Η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα ξεκίνησε με τις ελπίδες του ελληνικού λαού αναπτερωμένες μετά τα τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας. Εξάλλου, το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ΕΛΠΙΔΑ και οι υποσχέσεις πολλές προς τους πολίτες.
Κοντεύουν δύο μήνες που η νέα κυβέρνηση διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να τη στηρίζει… αν και συνεχώς μειούμενη. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου αυτού πέρασε με συζητήσεις και διαβουλεύσεις… επί της διαδικασίας και της …. μετονομασίας.
Η κυβέρνηση καυχιέται πως η χώρα δεν έχει καταρρεύσει, όπως προέβλεπαν κάποιοι, αλλά ακόμα… στέκεται στα πόδια της… λες και αυτό ήταν το ζητούμενο…
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Τα ταμεία έφτασαν στον πάτο και δεν αρκούν οι καταγγελίες για «ορισμένα ευρωπαϊκά και εγχώρια κέντρα» που επιδιώκουν – σχεδιάζουν το… κακό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του.
Ορισμένοι στην κυβέρνηση άρχισαν να αντιλαμβάνονται την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πιθανόν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ κάποιοι άλλοι ζουν ακόμη στην εύκολη εποχή της αντιπολίτευσης.
Όσοι προσγειώθηκαν, αντιλαμβάνονται πως η ΕΕ δεν είναι ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση. Είναι η συμφωνία 28 κρατών να ενώσουν τις δυνάμεις τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, με βάση κάποιους κανόνες και την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν διαφορές και αντιπαραθέσεις, αλλά υπάρχει και η μεγάλη εμπειρία των διαβουλεύσεων για την αναζήτηση της χρυσής τομής. Για το λόγο αυτό, οι σώφρονες πολιτικοί αναζητούν συμμαχίες και φίλους προκειμένου να πετύχουν την προώθηση των εθνικών τους συμφερόντων. Διότι γνωρίζουν πως οι τσαμπουκάδες δεν περνούν, κυρίως όταν βρίσκεσαι στην πλευρά των αδυνάτων.
Τι κάνει λοιπόν η νέα ελληνική κυβέρνηση; Ξεκίνησε με «τσαμπουκάδες», όχι γιατί δεν έχει δίκιο σε κάποια από τα θέματα που θέτει – τα θέτουν άλλωστε και οι κ.κ Ρέντζι και Ολάντ- όπως αυτά που αφορούν στην ανθρωπιστική κρίση και στην ανάγκη να ριχτεί χρήμα στην αγορά με στόχο την ανάπτυξη, αλλά γιατί τα θέτει με λάθος τρόπο και αδιαφορώντας για τους κανόνες. Επιπλέον, αδυνατεί να κατανοήσει την κοινή ευρωπαϊκή γλώσσα και χάνεται συνεχώς στη μετάφραση. Χάνεται, επίσης, διότι αδυνατεί, λόγω του στρεβλωτικού φακού των ιδεοληψιών της, να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Αποδεικνύει πως της λείπει το σχέδιο και η στρατηγική. Ανοίγει μέτωπα χωρίς σχέδιο, όπως αυτό των γερμανικών αποζημιώσεων, στο οποίο η Ελλάδα έχει δίκιο, σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο.
Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη απομονωμένη, καθώς χάνεται και η υπομονή των πραγματικών της φίλων, όπως με απόγνωση δηλώνουν Μάρτιν Σούλτς και Γιούνγκερ. «Ακόμη και οι φίλοι της Αθήνας χάνουν την υπομονή τους με τη γνωστή ρητορική και την αναβλητικότητά του», είπε στον πρωθυπουργό ο πρόεδρος της Κομισιόν.
Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε τη μίνι σύνοδο κορυφής, με αίτημα να βρεθεί πολιτική λύση. Τι σημαίνει πολιτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Να επιστρέψουμε στο παρελθόν που δημιούργησε την κρίση, όπως ήδη ξεκίνησαν να κάνουν πολλοί υπουργοί του; Να αδιαφορήσουμε για τους δείκτες της οικονομίας; Να εγκαταλείψουμε τις μεταρρυθμίσεις; Να παίρνουμε χρήματα χωρίς όρους;
Ο έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν παρουσίασαν κανένα ολοκληρωμένο ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά μετά από ισχυρή πίεση κάποια γενικόλογα μέτρα, μη μετρήσιμα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται σε εξέλιξη η συνάντηση του κ. Τσίπρα με τους υπόλοιπους επτά ηγέτες στις Βρυξέλλες…
Είναι βέβαιο, όμως, πως δεν θα είναι ευχάριστη η συντροφιά, διότι οι Ευρωπαίοι έχουν μάθει χρόνια τώρα να μιλούν με όρους ρεαλιστικούς και μετρήσιμους, κυρίως όσον αφορά στην οικονομία. Και το πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρώπης είναι κυρίως οικονομικό. Δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους και είναι λογικό αυτό. Έχουν καταγραφεί συχνά οι διαφορές. Όμως μιλούν κοινή γλώσσα και μεταφράζουν με τον ίδιο τρόπο τις έννοιες. Κάτι που στην πλειοψηφία τους οι έλληνες πολιτικοί ηγέτες και ιδιαίτερα ο νυν πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, δεν αντιλαμβάνονται…