Η Ελληνική βουλή ψήφισε χθες τα προαπαιτούμενα για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και το τρίτο MoU (Μνημόνιο) είναι επί θύρας. Οι όλοι χειρισμοί της Κυβέρνησης, αν δεν αποτελούσαν σχεδιασμένη στρατηγική για έξοδο από την ευρωζώνη, προσομοιάζουν περισσότερο με ανατολίτικο παζάρι.
Ο πρώην Υπουργός Οικονομικών είναι, είτε απελπιστικά μειωμένης νοητικής ή συναισθηματικής βαρύτητας είτε συνεργός στην μεγαλύτερη απάτη εις βάρος των Ελλήνων πολιτών. Με τις πομφόλυγές του, πέτυχε να εξαπατήσει σημαντική μερίδα πολιτών, τα ΜΜΕ και κυρίως, την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Τις συνέπειες τις υφιστάμεθα όλοι.
Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν φανταζόταν ότι το «όνειρο» γενεών αριστερών πολιτών, για την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης από την αριστερά (ελέγχεται αυτό όσον αφορά τον «όλον Συριζα») θα κατέληγε στον εφιάλτη τον οποίο απεικόνιζε η εμφάνιση του Πρωθυπουργού στην σύσκεψη κορυφής των Βρυξελλών. Μια εικόνα σκληρά καταπονημένου ανθρώπου, πιεσμένου από το βάρος της ευθύνης μιας ολόκληρης χώρας, των αδιεξόδων από τις, μέχρι εκείνη την στιγμή, ατυχείς επιλογές και φυσικά από τις παράλογες πιέσεις των ακραίων της ΕΕ. Περισσότερο όλων όμως, έχω την αίσθηση ότι βάραινε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και της αποκάλυψης των ανοησιών στις οποίες είχε και ο ίδιος εγκλωβισθεί.
Ο πρώτος μύθος που ο Αλέξης Τσίπρας είδε να καταρρίπτεται ήταν η θεωρία των παιγνίων. Δεν είχε αντιληφθεί ότι «τα παίγνια» είναι κάτι τελείως θεωρητικό μιας και ούτε οι συνθήκες ούτε και οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι. Ο δεύτερος μύθος –και ίσως ο πλέον επικίνδυνος-, ήταν εκείνος που αφορούσε την περίφημη γεωπολιτική θέση της χώρας. Αυτός, κατερρίφθη από την επίσκεψη της Καγκελαρίου Μέρκελ την Παρασκευή, παραμονή του Eurogroup, στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες. Έχω την αίσθηση ότι με αυτή την επίσκεψη –και τις συνοδές δηλωσεις-, η κα Μέρκελ επιχειρούσε να σηματοδοτήσει την χάραξη των νέων συνόρων της Ένωσης, στην περίπτωση κατά την οποία η Ελληνική πλευρά θα συνέχιζε να εμμένει σε ανέφικτες επιλογές της.
Η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, είναι ευλογία αλλά και κατάρα. Κατάρα, αφ’ ενός γιατί –όπως πολλά, άλλα-, είναι από εμάς υπερτιμημένη. Η Ελλάδα είναι πράγματι σημαντική γιατί αποτελεί την γέφυρα, συνιστά έναν κρίσιμα σημαντικό χερσαίο και θαλάσσιο διάδρομο μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Οι πόρτες αυτού του διαδρόμου όμως, συμβαίνει να είναι η Τουρκία και η Αλβανία. Δυστυχώς για εμάς, είθισται να διασφαλίζει κανείς πρώτα τις πόρτες του και μετά τους διαδρόμους. Και αυτή η πραγματικότητα, συνδυαζόμενη με την επίσκεψη Μέρκελ στην Αλβανία και ΠΓΔΜ-Σερβία (εναλλακτικός «διάδρομος», δεδομένης της Ευρωπαϊκής ένταξης των Βουλγαρία και Ρουμανία).
Ταυτοχρόνως, η συνεχής παραμονή κάποιου σε μία γέφυρα, δημιουργεί αμφιθυμία και αποστάσεις από τις πλευρές που συνδέονται. Ως αποτέλεσμα αυτού, ακόμη βασανιζόμαστε σχετικά με το αν «ανήκομεν εις την Δύσιν» ή αν επιλέγουμε το «Οθωμανικόν σαρίκιον από την Λατινική τιάρα».
Καθίσταται, επομένως, σαφές ότι η Ελληνική κρίση δεν είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο στην οικονομία. Και η ελληνική πλευρά βρίσκεται αντικειμενικά, σε δυσχερή θέση. Η Ιστορία, έχει αποδείξει ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, η χώρα και ο λαός μας, υποχρεώθηκαν στην καταβολή ιδιαίτερα υψηλού τιμήματος.
Φυσικά, δεν μπορεί να μην αποτιμηθούν τα τραγικά λάθη τακτικής αλλά και στρατηγικής. Εγείρονται πλείστα όσα ζητήματα, καθώς η χώρα εμφανίζεται να έχει εισέλθει πολιτικά, στον Τρίτο Κόσμο, θέση που ενισχύουν οι αστείες -εξαντλουμένης της επιείκειας που η κοσμιότητα ενός δημοσίου κειμένου επιβάλει-, διατυπώσεις ισχυρών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των κυβερνητικών του εταίρων. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν, η θεώρηση Ευρωπαϊκών κύκλων περί υπαγωγής της Ελλάδας στον Τρίτο Κόσμο και στο οικονομικό επίπεδο.
Πρωτίστως, η σπατάλη χρόνου και η επιλογή σύγκρουσης εν μέσω θερινής τουριστικής περιόδου. Ακόμη, δεν μπορεί να παραβλέψει ο πολίτης ότι ο Πρωθυπουργός έπεσε θύμα εξαπάτησης από αμφιλεγόμενους απατεωνίσκους (για κάποιους και πρακτορίσκων ειδικής αποστολής). Ο Πρωθυπουργός γνώριζε και συνελήφθη ανέτοιμος.
Σε κάθε περίπτωση, η συνολική αποτίμηση της κυβέρνησης Τσίπρα θα γίνει στον κατάλληλο χρόνο. Προς το παρόν και παρά τα απολύτως αρνητικά σημεία –που αφορούν σε όλη την διαδρομή του ίδιου και του κόμματός του, από το 2010 μέχρι και σήμερα-, ας συγκρατήσουμε τα θετικά.
Πρώτον, είναι κατάκτηση της δημοκρατίας μας το γεγονός ότι η δομική απαγόρευση για μια αριστερή κυβέρνηση, όπως ίσχυε προ της μεταπολίτευσης, πλέον δεν υπάρχει. Δεύτερον ότι η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να στηρίζει την Ελλάδα και να επιδεικνύει αλληλεγγύη στις Ελληνικές θέσεις –στον βαθμό βέβαια που και η ίδια η εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση το επιτρέπει. Τρίτον –και ίσως πλέον σημαντικό-, ότι ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς, ωριμάζει μέσα από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και απομακρύνεται από τις ψευδαισθήσεις και την ευκολία της πλήρους ιδεοληπτικής άρνησης, ενώ, εμφανίζεται να εγκαταλείπει την γραφική θεώρηση του παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Ελπίδα όλων είναι, ο κύκλος Μεταπολίτευσης που μόλις έκλεισε, να δημιουργήσει όρους δημιουργικής μετεξέλιξης τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που θα προκύψουν από τους τεκτονικούς κραδασμούς, έχουν την μεγάλη ευκαιρία να συμβάλουν στην θεραπεία χρονίων παθογενειών, οι οποίες ταλανίζουν την χώρα και τους πολίτες για χρόνια τώρα. Ειδικά, όταν καθολικά αναγνωρίζεται ότι και η βιωσιμότητα του χρέους συναρτάται από την επιτυχή εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και δημιουργίας ενός θεσμικού κράτους. Ιδού πεδίον δόξης . . .
Πηγή: Koolnews