Αδράνεια, στη Φυσική, ονομάζεται η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης».
Δεν ξέρω αν οι σημερινοί «πατριάρχες» του παλαιοκομματισμού τα πήγαιναν καλά με τη Φυσική, αλλά όταν διδασκόταν η αρχή της Αδράνειας πρέπει να είχαν τα αυτιά τους τεντωμένα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την αξιοπρόσεκτη ικανότητα ενός γερασμένου πολιτικού συστήματος να επιβιώνει κάθε φορά, αντιστεκόμενο στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής του κατάστασης;
Εδώ και χρόνια βιώνουμε το εξής παράδοξο: Η πλειοψηφία των Ελλήνων δηλώνει απογοητευμένη, εξοργισμένη, αγανακτισμένη, αλλά οι άνθρωποι που έχουν ταυτίσει την πολιτική τους δράση με μια εθνική ταπείνωση, συνεχίζουν να πείθουν ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος ότι χωρίς αυτούς όλα μπορεί να γίνουν χειρότερα. Η «αλλαγή» που κάποτε συγκινούσε, έστω και χάρη στην ασάφειά της, και γινόταν σύνθημα στα στόματα εκατομμυρίων, σήμερα φοβίζει και οδηγεί ακόμα και «τραυματισμένους» από την κρίση στην απάθεια.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο ο νεοφιλελευθερισμός έχει μπολιάσει τις κοινωνίες της Ευρώπης με την ιδέα ότι η σημερινή «σταθερότητα», όσες οδύνες και αν προκαλεί, είναι τουλάχιστον πιο οικεία από την απόπειρα για κάτι διαφορετικό.
Αυτή την αδράνεια θέλησε να χτυπήσει το Ποτάμι καλώντας πολίτες με συμπτώματα πολιτικής παράλυσης να σηκωθούν από τον καναπέ για «να τα αλλάξουμε όλα, χωρίς να τα γκρεμίσουμε όλα». Η ανταπόκριση στις ευρωεκλογές ήταν μια καλή αρχή για να μην πέσει και αυτή η προσπάθεια θύμα της αδράνειας, που θα προκαλούσε είτε η απόρριψη με ένα ποσοστό κάτω από το 5% είτε η πρώιμη ευφορία ενός διψήφιου ποσοστού, που προφήτευαν κάποιες αρχικές δημοσκοπήσεις.
Το ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου ενός κινήματος, που λογικό ήταν στα πρώτα βήματά του να παρουσιάσει και «παιδικές ασθένειες», καλείται να διαχειριστεί αυτό το αποτέλεσμα. Να οδηγήσει το Ποτάμι στη φάση της ενηλικίωσης, αποφεύγοντας όμως την εσωτερική αδράνεια που θα μπορούσε να προκαλέσει ο φόβος μπροστά σε «κακοτοπιές».
Το 9,1% που πήρε το Ποτάμι στις ηλικίες 18-45 δείχνει ότι το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας περιμένει πιο ξεκάθαρες θέσεις και πολιτικές κατευθύνσεις για να μετατρέψει την αρχική «συμπάθεια» σε κάτι παραπάνω. Και είναι έτοιμο όχι να τα «γκρεμίσει όλα», αλλά να στείλει στα «μπάζα» της πολιτικής ακριβώς αυτή τη νοοτροπία της αδράνειας, του βολέματος και του ωχαδερφισμού.