Η  φράση πως «η πολιτική δεν είναι παρά η διαχείριση των συμβόλων» αποδίδεται στον Φρανσουά Μιτεράν κι απ΄ όσο θυμάμαι εμμέσως αναφέρονταν στον δικό του πολιτικό ρόλο και ακόμα μακρύτερα στον Σαρλ ντε Γκωλ, του οποίου ήταν άσπονδος θαυμαστής.

Τούτου λεχθέντος εύλογα κάθε καλοπροαίρετος θα συμφωνούσε κατά το ήμισυ σχηματικά, αν περιορίσει τους συμβολισμούς  στο φαντασιακό που πραγματώνεται μία φορά και τέλος. Αν διαστείλει την σημασία των συμβόλων στην εμπράγματη και βήμα -βήμα  άσκηση της πολιτικής, σε μια αλληλουχία εξελίξεων που καταλήγουν κάπου ή όχι, τότε το άλλο μισό της ρήσης Μιτεράν παραμένει σε εξέλιξη καθώς συμβολισμός είναι η Οικονομία, είναι ακόμα τρεις ή τέσσερις μείζονες θεσμοί , ακόμα ακόμα και η πρόοδος  στην αντιμετώπιση της καθημερινής βιοτής μας ως αποτέλεσμα κορυφαίων χειρισμών και δράσεων.

Η εξέλιξη του ζητήματος της εκλογής της νέας ΠτΔ  προσφέρεται για ασφαλές συμπέρασμα του πρώτου μισού της διαχείρισης των συμβολισμών , εν προκειμένω όπως αποτυπώνεται στην διευρυμένη άθροιση προεδρικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Βέβαια , η γνώμη μου είναι πως το θέμα του ορισμού και της εκλογής προσώπου , τεχνηέντως διεστάλη τόσο πολύ κυρίως για λόγους που αφορούν στην λειτουργία του θεσμού  στο πρώτο εξάμηνο του 2015 , δηλαδή για λόγους σχετικότητας των συγκρίσεων κι όχι κατ ΄απόλυτο τιμή , που αφορούσε στο πρόσωπο και μόνο , συνέβαινε de λίγο πολύ ως τότε , ως το 2015.

Μια άλλη τέτοια διευρυμένη άθροιση κοινοβουλευτικής αρχαιρεσίας συνέβη επίσης λίγο πρωτύτερα με την – σχεδόν – ολική ψήφο των κοινοβουλευτικών κομμάτων στον κολοβό νόμο για την ψήφο των αποδήμων συμπατριωτών μας.

Φυσικά ετούτα εντάχτηκαν στο ασαφές περίγραμμα του ορισμού της συναίνεσης , μιας λέξης που ανάλογα με την ερμηνεία που της δίνουμε χωράει τα πάντα και τίποτα . Άλλωστε η δυτική δημοκρατία καθορίζεται από την κυβέρνηση , την μεγάλη αντιπολίτευση  και την μικρότερη. Άλλη διακύβευση είναι η ποιότητα της διακυβέρνησης  , άλλη της αντιπολίτευσης και εντελώς άλλο πράγμα η ανάγκη διακρίσεως των ρόλων της καθεμιάς .

Ωστόσο σχεδόν με το τέλος ενός εξαμήνου από τον Ιούλιο του 2019 , βρισκόμαστε εκ νέου απέναντι στα αληθή και μέγιστα προβλήματα , που αναζητούν μια κάποια επιτυχή αντιμετώπισή τους.

Η πολιτική και τα κομβικά κέντρα της , μετά την επιτυχή διαχείριση αμιγών συμβολισμών τόσο στην ΠτΔ , όσο και στην συμμετοχή των αποδήμων στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι κλείνουν τις κουρτίνες των αλά καρτ διαχειρίσεων . Και είμαστε ενώπιος ενωπίω με τα δραματικά προβλήματα του τόπου μας κατά μόνας, του τόπου μας ως συστατικού της ΕΕ , του τόπου μας σε ένα άδηλο πλανητικό περίγραμμα.

Φυσικά θα ήμουν αμετροεπής από την ανάποδη , αν δεν έβλεπα ισχυρά σημάδια της βήμα - βήμα πολιτικής προς θετική φορά και στην Οικονομία , συχνά στην Παιδεία – ωσότου δούμε τις οριστικές διευθετήσεις - , ακόμα ακόμα και στους επιτυχείς χειρισμούς στο επίπεδο της μυστικής διπλωματίας , της αφανούς όπως την λένε συχνά.

Όμως αποδώ και πέρα τα νόμιμα και υπαρκτά θεσμικά καλύμματα δεν υπάρχουν ως επίδικοι διάλογοι και οφείλουμε να δούμε και να κρίνουμε αν η – εκ των πραγμάτων – συγκυριακή μας αισιοδοξία είναι κυρίως ψυχολογικών ερμηνειών και  οφείλεται στην εγκατάσταση άλλης μιας ασαφούς λέξης – που την είχαμε όμως μεγάλη ανάγκη - , της κανονικότητας .

Τα πράγματα σε δράσεις που μπορούσαν ήδη να τονώσουν την εργασία και αναφέρομαι ας πούμε στις Δημόσιες Επενδύσεις, δεν τρέχουν όσο θα μπορούσαν κατ ΄ελάχιστο , τελματωμένα ανάμεσα στις γραφειοκρατικές  παραμένουσες αγκυλώσεις  και στις ανθρώπινες – χαρακτηριολογικού τύπου – αβουλίες των κορυφαίων αρμοδίων.

Στο ζήτημα που λέγεται μεταναστευτικό, είχαμε την ομολογία του ίδιου του ΠΘ για υποεκτίμηση της κατάστασης , χωρίς βέβαια να αγνοούμε πως ούτε οι μάγοι του Χάρι Πότερ υπάρχουν μα και πως μιλάμε για εξαιρετικά χρονοβόρες και δισεπίλυτες πανευρωπαϊκές διακυβεύσεις.

Στην καθημερινή  αγορά εξακολουθούν να ανοίγουν κομμωτήρια και καφετέριες μιας χρήσεως , που όμως ο τυφλός αλγόριθμός της ανάπτυξης ή της υπανάπτυξης εξακολουθεί να εντάσσει απρόσωπα ως προς την ποιότητα χρήσης στα ιστογράμματα της Στατιστικής Μετρητικής.

Η υπερβολική αισιοδοξία για τις 15 ημέρες επίλυσης του αρχικού σταδίου της υποθέσεως ΕΛΛΗΝΙΚΟ, απεδείχθη μάταιη ελπίδα.

Δεν εννοούμε φυσικά πως όλα θα επελύοντο αμέσως – τι παραλογισμός - , δεν αγνοούμε θετικότατες συμβολές της διακυβέρνησης που ήδη έγιναν , δεν στεκόμαστε παρά για μια μόνο στιγμή στα πολλά χιλιάρικα που δόθηκαν για τις εορταστικές  της εισόδου στο 2020 – όλα ετούτα είναι παθογένειες που πάντα θα υπάρχουν, όσο θα υπάρχει ανθρώπινο είδος κάθε πολιτικής χροιάς - , στεκόμαστε  μόνο στο πως η αποτυπωμένη αισιοδοξία δεν έχει βρεί την περίπου αντιστοίχιση της αιτίας της.

Με η χωρίς συναίνεση , το  σύνολο των διαχειρίσεων των συμβόλων πιά περνάει στο οιονεί πολιτικό πεδίο  μιας και τελειώσαμε με τους πρώτους μισούς συμβολισμούς. Κι εδώ ισχύει το «ο καθείς και τα όπλα του», προσθέτω τα πραγματικά. Η μετά Σακελλαροπούλου εποχή άρχισε, εμφανίζεται περισσότερο ωμή παρά ποτέ και η ανυπαρξία ποιοτικής αντιπολίτευσης δεν είναι μήτε δέλεαρ εφησυχασμού μήτε – πιά – άλλοθι μονολιθικών συγκρίσεων ανάμεσα στο 2020 και στην προηγούμενη πενταετία.

Και η αίσθηση που έχω από την – εκ της ιδιότητός μου – εμπλοκή στην αγορά είναι πως μειονεκτούμε έναντι του σημείου του τέλους του 2014. Όχι γιατί φταίει η κυβέρνηση, απλώς έκτοτε τα πράγματα της πολιτικής ουσίας πισωγύρισαν δραματικά . Καλό είναι να μετριαστεί η αισιοδοξία και να κοιταχτεί χωρίς μεγεθύνσεις ή υποτιμήσεις το αληθές Είναι του τόπου μας. Η εποχή της διαχείρισης των, μεστών νοήματος, συμβόλων μόλις αρχίζει..