Στα τελειώματα του 19ου αιώνα ο Χαρίλαος Τρικούπης , χρεωκόπησε την χώρα . Γνωρίζετε γιατί ; Ήταν πολύ – πολύ βιαστικός στην υλοποίηση μεγάλων συγκοινωνιακών έργων , και κυρίως σιδηροδρομικών , ώστε εκσυγχρονίζοντας τις υποδομές της μικρής Ελλάδας , να εισφέρει στην ανάπτυξη του εμπορίου και στην σύζευξη των ξεκομμένων πολιτειών της πατρίδας. Δυστυχώς , δεν βρήκε έγκαιρα τρόπους αναχρηματοδότησης των δανείων και παρά την σφιχτή δημοσιονομική του πολιτική , η χώρα επτώχευσε, χρεωκόπησε γιατί θέλησε να εκσυγχρονιστεί πέρα από τις δυνατότητές της.
Από τότε ως τα σήμερα , πράγματι οι Έλληνες μαζί με παρατεταμένες δυστυχίες , οικονομικές και πολιτικές , έζησαν και καλές περιόδους με την διαφορά , πως ετούτη η ευμάρεια στηρίζονταν στην απάρνηση των προτροπών του Α. Σμιθ για λελογισμένη αποταμίευση και στην μεγάλη στρέβλωση των οδηγιών του Μέυναρντ Κέινς , για τις κορυφές της ενεργού ζήτησης.
Με δεδομένο πως η παγκοσμιοποίηση είχε από χρόνια εμφανιστεί στην Ελλάδα , κυρίως με την αλόγιστη εισαγωγή διαφόρων προιόντων και την επίσης αλόγιστη ζήτησή τους , με δεδομένο πως επί έτη – και σήμερα – οι καλλιέργειες είναι προσανατολισμένες στο περιβαλλοντικά υδροβόρο βαμβάκι , παρά τις κοινοτικές οδηγίες για την ανάπτυξη εξαγώγιμων καλλιεργειών, ο εκσυγχρονισμός σταμάτησε ημιτελής στους προπολεμικούς ηγέτες – μερικούς – και συνεχίστηκε ημιτελώς πάλι από τον Καραμανλή , το Μητσοτάκη και κυρίως τον Σημίτη , με αδυναμίες ο καθένας τους αλλά και με τις ιεραρχήσεις που τους αντιστοιχούσαν από τις ανάγκες των καιρών.
Το χρεοστάσιο , που γλύτωνε παρά τρίχα η χώρα από το 2010 και μετά αλλά και οι οδυνηρές προσπάθειες κυβερνώντων και κυβερνωμένων , βασίζονταν σε μιαν επιλογή.Άτακτη πτώχευση ή ύφεση , δημοσιονομική προσαρμογή και θύλακες φτωχοποίησης ; Η προφανής επιλογή ήταν η δεύτερη.
Δεν γνωρίζω , πως ακριβώς θα ήταν οι καταστάσεις αν αντί της παρούσης Κυβερνήσεως , ήταν άλλη γνωρίζω όμως την έλλειψη αστικής πολιτικής παιδείας που εδιακονείτο και συνεχίζει σε πολλούς βιότοπους του ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλλον θα έχουμε μια πανάκριβη συμφωνία – μνημόνιο , με απουσία υγιών αναπτυξιακών προτάσεων από εμάς , αρκούμενοι σε ό,τι προταθεί – αν προταθεί – από τον Γιουνκέρ και το πακέτο του . Μα πως άλλωστε να σκαλιστούν παθογένειες από αντιμεταρρυθμιστές , όταν ο συστημικός αναχωρών διπολισμός , που είχε και 10 ανθρώπους με σαφή αντίληψη των αναγκών , δεν τα κατάφερε;
Μια χώρα , που περιφέρει οστά σε κλίνες ασθενών και που η πίστη στη συγκεκριμένη πράξη , συνιστά – ψυχαναλυτικά – μαγική τελετουργία κι όχι θρησκευτικότητα και που αυτή η μαγεία διαπερνά οριζοντίως και πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ , την ΝΔ και τους ΑΝΕΛΛ , δεν μπορεί παρά να είναι χώρα σε διαρκή και παραμένουσα παρακμή, με πλήθος παρακμιακές εντοπίσεις από την Παιδεία ως το Δημόσιο , κι από την σταματημένη ιδιωτική πρωτοβουλία ως τις νέου τύπου εθνικοφροσύνες. Η μεταρρύθμιση για να γίνει από κάποιον ή κάποιους , πρέπει αυτοί οι κάποιοι να λογαριάζουν ως ορθοφροσύνες κάποια πράγματα , που εύκολα τα βλασφημούν ως φιλελευθερισμό ή χειρότερα ως νεοφιλελευθερισμό , να προσμετρούν στις συνθέσεις τους την κοινωνική δικαιοσύνη και την ασφαλιστική αλληλεγγύη των γενεών με την – όχι αναγκαστικά ισότιμη – πρόσμειξη Κράτους και Ιδιωτών.
Δυστυχώς , αν γίνουν ή μάλλον επιχειρηθούν δυό – τρείς εκσυγχρονιστικές αλλαγές , θα είναι από ανθρώπους που λειτουργούν μέσα στην αστική δημοκρατία ως πολίτες , αλλά ως πολιτικοί την εχθρεύονται και στο διάβα των ετών , δε μπόρεσαν να την κατανοήσουν.
Η Ελλάδα της παρακμής είναι εδώ , σαν Μαθουσάλας , με τις διαχρονικές ευθύνες όλων μας .
Μόνο , που με τα ιδεολογήματα της μαγκιάς και τις δωρεάν συμπόνοιες , που κάθε ώρα και στιγμή αντικρύζουμε , ο παρασιτισμός της μεγάλης παρακμής θα αποκτά υδροκεφαλικά χαρακτηριστικά μεχρι καταστροφής.
Ζητάμε ανθρώπους για εκσυγχρονισμούς . Έχουμε ; Καλό ερώτημα , που σύντομα κάποια απάντηση θα πάρει.