H έκφραση «το τέλος του Σοφοκλή» έχει χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει τη νέα μορφή πολέμου, δηλαδή, μία τραγωδία χωρίς συγκεκριμένο χώρο με άφαντους πρωταγωνιστές χωρίς κάθαρση. Από τις τρομοκρατικές ισλαμιστικές οργανώσεις περάσαμε σε ένα «τρομοκρατικό κράτος» με όλη την αντίφαση που εμπεριέχει αυτή η φράση. Το κράτος αυτό καταλαμβάνει έκταση, μεγαλύτερη αυτής της Μεγ. Βρετανίας, έχει έσοδα, στρατό, δικό του δίκαιο, ηγεμόνα και σχέδιο για την εξάπλωσή του σε τρεις ηπείρους και θυλάκους σε κάθε σημείο του πλανήτη. Μετά τη 13η Νοεμβρίου υπήρξαν ανακοινώσεις από τον Πούτιν, τον Σαπέν και τις ΗΠΑ για μέτρα για την παύση της χρηματοδότησης των τρομοκρατών. Επιτέλους!! Οταν παντού συζητούνται η στρατιωτική επέμβαση και η αλλαγή της πολιτικής ασφάλειας των κρατών της Δύσης, είναι απορίας άξιον πώς πανίσχυρες χώρες και διεθνείς οργανισμοί επιτρέπουν στον ISIS να συσσωρεύει πλούτο. Πρόσφατα έχουν γίνει αρκετές εκτιμήσεις για τα έσοδά του. Χρησιμοποιώ αυτήν του «Γκάρντιαν»:

• 1.095 δισ. δολάρια από το πετρέλαιο στη Συρία και στο Ιράκ,
• 430 εκατ. από ληστείες τραπεζών, 343 εκατ. από διάφορες άλλες πηγές,
• 96 εκατ. από ξέπλυμα χρήματος στη Μοσούλη, 36 εκατ. από κλεμμένες αρχαιότητες. Τα έσοδα, το λαθρεμπόριο όπλων και η χρήση του Διαδικτύου (οι anonymous ίσως παίξουν ρόλο που δεν φανταζόμαστε) είναι εργαλεία τα οποία οι υπόλοιπες χώρες θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν. Κάποιοι γείτονες αγοράζουν το πετρέλαιο, κάποιοι μεγιστάνες των Εμιράτων χρηματοδοτούν, κάποιοι αγοράζουν αρχαιότητες, κάποιοι πουλάνε όπλα, κάποιοι αιμοδοτούν τον ISIS. Προκύπτει λοιπόν ως πρώτη προτεραιότητα ο έλεγχος και η δέσμευση των γειτονικών κρατών για την παύση κάθε οικονομικής συναλλαγής, με την απειλή οικονομικών αντιποίνων από τη διεθνή κοινότητα.

Η επίθεση στο Παρίσι αλλάζει τα δεδομένα στον πλανήτη. Είναι κατανοητό ότι η αντιμετώπιση του ακραίου ισλαμισμού θα απαιτήσει στρατηγική, συνεργασία, πολλαπλές δράσεις, μέσα και χρόνο. Δεν πρέπει όμως να σηματοδοτήσει μία σύγκρουση Δύσης – Ανατολής με θρησκευτικό υπόβαθρο. Η απλούστευση ότι για όλα φταίει η Δύση είναι εξίσου επικίνδυνη με το a priori κακό Ισλάμ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η σύγκρουση δεν θα έχει γεωγραφικά χαρακτηριστικά και θα μεταφερθεί στις γειτονιές του πλανήτη. Στον συνασπισμό που γεννιέται πρέπει σημαντικό ρόλο να παίξουν οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι και οι γειτονικές χώρες, αυτές δηλαδή που διατηρούν ακόμα οργανωμένα κράτη. Η «αιχμή του δόρατος» απέναντι στην ακρότητα και την παράνοια θα έπρεπε να είναι το μετριοπαθές Ισλάμ, μόνο έτσι θα μπορέσει η Δύση να βοηθήσει αποτελεσματικά χωρίς να μεταφέρει τη σύγκρουση στο εσωτερικό της. Το πρώτο βήμα γι’ αυτές τις γειτονικές χώρες είναι η καθαρή καταδίκη-μήνυμα προς όλους τους μουσουλμάνους και ο οικονομικός αποκλεισμός από κάθε δραστηριότητα του ISIS. Από το αν θα προχωρήσουν ή όχι σ’ αυτό θα εξαρτηθεί η εξέλιξη του ακήρυχτου, πλην όμως, πολέμου που έχουμε μπροστά μας.