1^η περίπτωση: Αχ. Μπέος, γενικώς ποδοσφαιρικός παράγοντας  με ειδικότητα στα στησίματα αγώνων και στα στησίματα στοιχημάτων, τα δεύτερα εξαιτίας των πρώτων. Επίσης, κατά καιρούς πρόεδρος  ποδοσφαιρικών ομάδων – με τελευταίο σταθμό τον Βόλο-, υπόδικος, πρώην φυλακισμένος με τεράστια δικογραφία.  Ακόμα γνωστός κατ’  εξοχήν στους χώρους, που εκινείτο για τις απειλές κατά των αντιπάλων  του, ενώ συχνά ήταν ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων  διασκέδασης. Προκειμένου να πείθει, συνηθίζει να ομνύει στον Θεό και στην  οικογένειά του.

.

Ως υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου υποσχέθηκε να μετατρέψει την πόλη σε πόλη του Μονακό, ενώ όταν ρωτήθηκε για το πρόγραμμά του είπε, πως  γνωρίζει μόνον από προγράμματα λαϊκών αοιδών  στα μαγαζιά του. Όλο  αυτό, απ’ όσο γνωρίζω ήταν το πλαίσιο μαγκιάς, που μαναντζάρισε  ως  υποψήφιος. Και, οι κάτοικοι του Βόλου, κατά πλειοψηφία,  τον  επιβράβευσαν με ένα υψηλότατο ποσοστό στον 1^ο γύρο, χρίζοντάς  τον  ακλόνητο φαβορί για  τον 2^ο.

.

2^η περίπτωση: Η Χ.Α. χαρακτηρισμένη επίσημα, ως ιδιαζόντως  επικίνδυνη, φιλοναζιστική  εγκληματική οργάνωση, με τα πιο γνωστά  της στελέχη προφυλακισμένα, βαρυνόμενη με φόνους και  βιαιοπραγίες και με προτάγματά της τον αντικοινοβουλευτισμό, τον ρατσισμό, τον ναζισμό – αν και τον κρύβει, για προφανείς  ιδιοτελείς της λόγους, τελευταία -, καταγράφει στον πρώτο γύρο υψηλότατα και ανθεκτικά  ποσοστά  πανελληνίως.

.

Kοινά  χαρακτηριστικά  και των δύο περιπτώσεων (περισσότερο συμβολικού τύπου στην πρώτη, πολιτικά, πολιτισμικά και δικαιϊκά  στην άλλη ), είναι η αποδοχή από ευάριθμα  κοινωνικά τμήματα, του εγκλήματος  ως προαπαιτούμενου ενός πολιτικού προφίλ. Συνδυάζοντας  τις γνωστές απόψεις της Χ. Άρεντ, του Ο. Πάξτον  και άλλων περί  αναδύσεως ολοκληρωτικών μορφών εξουσίας  σε παρατεταμένα  θρυμματισμένες κοινωνίες και τις φροϋδικές  αναλύσεις  για  τις  συνεχείς αντιμαχίες του ενστίκτου της καταστροφής ή θανάτου με το αντίστοιχο της Αγάπης, του Έρωτα- το πρώτο προερχόμενο από το id (ασυνείδητο ), τα άλλα  δύο από το ego και superego  (προσωπικότητα και  πολιτισμός , αντίστοιχα), αντιλαμβάνομαι μερικές από τις πολλές πτυχώσεις αυτών των ανοίκειων φαινομένων ανάδειξης του πολιτικού- πολιτισμικού παρασιτισμού.

.

Ο πολιτισμός  της λαμογιάς, του πελατειακού κράτους, των παρεπιδημούντων  Χμερ όλων των αποχρώσεων, καθώς και η απουσία ή  η ήττα  – όταν  μισοϋπήρξε -, ενός λόγου διαφωτιστικού, ανεκτικού και  εξελικτικά  εκσυγχρονιστικού, επέτρεψαν τις αναδείξεις τεράτων  ως πολιτικών  ή/και συλλογικών υποστάσεων.

.

Η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική και πιο μετά πολιτισμική, συσσωματώνοντας κάθε λογής απόβλητα και τοποθετώντας τα εκεί, που δεν έπρεπε να βρίσκονται.

.

Κάτι λάθος πάει στην οικογένεια , στο σχολείο , σ’ όλους τους κοινωνικούς θεσμούς αλλά και στο ελλειμματικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι   του παρόντος.

.

Δεν βλέπω, κάτι πιο άμεσο από την αύξηση της φιλελεύθερης πολιτικής δημοκρατίας  ως πεδίου δράσεων  και από την μερική ή μετωπική συναίνεση, κατά περίπτωση , ώστε λίγο – λίγο, από κοντά στις  διεργασίες στην υπόλοιπη Ευρώπη,  η ρότα να παίρνει άλλη φορά.

.

Γιατί αυτό, που βλέπουμε είτε με τα γυαλιά του Ευρωσκεπτικισμού, είτε με τις μερικές αποδοχές του νταηλίδικου  και εγκληματικού απολιτικού,  «…. όχι, όχι αυτό δεν είναι  τραγούδι…» , που θα ‘λεγε κι ο Διονύσης Σαββόπουλος.