Στις 23 Ιανουαρίου 2017 έγιναν στην Γαλλία οι πρώτες προκριματικές για το χρίσμα του Προεδρικού υποψηφίου, στην σκιά της αποτυχημένης – κατά τους αναλυτές – διακυβέρνησης Ολάντ.
Σε αδρές γραμμές την μεταρρυθμιστική άποψη εκπροσωπεί ο Εμμανουέλ Βάλς και την πολύ ριζοσπαστική ακραίοι πρώην υπουργοί με κύριο εκφραστή τον Αμόν. Η μικρή έκπληξη συνέβη κι έτσι ο Βαλς ήλθε 2ος με τον ριζοσπάστη Αμόν 1ο.
Αν αριθμητικά αθροίσουμε και το μεγαλύτερο τμήμα των οπαδών των άλλων ηττημένων ριζοσπαστών – και παρότι αυτές οι αθροίσεις δεν είναι πάντα γραμμικές – τότε πιθανότατα ο Βάλς στις 30 του μηνός δεν θα είναι ο Σοσιαλιστής υποψήφιος . Στο μεταξύ οι προτάσεις του Αμόν συναγωνίζονται σε εξτρεμισμό, αυτές του Μελανσόν, τον οποίο παραδοσιακά στηρίζουν οι εναλλακτικοί ριζοσπαστικοί της Αριστεράς.
Φυσικά η δραματική πτώση του Σ.Κ, που αντανακλάται αντιπροσωπευτικά στην παράμετρο αποδοχής του Φρ. Ολάντ, δεν επιτρέπει ιδιαίτερες ιαχές ενθουσιασμού. Τα ακλόνητα φαβορί ήταν και παραμένουν ο Φρανσουά Φιγιόν και η Μαρίν Λεπέν.
Ωστόσο…Υπάρχει και ένας ακόμα υποψήφιος από τον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, ο Εμμανουέλ Μακρόν, επιτυχημένος πολιτικοποιημένος τεχνοκράτης και πρώην υπουργός Οικονομίας, Επενδύσεων της απερχόμενης Κυβέρνησης. Μαζί με τον Βάλς και τον Σαπέν, ήταν οι τρείς σωματοφύλακες του πλαισίου των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων με την μέγιστη δυνατή κοινωνική Δικαιοσύνη, στον καιρό της κρίσης. Ο κύριος αυτός λοιπόν, εξίσου και περισσότερο από τον Βάλς, είναι στο αντίποδα των αποκαλουμένων Αριστερών του Σ.Κ.
Αυτοπροσδιορίζεται από πολλού χρόνου ως Φιλελεύθερος της Σοσιαλιστικής Αριστεράς και επαίρεται το ίδιο είτε αναφέρεται στον οικονομικό φιλελευθερισμό της αγοράς , είτε στην βελτιωμένη ευελιξία του Κράτους Πρόνοιας , είτε στην παραγωγή Παιδείας και στην Αριστεία , είτε σε έναν , μη ασύδοτο, πολιτικό φιλελευθερισμό, είτε στις επιτυχίες της Γερμανικής Σ/δημοκρατίας, που αποδόθηκαν στην συνεργασιακή διαπραγμάτευση Κράτους – Εργατών – Εργοδοτών.
Πολλοί τον παρομοίασαν με τον βετεράνο κεντρώο πολιτικό μπαλαντέρ Ρ. Μπαϊρού. Δεν έχουν δίκιο, μιας και η ατζέντα αυτού ήταν κοντά στις παλιές αναζητήσεις του μετριοπαθούς καπιταλισμού.
Είναι λοιπόν ο Μακρόν, ανεξάρτητος υποψήφιος με τα παραπάνω πολιτικά χαρακτηριστικά και με τα σημαντικά – τηρουμένων των αναλογιών – ποσοστά που αγγίζουν το 19%, καθαρά τρίτος. Πρόσφατα δε σε σφυγμομέτρηση οι οπαδοί του Βάλς και οι λιγοστοί πλέον του Ολάντ, κατά δημοσκοπική πλειοψηφία δήλωσαν πως με χαρά θα τον εψήφιζαν, εφόσον ο Βάλς δεν προκριθεί.
Είναι φανερό λοιπόν πως ο ενδιάμεσος χώρος της Γαλλίας που κινείται εντός ή στα περίχωρα του Σ.Κ είναι βαθύτατα διχασμένος ανάμεσα σε πλαίσια , που οι μεν χαρακτηρίζουν συντηρητικά οι δε ανεφάρμοστα μεταφυσικά ιδεολογήματα της παλιάς Αριστεράς , που δεν απαντούν στην σημερινή κρίση παρά μόνον επαναφέρουν υπαρκτά μεν ανταγωνιστικά δε δίπολα , που ουδόλως εισφέρουν στην μαστιζόμενη και παραπαίουσα Γαλλία.
Μήπως θυμίζει κάτι αυτό; Έμένα μου κεντρίζουν την πολιτική μου αίσθηση στα ελληνικά πολιτικά διακυβεύματα και στις δύο – υπό νέα διαμόρφωση – τάσεις του Ριζοσπαστικού Κέντρου, για να θυμηθούμε τον ορισμό του Μιττεράν για την Σ/δημοκρατία, στο βιβλίο του «Για έναν εφικτό Σοσιαλισμό». «Μα ποιες είναι οι τάσεις – και μάλιστα, υπό διαμόρφωση – , που βλέπεις» …εύλόγως θα ρωτούσε κάποιος. Είναι η αντίληψη πως πρώτα γυρνάς στην κανονικότητα, πρώτα εμπεδώνεις έναν ορθολογικό αντιεθνικιστικό πατριωτισμό, μελετάς τις δυνατότητες, τέμνεις τις αντιθέσεις και προσπαθείς χωρίς δαιμονοποιήσεις να εδράσεις τους αυριανούς όρους για την αναδιανομή.
Η άλλη αντίληψη, έχοντας ξεφύγει από το παλλαϊκό μάζεμα του ΝΑΙ του2015, δειλά αλλά πάντως φανερά προβάλλει την προοπτική κάποιας σύνολης Κ/Αριστεράς στην βάση των πολωτικών διλημμάτων της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας περί Δεξιάς – Αντιδεξιάς. Μόνον που είναι η Οικονομία, όπως έλεγε κυνικά ο Κλίντον και το παραπάνω δίλημμα παραμένει ως ευέλικτη κοίτη ποταμού και όχι ως σύμπτωμα μιας ατελούς και καχεκτικής Δημοκρατίας, όπως παλιά. Η διαστρωμάτωση αλλάζει και η ιστορικότητα από μόνη της δεν είναι το θαυματουργό Άγιο Δισκοπότηρο αντιμετωπίσεως των παθογενειών, πελατειακού – κρατικιστικού – παρασιτικού χαρακτήρα.
Υπάρχει δυνάμει σχίσμα ορατό στην Γαλλία, μισοεμφανιζόμενο στην χώρα μας, φανερωμένο αλλά μαζεμένο στην Πορτογαλία, καταστρεπτικό στην Ισπανία. Δεν γνωρίζουμε (μόνον εικασίες) αν η Σ/δημοκρατία στην προσπάθειά της να επαναταυτοποιηθεί υποστεί αυτό , που συνέβη με την Διεθνή την Β’ και την Γ’.
«Σκοτώνουμε το παρελθόν, οπότε δεν έχουμε ούτε παρόν που είναι ήδη παρελθόν ούτε μέλλον που τείνει στο παρόν χρονικά», λέει ο Νίτσε στο ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ. Η αμφισημία του είναι δεδομένη, ωστόσο η ιστορικότητα της πολιτικής δείχνει την ενότητα και την συνέχεια, οπότε είναι παρούσα ως διανοητική αξία και όχι ως τρυκ αναπαλαιώσεως.
Το μέλλον διαρκεί πολύ και θα δείξει τα όρια της «κάλπικης» Σ/Δημοκρατίας του Νότου, που έχασε ως προς την στερεότητα της κατασκευής από αυτήν της Γερμανίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Αυστρίας. Διλήμματα παλαιού τύπου προβληματικών πολιτικών δημοκρατίων υποχωρούν μπροστά σε έναν συνετό ανθρωπιστικό ρεαλισμό, που αν δεν φανεί σήμερα σίγουρα θα δειχτεί αύριο ως συνεκτικό προοδευτικό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης και υγιούς μετάλλαξης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Άλλωστε η η εφικτή ευτυχία νοιάζει κι όχι η άλλη του μακαριστού Χριστόδουλου.
ΕΛΛΑΣ – ΓΑΛΛΙΑ – ΣΥΜΜΑΧΙΑ: λέτε ή είναι παλιομοδίτικο από την εποχή του Εθνάρχη και του Βαλερύ….