Μπορεί το ύφος της επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στην τελευταία της συνέντευξη να προσφέρθηκε ως πεδίο άσκησης για πατριωτικές εξάρσεις, ωστόσο όσα είπε κρύβουν μία διπλή αλήθεια.
Η πρώτη αλήθεια απορρέει από αυτή καθαυτή την ατμόσφαιρα της παρέμβασής της. Ουφ, βαρεθήκαμε, ήταν το μήνυμα που εξέπεμψε. Ευρω-κόπωση στα όρια της εξουθένωσης.
Η άλλη αλήθεια, η σημαντικότερη, είναι αυτή της συνεχιζόμενης φοροδιαφυγής και της ένοχης σιωπής που την περιβάλλει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κανείς στη χώρα μας, πολιτικοί αρχηγοί, διαμορφωτές κοινής γνώμης και δημοσιολογούντες κάθε είδους, δεν ασχολήθηκαν με αυτή την αλήθεια, αλλά περιορίστηκαν στην απόρριψη της αγένειάς της. Ομόθυμη ήταν η καταδίκη των δηλώσεών της, ομόθυμη ήταν και η αποστροφή του βλέμματος από το ζήτημα που επί της ουσίας έθεσε.
Δεν έχει κανείς λόγο να συγκινηθεί από το ενδιαφέρον της κυρίας Λαγκάρντ για τον Νίγηρα. Από πού και ως πού εκπρόσωπος του ΔΝΤ που διαλύει χώρες, κοινωνίες και ζωές θα δώσει μαθήματα ευαισθησίας. Πολύ περισσότερο όταν απέναντί μας έχουμε μία κορυφαία υπουργό της κυβέρνησης Σαρκοζί η οποία δεν διακρίθηκε για τη σύνδεση της πολιτικής με την ηθική. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει σημασία μόνο ποιος και πώς μιλάει, έχει εξίσου μεγάλη σημασία τι λέει.
Υπό κανονικές συνθήκες, η φοροδιαφυγή θα έπρεπε να είναι το υπ αριθμόν ένα θέμα στην προεκλογική συζήτηση. Γιατί αν το πρόβλημά μας είναι τα χρέη και τα ελλείμματα, αν βασανιζόμαστε για τη δημοσιονομική προσαρμογή και την ανάπτυξη, αν ψάχνουμε για χρήματα, τότε ακριβώς η καταβολή των φόρων είναι η καρδιά του εθνικού προβλήματος.
Εχουμε αποδεχθεί ως φυσικό το γεγονός ότι φόρους πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Μάλιστα ότι πληρώνουν όλο και μεγαλύτερους φόρους την ώρα που τα εισοδήματά τους μειώνονται. Με γενικότητες κλείνουμε τη συζήτηση για αφορολόγητους ελεύθερους επαγγελματίες, μεγαλοαγρότες, εμπόρους, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, μεγαλοϊδιοκτήτες και εταίρους off shore εταιρειών, για να μην αναφερθούμε σε παράγοντες της διακίνησης καυσίμων, της οικονομίας της νύχτας και πολλών ημιπαράνομων δραστηριοτήτων που ανθούν επί δεκαετίες στον τόπο της φορο-φαιδράς πορτοκαλέας.
Αυτή η χώρα δεν έχει πλούσιους. Όχι, με βάση τις δηλώσεις εισοδήματος. Για το κράτος έχοντες είναι οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα. Το κεφάλαιο είναι στα χαρτιά ανύπαρκτο. Υπαρκτό, όμως, στα γκαράζ όλης της χώρας, στις μαρίνες ανά την επικράτεια και στα υποθηκοφυλακεία. Όλα αυτά είναι περιουσιακά στοιχεία άνευ κατόχου για την επίσημη πολιτεία. Την ίδια ώρα τα στοιχεία του ΥΠΟΙΚΟ δείχνουν ότι όσοι δηλώνουν άνω των 100.000 ευρώ το χρόνο είναι ελάχιστοι. Και το ομολογούν χωρίς ντροπή, σαν να πρόκειται για ένα απλό σύμπτωμα του γενικού ελληνικού μπάχαλου, ενώ πρόκειται για την αρχή και το τέλος της ελληνικής οικονομικής περιπέτειας.
Υπάρχει το πρόσχημα της διάλυσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Υπάρχει η προπαγάνδα της ακατόρθωτης αποστολής που είναι η σύλληψη του μαύρου χρήματος. Στην πραγματικότητα υπάρχει η απόλυτη έλλειψη πολιτικής βούλησης να αναγνωριστεί και μετά να χτυπηθεί η ασυλία στο οικονομικό έγκλημα.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο πολιτικός κόσμος να αρθεί πάνω από τον παλιό του εαυτό, δηλαδή να αρνηθεί σπόνσορες και σχέσεις διαπλοκής. Και η ελληνική κοινωνία να προχωρήσει σε μια δομική αξιακή ανατροπή αναγνωρίζοντας ότι η καταβολή φόρων δεν είναι αναγκαίο κακό για όσους δεν μπορούν να την αποφύγουν αλλά ζήτημα κοινωνικής υπευθυνότητας και προσωπικής αξιοπρέπειας.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένας Καποδίστριας που δεν θα φοβηθεί το θάνατο και πολλοί Μαυρομιχάληδες που δεν θα σηκώσουν το όπλο.
.
Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος