Η κυβέρνηση, μετά από δύο εκλογικές νίκες και πολύμηνες σκληρές διαπραγματεύσεις, βρίσκεται πάλι στο χείλος του γκρεμού. Και η αντιπολίτευση όμως δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Προφανώς η χώρα και οι πολίτες θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο. Εξηγούμαι επιγραμματικά. Πάντα πίστευα ότι κανένα κόμμα δεν είχε σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση και συνεπώς τα Μνημόνια αποτελούσαν αναγκαστικό δρόμο ανάταξης της οικονομίας. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, παρότι τα ψήφισαν, στάθηκαν ανίκανες να τα εφαρμόσουν αποτελεσματικά, ιδίως στο μεταρρυθμιστικό σκέλος τους. Η αποτυχία τους οφείλεται και σε ορισμένες αστοχίες των δανειστών, κυρίως όμως στην αδυναμία των Ελλήνων πολιτικών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ οικοδόμησε τη δική του πολιτική σε αυτήν την αποτυχία και έπεισε το εκλογικό σώμα ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό. Μπορεί κανείς να διαφωνεί, προσωπικά όμως πιστεύω ακράδαντα ότι οι επτά μήνες διαπραγματεύσεων υπήρξαν καταστροφικοί για τη χώρα. Η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση, οι τράπεζες έκλεισαν και εξαντλήθηκαν, με αποτέλεσμα να περνούν τώρα αποκλειστικά σε ξένα χέρια, η ανεργία δεν μειώθηκε καθόλου, οι επενδύσεις δεν ήρθαν και η ανάγκη δανεισμού αυξήθηκε κατακόρυφα, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
Τέλος πάντων, την ύστατη στιγμή ο πρωθυπουργός κατάλαβε το αδιέξοδο και υπέγραψε το νέο Μνημόνιο, το οποίο ψήφισαν τον Αύγουστο όλα τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου. Για ακόμα μία φορά όμως φαίνεται καθαρά ότι όλοι εκείνοι που το ψήφισαν δεν θέλουν και δεν μπορούν να το εφαρμόσουν. Η αντιπολίτευση για να κάνει αυτή τη φορά τη «βρώμικη» δουλειά ο ΣΥΡΙΖΑ που προηγουμένως τη λοιδορούσε και η αριστερή κυβέρνηση γιατί απλά δεν το αντέχει. Με αυτόν τον τρόπο θα βρεθούμε τούτη τη στιγμή κυριολεκτικά όχι πια στο χείλος της αβύσσου, αλλά στο απόλυτο κενό και στην ολική καταστροφή που θα το συνοδεύσει.
Αν η κυβέρνηση Τσίπρα πέσει, πράγμα καθόλου απίθανο μετά και από την παραίτηση του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, η κατάσταση θα είναι αποπνικτική. Εκλογές δεν θα έχει νόημα να γίνουν και αν γίνουν το πιθανότερο είναι να υπάρξει ακυβερνησία. Μία λύση απομένει: να εγκαταλείψουν όλοι τις πολιτικάντικες πρακτικές τους, να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον λαό, να του εξηγήσουν καθαρά και χωρίς περιστροφές τις θυσίες που απαιτούνται, και να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και τεχνοκρατικής επάρκειας, που θα μπορέσει επιτέλους να πάει τη χώρα παραπέρα. Αν δεν το κάνουν, θα είναι υπόλογοι στον λαό και στην Ιστορία και θα ανοίξουν τον δρόμο για ανείπωτες συμφορές, που δεν θέλω καν να σκέφτομαι.