Όλες οι αρχαϊκές κοινωνίες απέδιδαν την ίδρυση της φυλής είτε σε ήρωες – γεννήτορες, είτε στους θεούς. Οι ίδιοι -κατά την παράδοση- όριζαν και τους νόμους, με την εντολή μάλιστα να μην αλλάξουν ποτέ. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει όλες τις ετερόνομες κοινωνίες.
Ριζική ρήξη µε την προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων, είναι η ιστορική ιδιομορφία της αρχαίας Ελλάδας. Όπου για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, αναδύεται μία κίνηση προς την αυτονομία, µε τη δημιουργία και της δημοκρατίας.
Έτσι, στη μεν πρώτη περίπτωση (αρχαϊκή), οι θεσμοί είναι σεβαστοί λόγω της ιερότητας της καταγωγής τους και στη δεύτερη (ελληνική), επειδή είναι επιλογή των ίδιων των δημιουργών τους. («Έδοξε τη βουλή και τω δήμω»).
Η Δυτική Ευρώπη, «ως αληθινός κληρονόμος της αρχαίας Ελλάδας» (Κ. Καστοριάδης), από τον 11ο αιώνα και εφεξής, εισέρχεται σε μία νέα θεσμική δημιουργία, της οποίας προϊόν είναι οι σύγχρονοι θεσμοί. Και η σχέση (οικειότητα θα την έλεγα) των δυτικών ανθρώπων με τους θεσμούς τους, διαμορφώνεται από τη συνείδηση ότι οι θεσμοί είναι προϊόν της δικής τους δημιουργίας.
Ιστορική εξαίρεση σε όλες τις παραπάνω εκδοχές, αποτελεί η νεοελληνική ιδιομορφία. Όπου, σε μία «κοινωνία» συγκροτημένη με όρους ανατολικού δεσποτισμού, της οποίας μάλιστα η εκκλησία μόλις τον 19ο αιώνα δέχτηκε ότι η γη κινείται, εισάγονται πριν από 180 χρόνια ως «εμφυτεύματα», οι δυτικοί θεσμοί.
Και εισάγονται ως «εμφυτεύματα», διότι ούτε οι θεοί μας τους παρέδωσαν σε πλάκες, ούτε κάποιος αρχικός γεννήτορας τους θέσπισε, ούτε εμείς τους δημιουργήσαμε. Απλώς εισήχθησαν ως προϊόν ενός ρομαντικού βολονταρισμού. Το απόλυτο «ανοίκειο» δηλαδή, το οποίο παράγει και τον αντίστοιχο ανθρώπινο τύπο.
Γι’ αυτό και εκτελείται αμέσως ο Καποδίστριας, επειδή ζήτησε φόρους για το κράτος. Και ήταν φυσικό. Διότι για τους δολοφόνους του ήταν αδιανόητο να προσφέρουν για κάποιους άγνωστους (αυτή είναι η ουσία του φόρου), με τους οποίους δεν είχαν δεσμούς αίματος.
Η εφιαλτική επικαιροποίηση αυτής της ιδιομορφίας, βρίσκεται στο εξής παράδειγμα: Πρόσφατα ο Ν. Κον Μπεντίτ εξομολογήθηκε δημόσια, το πόσο χαίρονται με τη γυναίκα του όταν συντάσσουν τη φορολογική τους δήλωση, επειδή σκέφτονται ότι πληρώνοντας, προσφέρουν στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, εδώ συνέβαινε το αντίστροφο: Ο κ. Τσίπρας εξηγούσε γιατί δεν πλήρωνε τους φόρους του και ο ΣΥΡΙΖΑ μετείχε στο κίνημα «δεν πληρώνω»!!!!
Η αντιμετώπιση λοιπόν στη συνέχεια από τον κ. Τσίπρα της συνταγματικής διαδικασίας των διερευνητικών εντολών με όρους «λούμπεν» και εν τέλει η απόλυτη αδιαφορία του μπροστά στο φάσμα του αιφνίδιου θανάτου της χώρας, δεν είναι τυχαία. Είναι απόλυτα συνεπής με τη νεοελληνική ιδιοπροσωπία μας.