Στις 25 Μαρτίου κλείνουν δύο μήνες από τις εκλογές, διάστημα αρκετό για έναν πρώτο απολογισμό. Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτύπωσε τα θέλω και τα πιστεύω πολλών εκείνη τη στιγμή, εκφράζοντας την ισχυρή επιθυμία και ελπίδα για ριζική πολιτική αλλαγή. Σήμερα, όμως, ψηφοφόροι όλων των κομμάτων του «Δημοκρατικού Τόξου», μοιράζονται μία κοινή διαπίστωση. Η πορεία της χώρας βρίσκεται σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις προκλήσεις και το κύριο ζητούμενο των εκλογών, δηλαδή η σωτηρία της Χώρας με την ταυτόχρονη διασφάλιση της Ευρωπαϊκής ένταξης και πορείας της. Το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» εξελίσσεται σε «Ποτέ πια Αριστερά».
Ο λαός έδωσε, αρκετά διστακτικά είναι η αλήθεια, τη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι αυτοδύναμος. Θεώρησε ότι εξέφραζε την κούραση και την απογοήτευση του λαού μετά από πέντε χρόνια προσπάθειας εξόδου από την κρίση που προκάλεσαν πρακτικές και πολιτικές των κομμάτων της Μεταπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, υποσχέθηκε να διαπραγματευθεί σκληρά για την ανάταξη της οικονομίας και τον τερματισμό της λιτότητας, με γνώμονα το συμφέρον του λαού, αλλά μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του Ευρώ.
Μέχρι στιγμής, η προσέγγιση της διαπραγμάτευσης αλλά και της διακυβέρνησης της χώρας, είναι πολύ κάτω του αναμενόμενου. Χαρακτηρίζεται από ιδεοληπτική προσήλωση σε παλιά στερεότυπα, χαμηλό επαγγελματισμό, πρωτοφανή και ενίοτε προσβλητικό βερμπαλισμό και υπερβολική έμφαση στη σημειολογία που, τελικά, προσβάλλει τη νοημοσύνη ακόμη και πολλών που υποστήριξαν την Κυβέρνηση. Στο εξωτερικό, υπάρχει απώλεια συμμαχιών, δημιουργία αντιπαλοτήτων και υποδαύλιση παλαιών εχθροτήτων που δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης. Παρατηρείται ακόμη και αμφισβήτηση της πάγιας γεωστρατηγικής θέσης και πολιτικής της Χώρας. Στο εσωτερικό, είναι όλο και πιο εμφανής η ανετοιμότητα διακυβέρνησης, τόσο από τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου, όσο και από την ως τώρα παραγωγή πολιτικής.
Πολλά από τα παραπάνω θα ήταν ανεκτά λόγω έλλειψης κυβερνητικής εμπειρίας, αλλά και της κατανοητής ιδεολογικής και πρακτικής «απόστασης» ενός κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από τα ζητήματα πολιτικής διαχείρισης. Άλλωστε, ακόμη και η «Ανανεωτική Αριστερά» στο πρόσφατο παρελθόν, έδειξε ανάλογη αδυναμία. Παρ’ όλα αυτά, η κοινή γνώμη έδειξε ωριμότητα, ανοχή και αποδοχή ασυνήθιστη στο παρελθόν. Δεν είμαστε, όμως, πλέον, σε συνθήκες του παρελθόντος. Το χρονικό περιθώριο ανοχής στο εσωτερικό και στο εξωτερικό «μέτωπο» σπαταλιέται χωρίς όφελος για τη χώρα. Τώρα είναι η ώρα για αναστοχασμό και δράση. Το Πάσχα θα είναι πολύ αργά. Και για την Κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει όσο το ότι θα είναι αργά για την Ελλάδα.
Η Κυβέρνηση οφείλει να κυβερνήσει με γνώμονα τα συμφέρον του Λαού, αγνοώντας εσωτερικές διευθετήσεις και φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς. Στο σημείο που βρισκόμαστε οι κομματικές κυβερνήσεις έχουν το ίδιο καταστρεπτικό αποτέλεσμα του παρελθόντος, χωρίς, όμως, το «πλεονέκτημα» του εξωτερικού δανεισμού που παλιές κυβερνήσεις καταχράστηκαν με ακραία ιδιοτέλεια. Η Χώρα οφείλει να εστιασθεί στην παραγωγή προϊόντος, πρώτα, και μετά στη διανομή του. Αυτό σημαίνει άμεσες επενδύσεις, ντόπιες και ξένες, χθες, αν είναι δυνατόν, και όχι διωγμό ακόμη και αυτών που είναι σε εξέλιξη. Η Κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει τη διαφαινόμενη ισχυρή «αντιπάθειά» της σε ότι «ξένο», να σεβασθεί τη φυσική εξωστρέφεια του Έλληνα και να την ενθαρρύνει, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην Παιδεία.
Μία κυβέρνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα μπορούσε να αποδειχθεί ευκαιρία για τη χώρα και όχι καταστροφή, όπως διαφαίνεται. Η επιτυχία της θα αύξανε τον πλουραλισμό στην κοινωνία, θα έφερνε νέες δυνάμεις στο πολιτισμικό μας απόθεμα, θα διεύρυνε τους διεθνείς μας ορίζοντες και, στην τελική ανάλυση, θα συμπλήρωνε τη δημοκρατία μας, κάτι που ως τώρα δεν επιτεύχθηκε από τη σύσταση του Νεοελληνικού Έθνους που γιορτάζουμε σε λίγες μέρες. Απόλυτη και μοναδική προϋπόθεση, η «Κυβερνώσα Αριστερά» να διέθετε ή να αποκτούσε την αυτοπεποίθηση που θα της επέτρεπε να αγκαλιάσει ολόκληρο το Έθνος όπως είναι και όχι όπως κάποιοι νομίζουν ή θα το ήθελαν να είναι.