμοί, πονηρές στρατηγικές, κομματικές γραμμές, εθνικιστικές κορώνες, μισαλλοδοξία, φονταμενταλισμός, ρεβανσισμός, δεξιός ακτιβισμός, μαζί με το πανηλίθιο εκείνο σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μία και μοναδική», και όλα, «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», όχι όπως το είπε η αθλήτρια, αλλά με την ιδιαίτερη έννοια ενός ελληνικού βαθέως κράτους…
Στο πλάνο τής διοργάνωσης περιέχεται και η επιθυμία τής πτώσης της κυβέρνησης, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως όλα (;) είναι… θεμιτά(;) σε έναν αντιπολιτευτικό αγώνα και το «Μακεδονικό» φαίνεται πως είναι… η μεγάλη «ευκαιρία» ενός τέτοιου πλάνου.

Ναι λοιπόν, περιλαμβάνει και α ι σ θ η τ ι κ ή  σ κ έ ψ η  η συμμετοχή στο συλλαλητήριο, διότι ο καθένας παίρνει παράδειγμα από παρεμφερείς συμμετοχές. Φροντίζει να επιλέγει το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κινηθεί και θα επικοινωνήσει το ιδεολογικό και το αισθητικό του οπλοστάσιο. Εάν οι κεραίες τού κάθε πολίτη «πιάσουν» πως το περιβάλλον, ο «χώρος» και το κλίμα που θα δημιουργηθεί δεν του πάει, και για αισθητικούς λόγους, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον συμμετοχής σ’ αυτό. Είναι μια απαραίτητη… όσφρηση που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος για να προστατεύει την συνείδησή του.
Η αισθητική τού πλήθους μάς αφορά στο μέτρο της δικής μας συμμετοχής. Η παρουσία μας έχει να κάνει με τους συνοδοιπόρους, τους ομοϊδεάτες, τους συντρόφους και σε άλλους με τους οποίους μας συνδέει μια κοινή λογική, μια κοινή συνθηματολογία, με κοντινούς ή κοινούς προβληματισμούς, μια κοινή αναζήτηση πάνω σε ζητήματα που απασχολούν τη ζωή, τη χώρα, τις ιδέες.
Η «αισθητική τού πλήθους» που αναφέρω, δεν είναι και ίσως δεν υπάρχει ως… φιλοσοφικό προηγούμενο και επίσης, δεν θεωρώ πως η αναφορά μου αυτή θα προκαλέσει σχετικό ενδιαφέρον, αλλά θέλω να διευκρινίσω πως αυτή η «αισθητική» δεν έχει να κάνει με την ενδυμασία ή με την όψη τού καθενός, αλλά κυρίως με αυτά που υπερασπίζεται, καθώς και τα αιτήματα που προτάσσει.
Έχει να κάνει με τον τρόπο που τα ζητάει, τα απαιτεί, με τις φρασεολογίες που τα διατυπώνει, με το ύφος των γραπτών συνθημάτων που αναρτά σε κοινή θέα. Έχει να κάνει με τον τρόπο συμπεριφοράς και διεξαγωγής τής όποιας διαμαρτυρίας, ώστε να μην καταλήξουν οι πολίτες σε μαριονέτες…
Μια εμφάνιση ατόμων-ομάδων-συνθημάτων και ακροδεξιών-φασιστοειδών συμπεριφορών με τη γνωστή βία καθώς και των ακροαριστερών μπαχαλάκηδων, δεν προσβάλει μόνο την πολιτική σκέψη, αλλά συγχρόνως και την αισθητική και θα μου ήταν άκρως αποκρουστικό να σκεφτώ και τη δική μου συμμετοχή μέσα σε ένα τέτοιο πλήθος…
Ίσως κάποιοι να εκλαμβάνουν την αισθητική ως μια έννοια που δεν… στέκεται μέσα σε μια τέτοια συζήτηση, όταν η θεματολογία είναι τόσο σοβαρή, τόσο πολυεπίπεδη, με ιστορικές και γεωγραφικές λεπτομέρειες, εύθραυστη, σαν να περπατάς πάνω σε τεντωμένη κλωστή…
Το θέμα «περί Μακεδονίας» είναι πολύ σοβαρό και δαιδαλώδες, με πολλές λεπτομέρειες και υπολεπτομέρειες. Είναι θέμα εθνικό! Κάθε επιπολαιότητα, προχειρότητα, αλαζονεία και κομπορρημοσύνη, απέναντι στον γείτονα, θα επιστρέψει μπούμερανγκ εις βάρος μας.
Το Μακεδονικό, στο μέτρο που αφορά τη χώρα μας, είναι θέμα το οποίο θα πρέπει να αφορά όλες τις πολιτικές δυνάμεις που ορίζονται ως εκείνες του δημοκρατικού τόξου. Να γνωρίζουμε και να κατανοούμε τουλάχιστον πως ό,τι δημιουργούμε σήμερα, περί αυτού του ζητήματος, θα ισχύει για το εγγύς και το απώτερο μέλλον και θα μας ακολουθεί εφ’ όρου ζωής. Θα αποκαταστήσει την χαμένη αξιοπρέπεια ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη-κράτη και θα μας επιτρέψει να σκοπεύσουμε σε μια ειρηνική συνεργασία με τη γείτονα χώρα, ώστε να αναπτυχθεί η δημοκρατία προς όφελος και των δυο χωρών.