Στις 19 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα εσπερίδα του ΚΥΚΛΟΥ  με εισηγητές τον Ευ.Βενιζέλο, τον καθ. Μιλτιάδη Νεκτάριο, τον καθ.Γκ.Χαρδούβελη, τον Πρόεδρο του ΙΟΒΕ  Ν.Βέττα, τους εμπειρογνώμονες Γ.Στρατόπουλο και Γ. Προκοπάκη.

Εδώ θα επιχειρήσω – απλά κατά το δυνατόν – να καταγράψω πράγματα , που  υπέπεσαν ή όχι  στην αντίληψή μου και κατά συνέπεια της λογικής μπήκαν κομψά στο περιθώριο ως  μερικές ή ενόλω απορρίψεις , είτε στο προσκήνιο ως άμεσες εθνικές αναγκαιότητες. Ας τα δούμε:

1. ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: αυτή η λέξη, τόσο ως σημαίνον όσο και ως σημαινόμενο, δεν αναφέρθηκε καθόλου κι όταν απαιτήθηκε η περιγραφή της καταστάσης ακούστηκαν οι όροι λιτότητα, περιοριστική πολιτική , δυσκολίες αναδιανομής . Η απουσία αυτής της εκφοράς απαντά και μάλιστα με την οφειλόμενη απαξίωση σε όσους /ες για  ανεξακρίβωτους λόγους προσπαθούν να προσδώσουν σε κάθε μικρό ή μεγάλο μείγμα περιοριστικής πολιτικής  και επικαιροποίησης των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό χώρο, τον κακοφορμισμένο οικονομικό όρο νεοφιλελευθερισμός  με χαρακτηριστικά μάλιστα που τον τοποθετούν στην κατηγορία των «επάρατων» ασθενειών . Επίσης η άλλη σημαίνουσα ιδιότητα , που του προσδίδουν είναι το ο, τι εφαρμόστηκε είτε στην δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ είτε στην επιχειρηθείσα κοινωνία των 2/3 της Μ. Θάτσερ. Πράγματι εκείνα τα μοντέλα, κυρίως ο Φρήντμαν και ο Χάγεκ , τα όρισαν έτσι με συγκεκριμένες όμως ορίζουσες . Αυτές οι ορίζουσες είχαν / έχουν να κάνουν με ένα λειτουργούντα κυρίαρχο καπιταλισμό σε κόπωση και όχι φυσικά με έναν κρατικό κυρίως καπιταλισμό με προπολιτικά χαρακτηριστικά πελατειακού τύπου , όπως στην χώρα μας. Όπως ξέρετε μια απλή και μόνον σύγκριση των στελεχών της ημέτερης ΓΣΕΕ με οποιαδήποτε αντίστοιχη των χωρών του παλιού νεοφιλελευθερισμού είναι συντριπτική. Εδώ κυριαρχούν οι αποκαλούμενοι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα – λες και είναι η διεύρυνση της ΑΔΕΔΥ – ενώ στην Αγγλία της Θάτσερ τον λόγο είχαν οι ανθρακωρύχοι του Σκάργκιλ ή οι εργάτες των αυτοκινητοβιομηχανιών πριν αυτές παγκοσμιοποιηθούν.

Δεν θάθελα να πιστέψω, πως οι εθνολαϊκιστές κάθε χροιάς αποκαλούν το κάθε μείγμα οικονομίας , όπου νομοτελειακά υπερέχει ή συνυπάρχει το Ιδιωτικό έναντι του Δημοσίου και ουσιαστικά είναι ο μοχλός λειτουργίας των Δυτικών Οικονομιών , ως νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα και ο καθ. Μουζέλης , γνωστός για τις προσεγγίσεις ως προς το θετικό πρόσημο της περίπτωσης ΣΥΡΙΖΑ , έλεγε κάπου πως ο ίδιος λέγοντας νεοφιλελευθερισμό εννοεί την τρέχουσα λειτουργία του πολιτικού φιλελευθερισμού , χρονολογική διάσταση δηλαδή κι όχι η συνήθης στρεβλωτική. Για να το κλείσουμε ακόμα κι αν το Σύμπαν μαγικά επέβαλε στην χώρα μας τον Χαγιεκικό νεοφιλελευθερισμό , αυτός  θα ήταν απλώς ανεφάρμοστος καθώς απουσιάζει η ιδιωτική βιομηχανία μέσου / μεγάλου μεγέθους, ο χώρος των συμβουλευτικών παρόχων της αϋλης εργασίας υπολειτουργεί από χρόνια ενώ αντίθετα τα προνόμια της Πολιτείας και της Πολιτικής απολαμβάνουν ή δεν απολαμβάνουν όσοι συναποτελούν τον σοβιετόμορφο και δηλιγιαννικό συνάμα τόπο του λεγομένου Δημοσίου.

2. ΘΑΝΑΤΟΣ: ακούγοντας τους εισηγητές να ιχνηλατούν τις ανάγκες ασφάλισης / ανταπόδοσης της ελληνικής κοινωνίας , όπως ήδη αυτή είχε τροχιοδρομηθεί ακόμα και λίγο πριν την Μεταπολίτευση  έβλεπα να κυριαρχεί η λέξη δημογραφία / δημογραφικός, ο θάνατος δε έμπαινε ακριβώς ως ουδέτερη έννοια όπως και η γέννηση, οι δύο ακροτελεύτιες φάσεις του ανθρώπινου βίου. Κι όμως σχεδόν μέρα παρά μέρα ακούγεται με ασέβεια και κυνισμό από τους πολύχρωμους εθνολαϊκιστές, ο θάνατος να προσδιορίζεται- κάπου στα 70+- ως η παράμετρος, που θα βελτιώσει την ανυπαρξία μελλοντικής επιβίωσης του παρόντος οικτρού Ασφαλιστικού . Προσέξτε , δεν ομιλούν για τις διακυμάνσεις της δημογραφίας και τα ιατρικά στατιστικογενή προσδόκιμα , παρά για τον θάνατο ως μύχια επιθυμία μαγικής επίλυσης του Συνταξιοδοτικού . Όταν ο ιερέας , οικονομολόγος , ιατρός  Ρ.Μάλθους τον 18^ο αιώνα, στο βιβλίο του ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ THN AΡΧΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ, προέβλεπε την μείωση του πληθυσμού της γής λόγω πανώλους, ξηρασιών, καταστροφών  κι ως έτσι θα  είχαμε  μιαν αντιστοίχιση φυσικών πόρων – απομένοντος πληθυσμού  , υποθέτω πως ούτε που θα μπορούσε να φανταστεί τις χυδαιότητες των δικών μας στο έτος 2018.

3. ΕΘΝΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: είναι αυτή η διαφορά ανάμεσα στην ανάγκη πολιτικής  και στην απουσία αυτής. Τι είναι ο εθνικός χρόνος ; Ο, τι και ο χρόνος σε γενικότερο επίπεδο , είναι η διαδοχή αποτυπωμάτων στο χώμα. Σήμερα μέσα σε μια κλειστή μεταλλική σφαίρα για τον γύρο του εθνικού θανάτου , καθώς κατέρρευσαν θεωρίες , ομογενοποιήθηκαν αταίριαστες – υποθετικά – τάσεις , το Α είναι ταυτόχρονα + Α και –Α, δηλαδή Μηδέν, είναι απαραίτητο να ακουστεί το τικ τακ του ρολογιού του εθνικού χρόνου, καθώς η παρατεινόμενη απροσδιοριστία και  το σμίξιμο  εθνικών ζητημάτων – οικονομικών ανταλλαγμάτων – εξουσιομανίας  εγκαθιστά  την αποεπένδυση ως μόνιμο χαρακτηριστικό : αποεπένδυση οικονομική  μα κι αποεπένδυση θεσμική.

4. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ αυτά ήταν τα σημεία – τομές που μου κίνησαν τον προβληματισμό , ανάμεσα και σ΄άλλα φυσικά , όπως ενδεικτικά και κλείνοντας αναφέρω την εμπέδωση – από την τωρινή χρωματιστή διακυβέρνηση -της σημασίας της ασφαλιστικής υποχρέωσης ως φορολογικού καταναγκασμού βάναυσης μορφής , που αφαιμάσσει από ανθρώπους και φυσικά από ανθρωποώρες την μεσαία  κατηγορία των επιτηδευματιών ελευθέρων επαγγελματιών.

ΥΓ. Βλέποντας τον Πρόεδρο Κ. Σημίτη να παρακολουθεί , συνειρμικά μου ήρθε  ο αυτόματος πιλότος. Ο Κ.Σημίτης ανέκαθεν θεωρούσε πως η πολιτική, τα εύκολα, τα δύσκολα είναι αποτελέσματα επίπονων χειρισμών, όχι καλών αυτοματισμών . Άλλωστε το ίδιο δεν συνέβη την περίοδο Παπαδήμου – Βενιζέλου – κουρέματος του ιδιωτικού χρέους; Το ίδιο δεν συνέβη με τον σφαγιασθέντα – πλέον – αμνό της Παιδείας, τον οποίο  περίπου οικουμενικά αν και με δυσκολία είχε  ψηφίσει η Βουλή, τον γνωστό Ν.Διαμαντοπούλου;  Ή  μήπως στην διακυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν αντιμετωπίστηκε ως πριν λίγο από το τέλος – που ποτέ όμως δεν ήλθε – η τελική φάση της κρίσης με κάθε λογής χειρισμούς, χωρίς ούτε μια φλασιά του αυτόματου πιλότου;

Εδώ και λίγα χρόνια, ο κυνικός νεοπερονισμός εγκαταλείφθηκε εθελουσίως και εγκατέλειψε αύτανδρη την χώρα στις δυνατότητες ενός παλιοκαιρισμένου, ασυντήρητου και σε πολλές του λειτουργίες χαλασμένου αυτόματου πιλότου.

Αν δεν κατανοείς τον θάνατο στην Ασφαλιστική Επιστήμη ως δημογραφικό γεγονός ερευνητέο , τότε είναι βέβαιο πως ο χαλασμένος πιλότος οδηγεί στην πτώση.