Είναι γνωστή η ιστορία για το πως ο μικρόσωμος ήρωας εξουδετέρωσε τον γίγαντα, στοχεύοντας στο μέτωπο του. Η ιστορία είναι διδακτική διότι δείχνει ότι τα εργαλεία και οι δεξιότητες μπορούν να αλλάξουν το ρου της – υπέρ του αουτσάιντερ. Και ο κόσμος μας βρίθει από τέτοιες ιστορίες, από άνισες μάχες στις οποίες, τελικά, νικητές βγήκαν εκείνοι που είχαν στρατηγική και πίστη στην εκτέλεση του σχεδίου τους, αλλά γνώριζαν και τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου. Ιστορίες από προϊόντα που ξεκίνησαν σ’ ένα μικρό δωμάτιο, όμως η μόχλευση της τεχνολογίας τα κατέστησε διεθνή σημεία αναφοράς. Ιστορίες ανθρώπων που πίστευαν ότι μπορούν να αλλάξουν το περιβάλλον τους όταν οι δομές το επιτρέπουν. Αρκεί να εργαστούν σκληρά προς τη σωστή κατεύθυνση έχοντας γνώμονα την κοινή λογική η οποία υπερκερνά κάθετι άλλο εκτός από την τύχη.
Η δική μας γενιά ήρθε αντιμέτωπη με μία οικονομική και θεσμική κρίση για την οποία δεν υπάρχει άλλη συγκρίσιμη στην νεότερη παγκόσμια ιστορία. Και το αξιοσημείωτο της παρούσας κατάστασης δεν είναι μόνο η δεκαετία που σχεδόν χάθηκε εξ’ ολοκλήρου στην ύφεση – έχοντας ως μοναδικό στόχο τη σταθεροποίηση της οικονομίας – αλλά η δεκαετία που θα χαθεί λόγω της έλλειψης ενός επενδυτικού σχεδίου. Μεταξύ μας, το σχέδιο – εντός εισαγωγικών – ήταν ότι η σταθεροποίηση θα φέρει εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη, κεφάλαια. Ενώ, η τουριστική βιομηχανία της χώρας θα έπαιζε το ρόλο της ατμομηχανής σε αυτή την διαδικασία. Ασφαλώς, οι αυτοματισμοί της οικονομίας έχουν τη σημασία τους αλλά όπως όλοι γνωρίζουν δεν αποτελούν την πανάκεια. Για σταθερή οικονομική ανάπτυξη στο χρόνο απαιτούνται συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και δημιουργία θέσεων εργασίας από νέες παραγωγίκες δομές που δε βασίζονται στην εποχικότητα.
Ο Γολιάθ, η Γερμανία, στην προκειμένη περίπτωση, θέλει να νικηθεί από τον Δαβίδ αλλά με έναν τροπο που να είναι πολιτικά και οικονομικά αποδεκτός στη σύγχρονη εποχή. Η διπλωματία είναι μία βηματική διαδικασία και η διαπραγμάτευση της Ελλάδας δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί επιτυχής. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός έχει απόλυτο δίκιο – τα δύσκολα είναι μπροστά μας – είναι στην εκπόνηση ενός σχεδίου ανάπτυξης το οποίο να ταιριάζει στο μοντέλο μιας οικονομίας της δύσης διότι το σχέδιο του ΔΝΤ ήταν για αναδυόμενες οικονομίες τύπου Ινδίας και Κίνας και όχι για μία περιφερειακή χώρα της Ευρωζώνης με σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα και αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο σε εκείνους τους καιρούς.
Η Ελλάδα πέτυχε τη δημουργία ενός προσύμφωνου για ένα μονοπάτι με ευελιξία στις πολιτικές αποφάσεις και στη διαχείρηση των δημοσίων οικονομικών. Το ζήτημα είναι σχεδιάσουμε έναν επενδυτικό χάρτη τους προσεχείς τέσσερις μήνες οποιος να δίνει μία ετήσια ανάπτυξη της τάξης του δύο τοις εκατό για την επόμενη πενταετία ενώ θα μειώνει την ανεργία στα δύο τρίτα. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ένα ρεαλιστικό σχέδιο το οποίο δεν θα πλήττει τα συμφέροντα των εταίρων και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν εξαγωγικές δραστηριότητες – αυτό το σχέδιο μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, μπορεί να πείσει ότι όσο λίπος ήταν να αφαιρεθεί από την Ελληνική οικονομία, αφαιρέθηκε και η συνέχεια των περιοριστικών πολιτικών θα έχει ως αποτέλεσμα υγιείς παραγωγικές μονάδες να χαρακτηριστούν ως αφερέγγυες. Ένα τέτοιο σχέδιο θα γίνει αποδεκτό και όπως θα έλεγε ο Πρωθυπουργός “Θα είναι μέρα μεσημέρι”.
Ο Γολιάθ δεν έχει κανένα θέμα με την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα. Αν ο Δαβίδ μπορεί να τα κουτσοβολεύει με τους μισούς παραγωγικούς πόρους σε χρήση και να πληρώνει με τα πλεονάσματα του τις βασικές, στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, τότε ο Γολιάθ θα έχει απομονώσει την εξάπλωση ενός συστημικού προβλήματος στον Ευρωπαϊκό χώρο. Ωστόσο, σε μια δυναμική οικονομία που συμμέτεχει στα πράγματα, μετά την δημοσιονομική χαλάρωση από μία μακρά περίοδο λιτότητας, ακολουθεί η ανάπτυξη της οικονομίας. Η ανάπτυξη είναι η αχίλλειος πτέρνα του Γολιάθ.