«Η προσεχτική εξέταση του τι είναι, πρέπει να προηγείται από κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση του τι θα μπορούσε να είναι, προς την κατεύθυνση κάθε μεταρρυθμίσεως και βελτιώσεως, τόσο κοινωνικής όσο και ατομικής», Αντρέ Ζιντ, «Γενεβιέβη ή Η Ατέλειωτη Εξομολόγηση», μτφρ. Άννας Νίκα.

            Τι εναργέστερη και εύγλωττη διατύπωση τιμών στον Καντ και το Σπινόζα, λύτρωση από τις απανθρωπικές αρλούμπες Σλαβόι Τσίζεκ και Σία. Δε γνωρίζω φυσικά αν αντίδοτο στα λοιμικά δεινά θα μας πρόσφεραν αμφότερες, φιλοσοφία και λογοτεχνία, εκείνο για το οποίο αισθάνομαι ανησυχητικά βέβαιος είναι πως δεν χωρούν αναβολές στον προγραμματισμό.

Στην ελληνική περίπτωση αναφέρομαι. Από παθιασμένη ανθρώπινη προσπάθεια, κύρος και σοβαρότητα, αυτοέλεγχο και αυτοσυντήρηση ή θεία πρόνοια, μέχρι στιγμής η χώρα μας διεξάγει μια προσπάθεια αξιότιμη και αποτελεσματική. Ποιος δρέπει τις δάφνες ενδιαφέρει αλλά δεν επείγει. Επείγει η ειλικρινής εκφορά του προγραμματικού πολιτικού λόγου για το «Μετά».

Την ευρωπαϊκή ή την παγκόσμια αντίδραση στις λοιμικές συνέπειες ολίγον ίσως θα ήταν εφικτό η κυβέρνηση να επηρεάσει. Την προ λοιμού οικονομική πενταετή ημικατάρρευσή μας δεν έχω καταλάβει πόσο επιχείρησε ή θα επιχειρούσε να ανατρέψει, αλλά σήμερα η κυβέρνηση δεν νοείται να αρκείται στην άφατη αναμονή.

Σχεδιασμός για το Καλοκαίρι που έρχεται να μας σώσει ή καταβαραθρώσει λόγω τουρισμού, σχεδιασμός για την επάρκεια των απλών και των εξειδικευμένων μέσων προστασίας, χάραξη ενός μετώπου της εργασίας και της εκπαίδευσης, ώστε η κοινωνία να μην αποδιαρθρωθεί πλήρως από την πιθανή ανάκαμψη του ιού το Φθινόπωρο. Αντί μισθών και επαίνων ας παράσχει στο σύστημα υγείας ό,τι καλύτερο διατίθεται και ας ανισχύσει δομικά το όποιο προνοιακό σύστημα. Ας αναζητήσει και ΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΕΡΘΟΥΝ οι πολιτικές συμμαχίες ώστε να μην αποτύχουμε ως κοινωνία. Είναι απαράδεκτο να μεθοδεύονται συζητήσεις περί εκλογών, να προσθέτουν στην έντονη αστάθεια και το άγχος της συγκυρίας Προετοιμασία των άυλων δικτύων.

            Ας εμπιστευθούμε από τώρα ήδη ό,τι αξιόλογο απέμεινε ή επιμένει στην κοινωνία μας, για το άμεσο μέλλον όχι για την αμετροέπεια του εφησυχασμού μας.