Κατ’ αρχάς να πούμε δυό κουβέντες για μια παράπλευρη, της βασικής, τρομοκρατία. Αυτή, που την λέω τρομοκρατία της υποκρισίας. Χρησιμοποιεί λοιπόν διάφορα λυρικά σχήματα ως οχήματα του λόγου, τα διαποτίζει με μιαν ουσία ουδέτερου συναισθηματισμού και περνάει, αθέλητα ή ηθελημένα, μηνύματα υπέρ των ασκούντων την τρομοκρατία. Το πράγμα γίνεται δολιότερο, όταν απουσιάζουν οι ισόποσοι λόγοι για τα θύματα.

Μέσω του παιδιού της, θυματοποιείται η ίδια η εγκληματούσα- η γνωστή των τελευταίων ημερών – , ώστε κάποια στιγμή να αποστιγματιστεί  στις  συνειδήσεις από την βασική της λειτουργία, αυτή του θύτη.

Μία απώλεια ολίγων ημερών ενός μικρού παιδιού, απώλεια ενός νοσηρού περιβάλλοντος μάλιστα,  δεν διαφέρει σε τίποτα από τις  αμετάκλητες απώλειες, που έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου: τα φτωχά και άστεγα, τα ευκατάστατα, τα έχοντα ειδικές ανάγκες, κοκ.

Στην Ελλάδα η τρομοκρατία άνθισε στα πλαίσια μιας αρχικά αποδεκτής στάσης στα μυαλά πολλών, που είχε να κάνει είτε με τον μεταπολιτευτικό αντιαμερικανισμό, είτε με την – καθ’ υπόθεσιν – ατελή αποχουντοποίηση, είτε με οτιδήποτε χρησίμευε ως  φράχτης ανάμεσα στην λογική  και στην απολυτότητα, οπότε η τελευταία γίνεται αυτοδικία.

Σε κάθε επιχείρημα του κάθε διεστραμμένου νοός , που για να μην θεωρείται τέτοιος αυτοαποκαλείται  αριστερός ή δεξιός επαναστάτης , οφείλει να υπάρχει το Καλό και το Κακό. Όπως ορίζεται από αυτούς και συνήθως εγχωρίως, όπως το ορίζουν οι συντεχνίες και το ακατέργαστο μεγάλο μείγμα τους, ο όχλος.

Επειδή λοιπόν τα πράγματα, μέσα στην χρονικότητα, επικαιροποιούνται ο σημερινός Κίσσιντζερ είναι ο Σόιμπλε και προφανείς εκφραστές του , όλο το πολιτικό σύστημα εκτός φυσικά από την ΧΑ, επίσης εγκληματούσα και υπόδικη. Ο τωρινός Π. Μπακογιάννης είναι ο Μητσοτάκης ή ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος ή ακόμα – ακόμα και ο Τσίπρας, στον βαθμό που προσωπικά μεταλλάχθηκε σε ιδιότυπο συστημικό. Το πλαίσιο παραμένει αυστηρά εθνοκεντρικό – βολεύει μάλιστα να υπάρχει ανοιχτό και κάποιο εθνικό ζήτημα, όπως τώρα – και στηρίζεται στην ανάερη κλειστότητα της χώρας.

Βέβαια, όλα αυτά με το αζημίωτο. Τα παράνομα λάφυρα των ληστειών συντηρούν μία, δύο, άντε  τρείς το πολύ οικογένειες και μιας και οι παρανομίες σε καιρό ειρήνης είναι  οριζόντιος και πολύμορφος επιβιωτικός τρόπος και αντίστοιχες ποινικών. Στην ουσία είναι όλοι απλώς ποινικοί.

Ο σατανικός Μάνσον, που δολοφόνησε το 1968 την γυναίκα του Πολάνσκι, την Σάρον Τέϊτ κάποια νοσηρή ιδεοληψία περί ερχομού του ονείρου  στην γη  επεκαλείτο στο δικαστήριο και το οποίο ψυχωσικά του επέβαλε να δολοφονεί εγκύους όπως η Τέϊτ που – έλεγε – τον απειλούσαν. Μόλις φυλακίστηκε έβαλε τατού πάνω από την μύτη του τον αγκυλωτό σταυρό.

Ο σπουδαίος αμερικανός  πολιτικός επιστήμονας  Ari Zolberg, ήδη από το 1974 στα άρθρα διερωτάτο, ως που μπορούν να φτάσουν οι «εφικτές  τρέλες», σε αντιστροφή του διλήμματος περί της πολιτικής ως τέχνης του  εφικτού. Αυτές οι εφικτές τρέλες, κάνουν το πρόσωπο ή την ομάδα να επιβάλλει βιαίως, οποιαδήποτε  φαντασίωση θεωρήσει ως εφικτή, χωρίς όρια ή περιορισμούς και χωρίς φυσικά την βάσανο της αποδείξεως, που προτάσσουν οι δημοκρατίες. Κάπως έτσι επιβλήθηκαν οι κάθε λογής  ολοκληρωτισμοί – με φόνους και υλικές απαλλοτριώσεις -, κάπως  έτσι ο τύπος με το καλάσνικωφ  προσπαθεί να καθαρίσει αυτόν που βάφτισε λακέ του συστήματος, τον αστυνομικό – πατέρα των 700 Ε που  έτυχε να φυλάει τα γραφεία πολιτικού κόμματος, που με την σειρά του κι αυτό είναι υπηρέτης της παγκοσμιοποιημένης άρχουσας, που κατατρώγει τα σωθικά της χώρας. Και παραδίπλα στα Εξάρχεια, να συνυπάρχουν η εγκληματικότητα  με τα έμβρυα της τρομοκρατίας , σε ένα ιδιότυπο άβατο ανάμεσα σε Άθω και Βατικανό.

Τα αιτήματα του όχλου, που δυστυχώς υποδαυλίζονται από την ρητορική  εκφορά των ταγών της  καχεκτικής μας  δυτικοανατολικής  δημοκρατίας, είναι σφαίρες στην καρδιά  της δημοκρατίας, ακόμα και αν αστοχούν.

Ο εθνολαϊκισμός μερικές  φορές μπορεί να θέσει και σωστά ερωτήματα . Η τοξικότητά  του ξεκινάει και τελειώνει από τις απαντήσεις που δίνει, που πάντα εμπεριέχουν έναν υπερβατικό αλυτρωτικό  εθνικισμό, εξόχως μαζοποιημένο. Συνεπώς οι απαντήσεις είναι μη – λύσεις, που ορίζονται πιά ως ατομικές, μικρές ή μεγάλες,  ή ως συλλογικές  φονικές κρεμάλες.

Ό, τι  λεχθεί ως απάντηση  από τον εθνοποπουλισμό είναι μια  βολική μήτρα τερατομόρφων διανοητικών  κατασκευών, που οδηγούν απευθείας στο ένστικτο του θανάτου. Κι όταν μπαίνει κι ο συλλογισμός λίγο στην μέση , αυτός αφορά στα απαλλοτριωμένα μπικικίνια  των καπιταλιστών τραπεζιτών – κι ας είναι καταθέσεις  δύσμοιρων  νεοπτώχων – , για να μπορεί εκ του ασφαλούς να συντηρείται το καταστροφικό ένστικτο.

Οι εθνολαϊκιστές, που είναι οριζοντίως διατεταγμένοι παντού και πάντοτε, είναι αυτοί, που από ηθελημένο πολιτικάντικο απλουστευτισμό οπλίζουν  αθελήτως τα πιστόλια με τις σφαίρες κατά της δημοκρατίας , κατά της Παιδείας, κατά της ευημερίας.

Και φυσικά οι εκτελεστικοί δεν είναι παρά οι ακούσιοι ή εκούσιοι κήρυκες των διχασμών της κάθε Λεπέν, του κάθε Φάρατζ, του κάθε Μαδούρο ή  Πινοσέτ. Όταν σκοτώσεις την δημοκρατία, πας στους εναπομείναντες που είναι τύποι σαν αυτούς των ονομάτων, που ανέφερα.

Η τρομοκρατία  είναι το πιο δηλητηριώδες  ίζημα του σύγχρονου εγχώριου αλλά και διεθνούς εθνοποπουλισμού….