Λέγαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι όσα συμβαίνουν σήμερα στο πολιτικό στερέωμα της χώρας μας συνιστούν ελληνικό παράδοξο και προσβάλλουν βάναυσα έστω και την ελάχιστη έννοια ορθολογισμού. Δυστυχώς, όσα ακολούθησαν το τελευταίο δεκαπενθήμερο, όχι μόνο επαληθεύουν αυτή τη διαπίστωση, αλλά εντείνουν και εξωθούν στα άκρα την παραδοξότητα και τον μη ορθολογικό χαρακτήρα της κατάστασης. Για να θυμηθούμε τη ρήση παλιού πολιτικού, η χώρα μοιάζει όλο και περισσότερο με απέραντο φρενοκομείο.

Ο παλαιοκομμουνιστής πρώην υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης εξομολογείται σχέδιο επιδρομής στην ΤτΕ και στο Εθνικό Νομισματοκοπείο προκειμένου να κατασχεθούν τα 20 δισ. ευρώ αποθεμάτων της ΕΚΤ και να χρησιμοποιηθούν ως μαξιλάρι κατά τη μεταβατική περίοδο επιστροφής στη δραχμή, αγνοώντας ότι μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε στην κήρυξη ως πλαστών όλων των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων στην Ελλάδα και την ανάδειξη της χώρας σε κοινό πλαστογράφο. Ο πολυπράγμων και φανταχτερός πρώην ΥΠΟΙΚ ανοιχτά ομολογεί ότι είχε συγκροτήσει μυστική ομάδα που επεξεργαζόταν σχέδιο πειρατείας των ΑΦΜ όλων των πολιτών προκειμένου να δημιουργηθεί παράλληλο τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα διευκόλυνε την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα σε περίπτωση που οι δανειστές θα επέμεναν εξωθώντας τη χώρα σε έξοδο από το ευρώ. Ακόμα πιο απίθανο, ισχυρίζεται ότι το σχέδιο αυτό έγινε και εξελισσόταν με εντολή και σε γνώση του πρωθυπουργού, ο οποίος ούτε επιβεβαιώνει, αλλά και δεν διαψεύδει τις πρωτοφανείς αυτές δηλώσεις.

Την ίδια ώρα, η πρόεδρος της Βουλής κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να παρακωλύσει την κοινοβουλευτική διαδικασία, οργανώνει φιέστες και αυτοανακηρύσσεται σε καναλάρχη. Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανώς διασπασμένο σε δύο ομάδες με αντιδιαμετρικά αντίθετες και μη συμφιλιώσιμες απόψεις, ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη απολέσει τη δεδηλωμένη και βασίζεται πλέον στις ψήφους της αντιπολίτευσης. Και δεν μιλάω ούτε για την κωμωδία του ανασχηματισμού, ούτε για τη συνεχιζόμενη ρητορική περί εκβιασμών και συνωμοσιών, ούτε για τους μετανάστες που λιάζονται κατά εκατοντάδες στα πάρκα της πρωτεύουσας σύμφωνα με την αρμόδια υπουργό, ούτε για το κρυφτούλι με την τρόικα (νυν κουαρτέτο) από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, και μάλιστα πεντάστερο και παραθαλάσσιο ώστε να κάνουν τα μπάνια τους οι ελεγκτές, όπως είπε ο γραφικός γέρων υπουργός Επικρατείας και μέντορας του πρωθυπουργού. Να προσθέσω σε όλα αυτά ότι όλα τα πολιτικά κόμματα διαμηνύουν, όπως έκαναν από την αρχή της κρίσης και την επιβολή των μνημονίων, ότι ψηφίζουν για να εφαρμόσουν μέτρα στα οποία όχι μόνο δεν πιστεύουν αλλά τα θεωρούν βάναυσα και βάρβαρα. Τι να πω; Μοναδική ελπίδα παραμένει, υπό τις συνθήκες αυτές, να σωθεί η χώρα παρά τη θέλησή της. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε κυριολεκτικά θαύμα. Επειδή όμως μπαίνει ο Αύγουστος και γράφω από την Τήνο, είμαι αναγκασμένος να πιστέψω στα θαύματα. Γιατί, αλλιώς όλα τα βλέπω μαύρα κι άραχνα.