Η «αποσύνθεση» του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού, με επίκεντρο τα δύο κόμματα – πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), διαμορφώνει νέες πολιτικές συνθήκες. Στον χώρο λ.χ. της συντηρητικής παράταξης εμφανίζεται μια «αθροιστικά» ενισχυμένη Δεξιά, πλην όμως «τριχοτομημένη» (ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΧΑ) στην ευρεία εκλογική βάση της. Στο πλαίσιο αυτό η «δεξιά συσπείρωση» από πλευράς ΝΔ εμφανίζεται ισχυρή κομματική και πολιτική προτεραιότητα. Αυτό εξηγεί τη στάση της τόσο στο θέμα της ιθαγένειας όσο και στο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» κ.λπ. Στο πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ ο κ. Σαμαράς -εγκαταλείποντας επισήμως και τυπικά την καραμανλική πολιτική του μεσαίου χώρου- διατύπωσε έναν νέο ιδεολογικοπολιτικό «συγκερασμό» μεταξύ μιας «νέας δεξιάς ατζέντας» και μιας πρόσκλησης προς τον ευρύτερο ευρωπαϊκό κεντρώο χώρο.
Η «δεξιά ατζέντα» στοχεύει τους ψηφοφόρους των ΑΝΕΛ και της ΧΑ. Το «κεντρώο προσκλητήριο», συνοδευόμενο με το «διακύβευμα σωτηρίας της χώρας», στοχεύει σε προσέλκυση «κεντροδεξιών ευρωπαϊστών», που προσφέρει η «μεγάλη ρευστοποίηση» του χώρου που κάλυπτε παλαιά το ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς επιχειρεί να «βάλει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη», με ό,τι βέβαια σημαίνει αυτό…
Αν και στην «πρώτη φάση» της «νέας Ελλάδας» δόθηκε προτεραιότητα στη «δεξιά συσπείρωση». Αυτό επέτρεψε τις δηλώσεις Βορίδη, Πολύδωρα κ.ά. και τη «σιωπηρή αποδοχή τους» στην ουσία από την ηγεσία της ΝΔ.
Οσο για τη «δεύτερη φάση» που συνδέεται με «αφομοίωση» στελεχών από τον χώρο του «πρώην ΠΑΣΟΚ», η «κυβερνητική συγκατοίκηση» δημιουργεί «αυτοπεριορισμούς», αλλά ίσως και άλλες μελλοντικές δυνατότητες ως προς το πώς και πότε θα γίνει αυτό…
Από την άλλη μεριά, ο χώρος του πάλαι ποτέ «κραταιού ΠΑΣΟΚ» συρρικνώνεται δημοσκοπικά συνεχώς και δραματικά. Η επιλογή της ελεγχόμενης συμμετοχής στην κυβέρνηση (τρικομματική) και της «Κεντροαριστεράς» ως στρατηγική ανασυγκρότησης του χώρου βρέθηκε γρήγορα σε πολλαπλά αδιέξοδα…
Ο κ. Βενιζέλος με μια «θεαματική στροφή» οργάνωσε και επέλεξε την «ισότιμη συμμετοχή και ευθύνη» σε μια δικομματική κυβέρνηση με τη ΝΔ, ταυτίζοντας απολύτως την πορεία και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ με την πορεία της κυβέρνησης.
Υπό μία έννοια είναι συνεπής με τη θέση του ότι το ΠΑΣΟΚ με τις επιλογές του «έσωσε τη χώρα» και όσο αυτό θα γίνεται ενδεχομένως εμφανές τόσο το ΠΑΣΟΚ θα «μπαίνει σε ανοδική τροχιά». Συνδιεκδικεί την «επιτυχία του προγράμματος» μαζί με τη ΝΔ.
Η κυβερνητική, πάντως, «συγκατοίκηση» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δημιουργεί «προβλήματα εσωστρέφειας» και στους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Ενα σχετικά μεγάλο ποσοστό και από τα δύο κόμματα νιώθει απώλεια του «ζωτικού πολιτικού χώρου του», που η διαμόρφωσή του στηρίχθηκε στη μεταξύ τους «ιστορική αντιπαλότητα».
Η κυβερνητική – πολιτική ταύτισή τους «περιορίζει» τη διαφορετικότητά τους, που είναι κρίσιμο στοιχείο της αυτοτελούς ύπαρξής τους. Πολλοί έσπευσαν με τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης να μιλήσουν για πιο «ομογενοποιημένο σχήμα». Σωστά. Ομως αυτό μπορεί να αποδειχθεί στο μέλλον και η «αχίλλειος πτέρνα» τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τη συνοχή των κομμάτων που τη συναποτελούν…