Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα προκύπτουν από το γεγονός ότι οι πολίτες συνειδητοποιούν, αργά αλλά σταθερά, τις συνέπειες της κατάταξης της Ελλάδας στην 27η θέση μεταξύ των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, σε οποιοδήποτε δείκτη συγκριτικής ανάλυσης. Η απογοήτευση με το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στο 80% του πληθυσμού.
Τώρα που τέλειωσαν οι αναλύσεις και οι εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, χρειάζεται να γίνει μια ρεαλιστική εκτίμηση της τρέχουσας κατάστασης της χώρας και των προοπτικών της στον 21ο Αιώνα. Όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στην ανάγκη επανασχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, ενόψει των υπαρξιακών προκλήσεων που θέτουν οι τρείς μέγα-τάσεις που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στον 21ο Αιώνα: (α) η γήρανση του πληθυσμού, (β) η κλιματική κρίση, και (γ) η προϊούσα ανασύνθεση της παγκοσμιοποίησης.
Η χώρα αντιμετωπίζει δύο ιστορικές προκλήσεις.
Η πρώτη αφορά στην επιθετική πολιτική της Τουρκίας, η οποία κλιμακώνεται από μακρού χρόνου και με συστηματικό τρόπο. Η έκβαση έχει δυο ενδεχόμενα, τα οποία εξαρτώνται από το τι θα συμβεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο πρώτο ενδεχόμενο, η ΕΕ εξελίσσεται σε πολιτική και αμυντική ένωση, οπότε τελειώνουν και όλες οι απαιτήσεις της Τουρκίας. Στο δεύτερο ενδεχόμενο, η ΕΕ παραμένει στη σημερινή μορφή της, οπότε συμπαρασύρεται από τα κύματα της νέας φάσης της πολυπολικής παγκοσμιοποίησης. Σε αυτή την δυσμενή εξέλιξη, η Τουρκία (των 120 εκατομμυρίων κατοίκων του 2050) έχει την πολυτέλεια να αναμένει και να σχεδιάζει την σταδιακή «άτυπη προσάρτηση» της Ελλάδας (των 7,5 εκατομμυρίων κατοίκων το 2050, εκ των οποίων το 35% θα είναι άνω των 65 ετών). Πρόκειται για το σενάριο της «φινλανδοποίησης» της Ελλάδας.
Η δεύτερη ιστορική πρόκληση για την Ελλάδα αφορά στην εξεύρεση συμπληρωματικών πόρων, τουλάχιστον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, επιπλέον των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα ενισχύσουν την προσπάθεια «επανεπένδυσης» που πρέπει να ολοκληρώσει η χώρα στην περίοδο μέχρι το 2030-35, και να διατηρήσει ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον 3% στη συνέχεια. Η έκταση και η ένταση του οικονομικού προβλήματος της χώρας απεικονίζεται από την πρόσφατη πολιτική, κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία στην περίοδο 2009-2019, την συσσώρευση του μεγαλύτερου εξωτερικού και εσωτερικού χρέους σε παγκόσμιο επίπεδο, και τις προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης που σε μέσο επίπεδο δεν ξεπερνούν το 1% ετησίως για την περίοδο μέχρι το 2060.
Η θέση μας είναι ότι και στις δύο εθνικές προκλήσεις η χώρα δεν έχει χρησιμοποιήσει το ισχυρότερο χαρτί που διαθέτει: την Ελληνική Ομογένεια.
Στο μεγάλο Συνέδριο του Πανεπιστημίου Πειραιώς για το Δημογραφικό Πρόβλημα και την Γήρανση του Πληθυσμού στην Ελλάδα, που έγινε τον Νοέμβριο του 2023, εκτιμήσαμε ότι η χώρα δεν έχει ούτε τις πνευματικές, ούτε τις οικονομικές δυνάμεις για να προχωρήσει μόνη της στον 21ο Αιώνα. Χρειάζεται μια πολυεπίπεδη και πολυπαραγοντική στρατηγική που ως πρώτο στόχο έχει την επανασύνδεση των ομογενών με την πατρίδα μέσω σύγχρονων πληροφοριακών υποδομών, και σε δεύτερη φάση την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική συμμετοχή τους στα δρώμενα της χώρας. [Κεφάλαιο 19, στο βιβλίο Μ. Νεκτάριου, «Στρατηγική για την Γήρανση του Πληθυσμού: Ελλάδα 2050», εκδόσεις Παπαζήση, 2023].
Η στρατηγική προσέλκυσης των ομογενών πρέπει να εκκινήσει με την καταγραφή των ομογενών σε παγκόσμια κλίμακα, μέσω μιας Ηλεκτρονικής Βάσης Δεδομένων. Έτσι θα δημιουργηθεί για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία μια παγκόσμια κοινότητα Ελλήνων, που θα είναι περίπου διπλάσια σε αριθμό σε σχέση με τον εγχώριο πληθυσμό.
Στη συνέχεια πρέπει οι ηλεκτρονικές υποδομές να επεκταθούν και να χρησιμεύσουν για την δημιουργία μιας Ηλεκτρονικής Βουλής των Ελλήνων Ομογενών για την οποία θα προβλέπονται τα εξής: (α) εκλογή—με ηλεκτρονική ψηφοφορία – Αντιπροσώπων για την Βουλή των Ομογενών, με βάση τους εγγεγραμμένους στην προαναφερόμενη ηλεκτρονική πλατφόρμα, και (β) πρόβλεψη για ηλεκτρονικές Συνεδριάσεις της Βουλής των Ομογενών. Στην ουσία θα πρόκειται για μια άτυπη Συμβουλευτική Γερουσία, η οποία θα γνωμοδοτεί για σοβαρά εθνικά θέματα και θα συντονίζει ένα παγκόσμιο δίκτυο πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων (επίσημες διαδικασίες Lobbying) για την προώθηση των εθνικών θεμάτων στις χώρες διαμονής των ομογενών
Στο ίδιο πλαίσιο, πρέπει να ιδρυθεί το HELLENIC DIASPORA FUND, το οποίο θα διευθύνουν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί εκ μέρους των Ομογενών, και θα υποστηρίζει την δημιουργία του νέου οικονομικού μοντέλου της χώρας. Το ζητούμενο είναι πώς υλοποιείται ένα τέτοιο γιγαντιαίο πρόγραμμα επενδύσεων. Επειδή στη χώρα δεν υπάρχει η σχετική πολιτική κουλτούρα, ούτε η σχετική τεχνογνωσία, καίριο ρόλο πρέπει να παίξει το επιστημονικό και επιχειρηματικό δυναμικό της Ελληνικής Ομογένειας, το οποίο έχει ολοκληρωμένη άποψη για τα εν λόγω ζητήματα, διότι αυτά έχουν ήδη επιλυθεί στις διάφορες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου και υπάρχει πλούσια εμπειρία για τις επιδόσεις των εναλλακτικών επιλογών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό προσωπικό και τα εγχώρια «συμφέροντα» θα αντισταθούν σε «εξωτερικές» παρεμβάσεις (όπως συμβαίνει τα τελευταία 200 χρόνια), αλλά όλες οι προτάσεις που γίνονται εδώ αποτελούν αντιγραφή των πεπραγμένων του Ισραήλ και της Εβραϊκής Ομογένειας, στη μεταπολεμική περίοδο. Με αποτέλεσμα, σήμερα, το Ισραήλ να είναι από τις ισχυρότερες χώρες στον κόσμο, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά.
Οι παραπάνω προτάσεις αποτελούν την «αναγκαία συνθήκη» για την επανίδρυση και αναζωογόνηση της Ελλάδας. Η «ικανή συνθήκη», και το σημείο έναρξης, για την επίτευξη αυτού του μεγαλειώδους εθνικού στόχου πρέπει να είναι ένα Σχέδιο Αναδόμησης και Επανασχεδιασμού του Κράτους, με βάση τους εξής δυο άξονες: (α) Το Υπουργικό Συμβούλιο θα έχει λιγότερους από 20 Υπουργούς, οι οποίοι θα είναι τα καλύτερα στελέχη που διαθέτει η χώρα και η ελληνική ομογένεια, στα συγκεκριμένα αντικείμενα, και θα είναι ασυμβίβαστη η ιδιότητα του υπουργού και του βουλευτή, και (β) ένα Σώμα Γενικών Διευθυντών και Διοικητών Οργανισμών, οι οποίοι θα είναι τα καλύτερα στελέχη που διαθέτει η χώρα και η ελληνική ομογένεια, στα συγκεκριμένα αντικείμενα.