Οι σκέψεις για την αδύναμη δημοκρατία μας με απασχολούν τα τελευταία χρόνια- τα χρόνια της κρίσης- όπως και πολλούς Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες. Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να αναλύσει τα όσα συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Απλά επιδιώκει να εκφράσει την αγωνία των δημοκρατικών πολιτών και ίσως συγκινήσει την πολιτική ελίτ, την διανόηση , αλλά και τα ΜΜΕ, να σταματήσουν να παρακολουθούν με αμηχανία τη διάβρωση της δημοκρατίας μας και να ξεκινήσουν ένα νέο κίνημα Διαφωτισμού.
Τα συνθήματα των ακροδεξιών και των λαϊκιστών της Αριστεράς στην πλατεία Συντάγματος με στόχο την απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος, δηλητηρίασαν με τοξικό υλικό ολόκληρη την κοινωνία μας και αποσάθρωσαν τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Έτσι γεννήθηκε η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» από τη μια και ταυτόχρονα φούντωσε το λαϊκίστικο κίνημα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος, από την άλλη. Εξάλλου, μερικά σκαλιά χώριζαν τις δύο αυτές εκφράσεις του αντισυστημισμού. Οι μεν στο κάτω μέρος της πλατείας με «αναλύσεις» για το «σάπιο» πολιτικό μας σύστημα, οι δε στο επάνω μέρος, με ξεκάθαρα ναζιστικά συνθήματα, συγκέντρωσαν ό, τι πιο μαύρο και αποτρόπαιο υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία, λειτουργώντας ως γνήσια εγκληματική οργάνωση. Και το χειρότερο, κατόρθωσαν να μπουν στη Βουλή την οποία όχι μόνον απαξιώνουν, αλλά και προσβάλλουν με κάθε ευκαιρία, με τελευταία το κόκκινο λαμπάκι του Κασιδιάρη.
Οι της κάτω πλατείας, κατάφεραν να γίνουν κυβέρνηση ως «αντιμνημονιακοί». Βέβαια, μετά από την περιπέτεια του Α΄εξαμήνου στην κυβέρνηση, μετετράπησαν σε ακραιφνείς μνημονιακούς, με ακόμη σκληρότερα μέτρα που δεν θα λήξουν με την τυπική έξοδο της χώρας από τα μνημόνια.
Στο θεσμικό, ωστόσο, επίπεδο, είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι, καθώς έδειξαν από την πρώτη στιγμή την αντιπάθειά τους προς τους θεσμούς, θεμέλια της σύγχρονης Δημοκρατίας. Είναι δε συνεχής η προσπάθειά τους να τους υπονομεύσουν και να τους θέσουν υπό τον έλεγχό τους…
Δεν ενδιαφέρει εάν κατηγορηθώ ότι είμαι θιασώτης της θεωρίας «των δύο άκρων». Αυτό που έχει σημασία, είναι πως στη συνείδηση των πολιτών οι έννοιες της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της διαφορετικότητας, αλλά και της συναίνεσης άρχισαν αυτά τα χρόνια της κρίσης να αποκτούν «γκρίζο» χρώμα. Οι πολίτες πιστεύουν όλο και λιγότερο στις αξίες αυτές που είναι από τις πιο κύριες εκφράσεις του πολιτικού μας συστήματος. Και είναι αυτοί οι πολίτες που καλούνται κάθε φορά στις εκλογές να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους στην Βουλή.
Η λαϊκή βούληση που είναι ο θεμέλιος λίθος της Δημοκρατίας μας γίνεται όλο και πιο τοξική και τα αποτελέσματα της είναι ήδη εμφανή.
Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Καθώς και εκεί η οικονομική κρίση, το προσφυγικό, αλλά και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να λάβει έγκαιρα τα μηνύματα, οδηγούν σε άκρως ανησυχητικές εξελίξεις…
Μοιάζει σαν μία επανάληψη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο της τύχης της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», την οποία ο Γερμανός Πανεπιστημιακός Χάινριχ Βίνκλελ χαρακτηρίζει και ως «Ανάπηρη Δημοκρατία», στο βιβλίο του με τίτλο «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης-Η ανάπηρη Δημοκρατία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις».
Η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, που για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρακολουθούσε αμήχανη τις εξελίξεις, αναζητά ακόμη το … αντίδοτο…Το αντίδοτο για την «αποτοξίνωση» της λαϊκής συνείδησης από την τοξικότητα με την οποία την έχουν μολύνει όλα αυτά τα αντιδημοκρατικά και άκρως επικίνδυνα ρεύματα, κυρίως της ακροδεξιάς και του ναζισμού, που απλώνονται σαν ένα μαύρο σύνεφο πάνω από την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Στη χώρα μας, παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο, κυρίως μέσα από τα πανίσχυρα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, διαπιστώνουμε με απογοήτευση πως οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας συστήματος είτε δεν πήραν είδηση για το τι πράγματι συμβαίνει, είτε αδυνατούν να βρουν απαντήσεις και να προβάλλουν το νέο όραμα για μια σύγχρονη δημοκρατία. Αντιθέτως, συχνά υποδαυλίζουν την «αντισυστημικότητα», υπολογίζοντας κοντόφθαλμα σε μικροκομματικά ή προσωπικά οφέλη.
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά που έτσι και αλλιώς αποτελούν μέρος του παλαιού πολιτικού συστήματος. Στελεχωμένα συχνά από αμόρφωτους ή απαίδευτους επαγγελματίες, αναπαράγουν – στο όνομα της θεαματικότητας – τις πιο ακραίες θέσεις.. αντί να δείξουν την σοβαρότητα και υπευθυνότητα που απαιτούν οι καιροί… Έτσι είναι οι χειρότεροι δίαυλοι μεταφοράς της τοξικότητας προς τους πολίτες.
Η Δημοκρατία έχει όχι μόνον δικαίωμα, αλλά και καθήκον να προστατεύσει τον εαυτό της. Το καθήκον της πολιτικής μας ελίτ, των διανοουμένων, των σκεπτόμενων πολιτών, των ΜΜΕ (τουλάχιστον των σοβαρών και σκεπτόμενων εργαζομένων σε αυτά), είναι να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο δυναμικά. Για ένα νέο κύμα Διαφωτισμού, στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη