Αυτές τις μέρες, - και όχι μόνο- τα σοβαρά θέματα, περνάνε στα ψιλά της ειδησεογραφίας, χωρίς κανένα σχολιασμό και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για δημόσια συζήτηση. Κι όμως είναι ζητήματα που αφορούν την οικονομία και τις προοπτικές εξόδου της χώρας μας, από την διαρκή και εξαντλητική λιτότητα. Όλα έχουν καλυφθεί από το σκάνδαλο Novartis, το οποίο όπως προβλέπεται για το επόμενο διάστημα και μέχρι τις εκλογές θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των πολιτικών και δημοσιογραφικών κύκλων, αναπαράγοντας τακτικές και πολιτικές του παλιού κομματικού συστήματος.
Τα προσφιλή θέματα της πολιτικής και δημοσιογραφικής ζωής στην Ελλάδα, πάντα αναφέρονταν σε δυσώδεις υποθέσεις, οι οποίες, είτε ήταν κατασκευασμένες, είτε πραγματικές. Όμως ποτέ δεν οδήγησαν σε χειροπιαστά αποτελέσματα και λίγες από αυτές, πέρασαν την πόρτα της φυλακής. Οι περισσότερες εξυπηρέτησαν πολιτικές τακτικές και μικροκομματικά συμφέροντα. Αμαρτωλές ιστορίες, που δεν λύνουν το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Απεναντίας το κάνουν περισσότερο πολύπλοκο και άλυτο.
Πρέπει να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στο πιο δύσκολο χρονικό σημείο. Η διαρκής λιτότητα και η πιο άγρια επιδρομή που έγινε στα μικρά και μεσαία εισοδήματα, κοντεύει τα 10 χρόνια. Όμως το πολιτικό σύστημα λειτουργεί αυτιστικά, οι πολιτικές δυνάμεις δεν εννοούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και το μόνο τους μέλημα είναι να αναπαράγουν την ίδια λογική και τις ίδιες μεθόδους.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα χρονίζοντα για δεκαετίες ευαίσθητα εθνικά θέματα με μυωπικό τρόπο και στόχο να τα αξιοποιήσει πολιτικά και όταν δεν τις «βγαίνουν», ανακαλύπτει εχθρούς και «σκάνδαλα εκατονταετίας». Η αντιπολίτευση από την άλλη πλευρά, κάνει πως δεν καταλαβαίνει και ο μόνος της σκοπός είναι να προστατεύει τις δικές της ευθύνες για το πώς και γιατί η φαρμακευτική δαπάνη εκτοξεύτηκε στα ύψη, ειδικά τα τελευταία - προ μνημονίων- χρόνια.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το σκάνδαλο Novartis, το οποίο έχει διεθνείς προεκτάσεις δεν είναι τεράστιο και ότι δεν πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό. Όμως άλλα είναι τα βασικά προβλήματα της χώρας και αυτά θα πρέπει να απασχολούν τη δημόσια σφαίρα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οι κυβερνώντες δεν ασχολούνται με αυτά και φυσικά δεν έχουν κανένα σχέδιο, να τα αντιμετωπίσουν. Κατά καιρούς θριαμβολογούν με την βελτίωση κάποιων οικονομικών δεικτών, όπως η αύξηση των εξαγωγών που επετεύχθητε το τελευταίο χρόνο (2017), χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ύψος των εισαγωγών, οι οποίες «σκαρφάλωσαν» στα 50,258 δισ. ευρώ, δημιουργώντας ένα εμπορικό έλλειμμα της τάξης των 21,42 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2016. Τα νούμερα επιμένουν διαβολικά. Τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι εκρηκτικά και επιβεβαιώνουν την παραγωγική κατάρρευση της χώρας. Πότε ο δημόσιος διάλογος θα επικεντρωθεί στα ζητήματα αυτά ;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι αυξάνοντας υπέρμετρα τις εισαγωγές, χρηματοδοτούμε θέσεις εργασίας και εισοδήματα στο εξωτερικό, και μάλιστα όταν αυτή η χρηματοδότηση προέρχεται από τον υπέρογκο δανεισμό της χώρας, το έγκλημα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, είναι διπλό. Πώς λοιπόν, να αυξηθεί το ΑΕΠ, όταν η χώρα αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού της, ακόμη και σε βασικούς τομείς που έχει συγκριτικό πλεονέκτημα (τρόφιμα, ποτά, ποιοτικός τουρισμός κλπ) ; Όταν εν μέσω κρίσης, αδυνατούμε να υποκαταστήσουμε τις εισαγωγές με δικά μας προϊόντα, πως και πότε θα λυθεί αυτό το τεράστιο ζήτημα ; Πώς και πότε το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο της χώρας ;
Όταν καταγράφεις το 2017, αύξηση του εμπορικού ελλείμματος κατά 13,7%, σε σχέση με το 2016, δεν λες και επιτυχία το γεγονός ότι δανείζεσαι από τις αγορές, θριαμβολογώντας μάλιστα ότι πέτυχες το αλμυρό επιτόκιο 3,5%. Αυτά και μόνο τα στοιχεία έχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στο χρέος. Αν δεν ασχοληθούμε με αυτά τα ζητήματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.