Πού όμως; Στο μέλλον και μόνο, στο σήμερα καθώς χωρίς αυτό δεν έχει αύριο. Κι όμως ανύπαρκτα ψευδο- ιδεοληπτικά διλήμματα αποχρωματίζουν την ουσία αφήνοντας αρχαίες σκουριές .
Τους λες για την Παιδεία και ανακαλύπτουν πως εκείνα που έλεγαν γι΄αυτήν και για την Αριστεία και για το μη κρατικό ΑΕΙ, ήταν λάθος και είδαν αίφνης το φως το αληθινό στις ανήκουστες σοφιστείες του Γαβρόγλου.
Τους θυμίζεις τους Μαδούρους – τον κανονικό και τους δορυφόρους τύπου Ορτέγκα – και σου λένε μέσες άκρες ο, τι και το παλιό ΚΚΕ για τον Βιντέλα.
Επιχειρείς να εξηγήσεις πως άλλο είναι ο εθνικισμός του 1992 κι άλλο τα σημερινά συλλαλητήρια – που εμπεριέχουν κι αυτά μερικώς εθνικισμό – και σου απαντούν πως το Μακεδονικό υπήρξε η ευκαιρία να επανεπικαιροποιηθεί η γραμμή Προόδου – Ακροδεξιάς.
Τους αντιλέγεις πως όποιος επιχειρεί στην ΝΔ να εκφέρει συγκροτημένο και αποκρουστικό φασίζοντα λόγο αποτάσσεται την επομένη κι αυτοί επιμένουν για το προ 30ετίας παρελθόν του Μαυρουδή Βορίδη.
Κι όταν οργισμένος πιά αντεπιχειρείς για τον Καμμένο και τους τωρινούς εθνολαϊκιστικούς πολτούς Κουντουρά, Κόκκαλη , κλπ ενθυμούνται τα απώτατα ακτίφ του Κοτζιά και σου αντιτείνουν κατά περίπτωση είτε το μοντέλο της ανάρμοστης σχέσης είτε το μεταβατικό στάδιο συμμαχιών περιορισμένης ευθύνης.
Ποιοι είναι οι συνομιλητές στους παραπάνω ενδεικτικούς περιγραφικούς διαλόγους; Είναι Συνεταιρισμοί άνευ καταστατικού – μιας και τα καταστατικά δεσμεύουν – βετεράνων, που διέτρεξαν ή και διατρέχουν με περισσήν άνεση την διαδρομή από το ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ, αποκεί στον Συνασπισμό, ύστερα στον Σημίτη, πιο μετά στους ομόκεντρους κύκλους του ΓΑΠ, ακόμα πιο μετά στο κορυφαίο καθήκον της τριπλής και κατόπιν διπλής συγκυβέρνησης 2012 – 15, στις βουνοκορφές του Συντάγματος το καλοκαίρι του «άκυρου» δημοψηφίσματος και τώρα πια στην ιδιότυπη Κ/αριστερά αλά καρμπονάρα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ .
Ίδια κατά κανόνα πρόσωπα, που έχουν γίνει από Σαούλ Παύλοι καμιά 20αριά φορές στην ζωή τους με την Δαμασκό να τοποθετείται κατά περίσταση όπου ταιριάζει. Άλλωστε κάθε φορά η Δαμασκός πάει σ΄αυτούς κι όχι ανάποδα, πολύ δε καλύτερα όταν η Δαμασκός είναι το απέναντι πολιτικό τετράγωνο. Πας και με τα πόδια.
Παραπάνω περιέγραψα την αποκαλούμενη Προοδευτική Συμμαχία – άλλοθι κουτσουρεμένο του παραπαίοντος ιδεολογικού και εφαρμοστικού εθνολαϊκισμού.
Το πεδίο όμως της επιχειρηθησόμενης σε λίγο ματωμένης κανονικότητας – εξ υπαρχής δηλαδή υποθηκευμένης – δεν αφορά περιπλανώμενους Ιουδαίους των λογής ιδεολογημάτων που πέθαναν με το Τείχος του 89. Αφορά στην παραγωγική εργασία και στους φορείς της , αναφέρεται στην ανοιχτή κοινωνία της θεσμικής βεβαιότητας, κατατείνει στην σμίκρυνση του επελαύνοντος εθνολαϊκισμού είτε στην μορφή Σαλβίνι, είτε στην παρηκμασμένη φωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει την πραγματικότητα , τα πως και τα γιατί , τα φανερά και τα μελλούμενα ως μια αλληλουχία πραγματολογικών καταστάσεων.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα μιας άλλης κανονικής κυβέρνησης – στο πνεύμα και στο γράμμα – της αύριον. Ο κοινοβουλευτικός αστισμός σε οποιαδήποτε παραλλαγή έχει διακονηθεί με αίμα από μεγαλύτερες και μικρότερες δυνάμεις των Συντηρητικών, των Σ/δημοκρατών, των Κεντρώων, των Φιλελευθέρων. Στην ζώνη του Κέντρου συνήθως κι άσχετα με το ποιο παντελόνι κουμπώνει αυτή.
Το καίριο Δημοκρατικό – Συνταγματικό τόξο θα δώσει τις δύσκολες λύσεις σε λίγο καιρό και θα συντελεστεί σιγά σιγά η μετάβαση σε μιαν άλλη οριογραμμή των πολιτικών κομμάτων και στις αναγκαίες ανακατατάξεις. Το Κέντρο θα αναδυθεί και θα υπάρξει για καιρό, παράλληλα και σύστοιχα με την ανάταξη.
Δύσκολα πράγματα αλήθεια, όμως αρκετά πιά …..Η ζωή είν΄αλλού, όπως τάλεγε από χρόνια ο σοφός Μίλαν Κούντερα.