H Ευρώπη οδεύει προς τις εκλογές του Μαΐου περισσότερο διχασμένη από ποτέ.
Τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρουν τα αντιευρωπαϊκά λαϊκιστικά, ακροδεξιά κόμματα να συγκεντρώνουν 155 από τις 705 έδρες του ευρωκοινοβουλίου, σχηματίζοντας μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη στην καρδιά της Ευρώπης .
Αυτό τουλάχιστον λέει μία πρώτη ανάγνωση των αριθμών και των δημοσκοπήσεων.
Ίσως όμως να μην είναι τόσο τρομακτικά τα πράγματα μια που για να γίνουν αυτά τα κόμματα η δεύτερη δύναμη στο ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει πρώτα να συνεννοηθούν μεταξύ τους , να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να ενωθούν κάτω από ένα κοινό πολιτικό σκεπτικό και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί.
Οι λαϊκιστές της Ευρώπης χωρίζονται ουσιαστικά σε τρεις κατηγορίες . Σε αυτούς που επιθυμούν οι χώρες τους να εγκαταλείψουν την ΕΕ άμεσα , η Μαρίν Λεπέν και η Εναλλακτική για τη Γερμανία ανήκουν εδώ , το μανιφέστο των Γερμανών ακροδεξιών μάλιστα μιλάει καθαρά για αποχώρηση της Γερμανίας από την Ένωση . Σε αυτούς που από ανάγκη εντάχθηκαν στο ακροδεξιό στρατόπεδο γιατί δεν ήξεραν που αλλού να πάνε, εδώ εντάσσεται το Κίνημα των 5 Αστέρων , πριν από μερικούς μήνες οι Φιλελεύθεροι του Γκυ Φέρχοφσταντ είχαν φλερτάρει με την ιδέα να πάρουν στο ALDE τους Ιταλούς λαϊκιστές του Μπέπε Γκρίλο αλλά οι αντιδράσεις από τα μέλη ήταν σφοδρές, και σε εκείνους τους ακροδεξιούς που τους αρέσει τόπο πολύ να είναι στην κυβέρνηση που σκέφτονται σοβαρά να μετατοπιστούν ελαφρά προς το κέντρο, σε αυτή την κατηγορία ανήκει το κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας.
Και μετά υπάρχει και ο Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος δεν ανήκει σε καμία από τις προηγούμενες κατηγορίες.
Είναι τακτικιστής και θα σκεφτεί πολύ πριν αποφασίσει σε ποια ομάδα του ευρωκοινοβουλίου τον συμφέρει να ανήκει.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ο ιταλός αντιπρόεδρος θα πολεμήσει μέχρι τέλους τον γαλλογερμανικό άξονα και όπως είπε μετά την επίσκεψη του στην Πολωνία ο ίδιος εργάζεται για τη δημιουργία του “ πολωνοιταλικού άξονα ο οποίος θα αντικαταστήσει λίαν συντόμως τον άξονα Παρισίων- Βερολίνου”.
Ο Ματέο Σαλβίνι επανέλαβε από την Βαρσοβία πως ετοιμάζεται, μαζί με τον ακροδεξιό ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος του Νόμου και Δικαιοσύνης Γιαροσλάβ Καζίνσκι, να διοχετεύσουν στην Ευρώπη, στην Πολωνία και την Ιταλία νέα ενέργεια που θα οδηγήσει στην Ευρωπαϊκή Άνοιξη.
Όλα αυτά συνέβησαν μετά την απόφαση της Ανγκελα Μέρκελ και του Εμανουέλ Μακρόν να ανανεώσουν τους όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης υπογράφοντας στις 22 Ιανουαρίου στο Άαχεν μία νέα συνθήκη συνεργασίας,
η οποία επιβεβαιώνει τη συνθήκη φιλίας των Ηλυσσίων που είχαν υπογράψει στις 22 Ιανουαρίου του 1963 ο Σαρλ Ντε Γκώλ και ο Κόνραντ Αντενάουερ.
Πρόκειται για τη συνθήκη που έβαλε νέα θεμέλια στις σχέσεις των δύο χωρών και τερμάτισε αιώνες αντιπαλότητας ανάμεσα τους.
Οι στενές σχέσεις Γαλλίας – Γερμανίας έκανε πάντα τους Ιταλούς να ζηλεύουν αλλά σε αυτή τη συγκυρία τους εξοργίζει κιόλας.
Η απόφαση μάλιστα του Βερολίνου και του Παρισιού να καταθέσουν από κοινού αίτημα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να επανεξετάσει την προτεινόμενη εξαγορά ενός από τα μεγαλύτερα ναυπηγεία του κόσμου , του γαλλικού Chantiers de l’Atlantique από την ιταλική κρατική εταιρεία κατασκευής πλοίων Fincantieri δημιουργεί νέους τριγμούς στις σχέσεις της Ρώμης με τον γαλλογερμανικό άξονα.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα , λίγους μήνες πριν από τις κρίσιμες ευρωεκλογές, και αν προσθέσει κάνεις και την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ένωση τότε δεν μπορεί να μην αισθανθεί πως η Ευρώπη όπως την ξέραμε δεν υπάρχει πια . Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν τον Ιούνιο θα έχουν νικήσει εκείνες οι δυνάμεις που θα την κάνουν πιο ισχυρή ή εκείνες που τελικά θα τη διαλύσουν.