Αν υποθέσουμε πως υπάρχει κάποιας μορφής μεταθανάτια ζωή τότε εύλογα θα υποθέσουμε πως οι αιθερικές υπάρξεις του Όθωνα , του Μακρυγιάννη και του Καλλέργη , οι οποίοι ήταν οι κύριοι πρωταγωνιστές της κανονικής 3ης Σεπτεμβρίου του 19ου αιώνα , που έφερε την πρώτη μορφή Συντάγματος στην Ελλάδα , θα τραβούσαν τα ουράνια μαλλιά τους , τα εξωσωματικά τους γένεια κι ο, τι άλλο τους βρίσκεται πρόσφορο σήμερα στον κόσμο του επέκεινα.
Το Σύνταγμα που ήλθε , έδωσε το νέο όνομα στην πλ.Ανακτόρων παραχωρώντας της μιά δικαιωματική σημασιολογική κατάταξη. Στους παρόντες καιρούς η διαρκώς αναβαθμιζόμενη πλατεία του κέντρου , έγινε σημείο αναφοράς των διαφόρων ειδών ψεκασμένων. Πλέον γενιές και γενιές ψεκασμένων παραληρούν στο επίπεδό της , γενιές που σε όγκο κάθε άλλο παρά θυμίζουν τους γραφικούς ζηλωτές του 666 ή των είκοσι συγκεντρωμένων του μεταπολιτευτικού προέδρου Μπάμπη Κωνσταντόπουλου , ενός δικηγόρου παρ΄Αρείω Πάγω που ήθελε μέσα από τον ύπνο του να αλλάξει πολιτικώς τον τόπο. Ήταν ετούτοι καλοήθεις γραφικοί που πιά ανήκουν σε άλλες γλυκύτερες εποχές .
Από τότε που ο προπάτωρ του Α. Τσίπρα την μετονόμασε σε πλατεία Ταχρίρ από την ασφάλεια πάντα των υψηλών προσόδων του , η πλατεία μας μετονομάστηκε , ξαναβαφτίστηκε σημασιολογικά. Γι αυτό γελούν και κλαίουν οι τρείς πρωταγωνιστές του 1ου Συντάγματος.
Η αρχή έγινε – και πολύ έντονα όπως θυμόμαστε – με τις λαϊκές συνελεύσεις κατά των μνημονίων όπου τακτοποιημένοι Πανεπιστημιακοί ,δηλ. εκ του ασφαλούς, μετέτρεπαν τον έτοιμο κόσμο από ανθρωπομάζα σε όχλο , που παραληρούσε ο ένας πάνω στον άλλο καθώς κι από την άλλη μεριά στην Βουλή ο τακτοποιημένος από γεννησιμιού του μπαγάσας αλάλαζε για το σκίσιμο των μνημονίων σε ένα λεπτό υπό την παραληρηματική πνευματική εκσπερμάτιση των βοηθών του , του Δ.Στρατούλη και του Π.Λαφαζάνη. Κι αγκαλιαζόντουσαν όλοι έξω ο ΧΑυγίτης με τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ , ο τελευταίος με τους Καμμενίστας , αυτοί με το λεγόμενο – ως τάση – πατριωτικό ΠΑΣΟΚ κι όλοι μαζί με μισοκρυμμένους Δεξιούς των εποχών του 50.
Παραδίπλα θυμάστε …κεφάλια έσπαζαν , σακκάκια σχιζόντουσαν κι ορισμένοι αφελείς φαντασίωναν τον αρχαίο δήμο και τις συνελεύσεις , αφήστε που η έλευση του δημοφιλούς Γ.Πάντζα μεγάλωνε την ηδονή των αναστενάρηδων της πλατείας.
Μετά η Πλατεία ξαναβαφτίστηκε σε Πλατεία του ΟΧΙ , με τους παραληρούντες οπαδούς , τους επιμέρους αρχηγούς , τους έντεχνους καλλιτέχνες – όπως οι τελευταίοι ,αυτοαποκαλούμενοι , επιβλήθηκαν – μα κυρίως με τους πωλητές τζατζικιού , πιτόγυρου , κρασιού της εκδοχής Μαλαματίνα και λοιπών εδωδίμων και αποικιακών που ουδόλως ενοχλούσαν τους έντεχνους να την καταλαμβάνουν για τέσσερις ώρες , όπου τύφλα να είχαν και τα Δεκεμβριανά. Κι όταν ο , εκ περιοχής Διονύσου και προσωρινώς Κυψέλης , Περονίσκος - χωρίς τα …έτσι ..του Περόν - εμφανίζονταν , οι ζώσες αιθέριες υπάρξεις με τα πιτόγυρα ανάμεικτα με την ομορφιά τους χόρευαν τους έντεχνους επαναστάτες σε ρυθμούς ακατάληπτου βλαχορόκ.
Οι καιροί πέρασαν , η Πλατεία μισοηρέμησε ως ότου άρχισε να μετονομάζεται σε Πλατεία κατά της μάσκας και του Μπιλ Γκέιτς , με πρόσχημα τις μαμάδες και τα βλαστάρια τους. Κι από κοντά μικρότερες πλατείες , παντού. Κυρίες με έκπαγλους πόδες χοροπηδούν επιχειρώντας να ξεσκίσουν πατημένες μάσκες με τα θερινά τους αρχαία πέδιλα και την απόφανση πως όλα συμβαίνουν γιατί ο Εωσφόρος δεν θέλει να αγγιζόμαστε , να κοιταζόμαστε , να αναπνέουμε.
Την ίδια στιγμή ο μασκοφόρος ηγέτης – σιγά που δεν θα την φορούσε -από βήματος Βουλής αποκαλεί τον αντίπαλο νυν ΠΘ με τον τιμητικό τίτλο ΄΄ ο μέγιστος πολιτικός απατεώνας ΄΄ , για να εξηγήσει πως αυτή η ιδιότητα προκύπτει από την ατυχή αντιμετώπιση του ιού και την επελθείσα ύφεση του 15% εξαιτίας της πανδημίας . Τώρα θα έπρεπε να ανασκολοπίσει τον Μακρόν , τον Σάντσεθ και τον Ιγγλέσιας , τον Κόστα , τον Κόντε που έχουν πολύ πολύ δυσμενέστερους δείκτες. Αλλά για τον μασκοφόρο ισχύει , άπαξ κιοτής πάντα κιοτής από τότε που έσκουζε βρίζοντας την Μέρκελ για να προαχθεί τιμητικά αργότερα σε κανίς της Αγγέλας.
Με τούτα και με κείνα έχουμε μιάν οχλώδη κοινότητα , που είναι της άλογης λογικής και που ενώ υπήρχε σαν λανθάνουσα ψυχή , από το 12 και μετά απλώνεται με όπλο την στρέβλωση για διάφορους λόγους , φαινομενικά ασύνδετους όμως βαθύτατα συνδεδεμένους , σαν το παχύρρευστο υγρό της λέμφου των ζόμπι στην ταινία ΟΜΙΧΛΗ του Τζών Κάρπεντερ.
Ο Πολιτισμός της ψυχής είναι η Ψυχή του Πολιτισμού έλεγε ο σοφός Αϊνστάιν ενώ ο άλλος σοφός , ο Φρόιντ τιτλοδοτούσε ένα από τα στερνά του βιβλία με την φράση : ο Πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας , εννοώντας το τι συμβαίνει δραματικά στους ατομικούς και συλλογικούς βίους όταν το διαστροφικό ασυνείδητο πάρει μερικώς την θέση και της πιο υποτυπώδους λογικής. Θα συμπλήρωνα κι όταν πολιτικοί , που φαντάζουν νάνοι ακόμα και μπροστά στον Θ. Δηλιγιάννη τους θωπεύουν στην άλλη μεριά , στην Βουλή για λίγα ψηφαλάκια που όμως ούτε κι αυτά έρχονται λες και πάνε να πούνε τα κωμικά ραπόρτα στον Όθωνα , στον Καλλέργη και τον Μακρυγιάννη.
Κι όμως , η τιμή της Δύσης , του Πολιτισμού παίζεται σε μιάν υγειονομική μάσκα κι αργότερα σε μια βελόνα εμβολιασμού , όπου οι μισοί συνέλληνες θα επανονομάσουν το Σύνταγμα σε πλατεία κατά της βελόνας. Τίποτ΄άλλο από της αντίστασή μας ή όπως το έλεγε ο Μιχάλης Κατσαρός ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ …στους αντιστεκόμενους.