?«Ηταν υπέροχα. Είχε κόσμο που χοροπηδούσε πάνω–κάτω», μου έλεγε μια νεαρή Αμερικανίδα δημοσιογράφος (μία από τις 800 και πλέον εκπροσώπους των διεθνών ΜΜΕ) που ήρθε στην Αθήνα για να καλύψει το αποτέλεσμα των εκλογών και παρευρέθηκε στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. «Μου θυμίζει τον οικονομολόγο Τομά Πικετί ο Ελληνας πρωθυπουργός», αντέτεινε η φίλη της από άλλο Μέσο. «Είναι τόσο δημοφιλής ο κ. Τσίπρας στη Νέα Υόρκη, ώστε έχει δημιουργηθεί fan club από Ελληνες εκεί», μου εξήγησε. Προσπάθησα να εξηγήσω στα κορίτσια τις διαφορές μεταξύ ΚΟΒ και fan club, προσθέτοντας ότι θεωρώ λίγο απίθανο να απολαμβάνει ο κ. Τσίπρας την ίδια μεταχείριση με τον Τζάστιν Μπίμπερ στο Μεγάλο Μήλο.

Μετά το Syriza-bashing (τη δαιμονοποίηση του κυβερνώντος κόμματος) από τον ξένο Τύπο, περάσαμε σταδιακά στην παράδοξη εξιδανίκευση και τη σχηματική αντιμετώπιση ενός κόμματος, ενός υπουργικού συμβουλίου και μιας χώρας γεμάτων αντιφάσεις. Ενός κόμματος που επέλεξε να συνεργαστεί με τη ριζοσπαστική Δεξιά, ενός υπουργικού συμβουλίου που φλερτάρει –μεταξύ άλλων– με τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό και μιας χώρας, που θέλει διακαώς να παραμείνει στο ευρώ αλλά με τους δικούς της όρους. Εχω βαρεθεί να διαβάζω, ειδικά στον αγγλοσαξονικό Τύπο, απλουστευτικά σχόλια για την ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται στην Ελλάδα, για τον επαναστατικό πυρετό κατά των ολιγαρχών που εγκαινιάζει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για τον αντισυμβατικό ενδυματολογικό κώδικα των κ. Τσίπρα και Βαρουφάκη, που θα κάνει κιμά τα μούτρα των γραβατοφόρων γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη.

Από εκεί που οι ξένοι ανταποκριτές στη χώρα μας αναζητούσαν περίπου το σημάδι του σατανά στο κούτελο του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και κοιτούσαν πίσω από το σακάκι του για να ανακαλύψουν την ουρά του Εξαποδώ, έχουν φτάσει στο σημείο να φιλοτεχνούν αλλεπάλληλες αγιογραφίες του διδύμου Τσίπρα-Βαρουφάκη, καταλήγοντας στο συμπέρασμα –με έκδηλη έκπληξη– πως «μοιάζουν με κανονικούς ανθρώπους»! Για μία ακόμη φορά διαπιστώνει κανείς ψήγματα οριενταλισμού στη δημοσιογραφική αυτή προσέγγιση. Μια αφ’ υψηλού εξιδανίκευση, μια δυτική πατερναλιστική, πλην συγκαταβατική, ματιά στο μικρό γαλατικό χωριό της Ευρώπης, που προτάσσει τα στήθη του απέναντι στον Ιούλιο Καίσαρα και στην αυτοκρατορία του (λέγε με Αγκελα Μέρκελ).

Ωραία και ξεκούραστη είναι αυτή η αφήγηση. Διαβάζουμε πολλά εμπνευσμένα κομμάτια στον διεθνή Τύπο, με αποτέλεσμα να τονώνεται ο ναρκισσισμός μας, που ασχολούνται πάλι όλοι μαζί μας – θετικά αυτήν τη φορά. Καλό πάντως δεν μας κάνει, αφού μας καθηλώνει εκ νέου σε μια εθνική ανωριμότητα. Βλέπουμε τον εαυτό μας να καθρεφτίζεται παραμορφωτικά στον καθρέφτη των ξένων ΜΜΕ και χαιρόμαστε. Γιατί εκεί είμαστε κάποτε τραγικά θύματα κι άλλοτε ωραίοι σαν ήρωες. Ποτέ όμως ένας ακόμη λαός της Ευρώπης.