Ας μην είμαστε συνέχεια μίζεροι και γκρινιάρηδες!

Ακούσαμε τις μέρες αυτές, στη Βουλή των Ελλήνων, τις προγραμματικές δηλώσεις μιας κυβέρνησης συνεργασίας που εκπροσωπεί τρεις διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.

Και ακούσαμε τους αρχηγούς των τριών κομμάτων να στηρίζουν -ο καθένας από τη δική του σκοπιά- ένα κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης και να διαβεβαιώνουν ότι θα αγωνιστούν για την επιτυχία του κυβερνητικού έργου!

Ποιος… υπεραισιόδοξος το φανταζόταν αυτό πριν από ένα εικοσαήμερο, όταν παιζόταν άμεσα το μέλλον της χώρας μας στην ευρωζώνη και η δυνατότητα να βγει η Ελλάδα από την κρίση, μέσα από την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της;

Στις 17 του Ιούνη κερδήθηκε μια πρώτη μάχη της ευρωπαϊκής Ελλάδας επί της Ελλάδας της απομόνωσης.

Ήταν όμως μια πύρρειος νίκη. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού, που φόρεσαν για προεκλογικούς λόγους τον αντιμνημονιακό μανδύα, αύξησαν και σκλήρυναν τις δυνάμεις και τις θέσεις τους.

Ποιος ξέρει για πόσον καιρό ακόμα θα πληρώνει η κοινωνία μας τις συνέπειες της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει για το μέλλον του τόπου η ραγδαία μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα μετα-ΠΑΣΟΚ!

Ας μη γελιόμαστε! Στις εκλογές, δεν εκλέξαμε νέα τρόικα…

Οι μέρες που έρχονται, μόνον εύκολες δεν θα είναι για την τρικομματική μας κυβέρνηση. Αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις -που έχει ανάγκη η χώρα και που καθυστερούν δεκαετίες τώρα- δεν θα μπορέσουμε να πείσουμε τους δανειστές μας ότι είμαστε πραγματικά αποφασισμένοι να συμπορευτούμε μαζί τους στην κοινή ευρωπαϊκή πορεία, δεν θα μπορέσουμε να αναδιαπραγματευτούμε μαζί τους διευκολύνσεις στον τρόπο επιστροφής του χρέους μας, με ταυτόχρονη συνέχιση της δανειοδότησής μας.

Και οι μεταρρυθμίσεις αυτές, συνεπάγονται αλλαγές σε κατεστημένα συμφέροντα και νοοτροπίες. Συνεπάγονται ρήξεις!

Μόνο αν οι ρήξεις αυτές στηριχτούν -πέρα από την κοινοβουλευτική- και σε μια ευρεία κοινωνική βάση, μπορεί να πετύχουν. Και τέτοια λαϊκή βάση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ύπαρξη μιας ισχυρής, μιας δυναμικής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης, ικανής να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που κινούνται στον ιδεολογικό και πολιτικό αυτό χώρο.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος φάνηκε, στη προχτεσινή συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, να έχει συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη.

Η πρότασή του για τη δημιουργία μιας ελληνικής «ελιάς», είναι η μόνη ρεαλιστική, γιατί -πολύ περισσότερο σήμερα- δεν μπορεί να γίνουμε όλοι ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ ή οτιδήποτε άλλο. Ίσως μάλιστα αυτό το γεγονός να δίνει και περισσότερη δυναμική σε μια ευρύχωρη σοσιαλδημοκρατική παράταξη.

Ενώ, όμως, μίλησε για μια παράταξη που πρέπει να εκφράσει όλες τις δυνάμεις αυτού του χώρου, αμέσως μετά άρχισε -κατά το διαφημιστικό σποτ- και η… ανάλυση του όρου «όλοι»…

Ταυτόχρονα δηλαδή με την εμφάνιση της πρότασης για την «ελιά», έκανε την εμφάνισή του και ο δάκος της αντιπαλοποίησης και του αποκλεισμού που την καταστρέφει.

Μπορεί, στην εξαγγελία της προσπάθειας ανασύστασης μιας μεγάλης, σύγχρονης, ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, να μη γίνεται λόγος για την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη, τα επιτεύγματα της οποίας αγωνιζόμαστε να υπερασπιστούμε;

Δεν χρειάζονται τα στελέχη εκείνα, όπως για παράδειγμα ο Γιαννίτσης ή ο Χριστοδουλάκης, που ακόμα και σήμερα παλεύουν συνεχώς και με συνέπεια για τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό της χώρας μας, εκφράζοντας φυσικά και τις ιδιαίτερες απόψεις τους;

Ο Φλωρίδης ήταν καλός, όταν έδινε την εσωκομματική μάχη στην πρώτη γραμμή και δεν κάνει τώρα, επειδή επέλεξε έναν -μάλλον ατυχή- τρόπο να παρέμβει σ’ ένα φθαρμένο πολιτικό σύστημα;

Ο Μόσιαλος ήταν καλός, όταν έφερνε το βάρος της εκπροσώπησης μιας καταρρέουσας κυβέρνησης και δεν κάνει τώρα, που διατυπώνει μια δική του -σωστή ή λαθεμένη- άποψη για το πολιτικό σύστημα και τους φορείς του;

Ο Ραγκούσης δεν μας ενοχλούσε όσο τον κατέτασσαν στους «αυλικούς» και μας πειράζει τώρα που παρεμβαίνει -με το δικό του τρόπο- στο δημόσιο διάλογο;

Και δεν θα έπρεπε μια τέτοια «ανασύσταση» να βάζει πρωταρχικό της στόχο, στηρίζοντάς τον και με την κυβερνητική της συμμετοχή, την υλοποίηση των βασικών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που πέτυχε το τελευταίο διάστημα;

Τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία, της Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε με τόσο μεγάλη πλειοψηφία και που σήμερα έχει παραδοθεί στο έλεος του… Πρυτανείου και το νόμο για τους μετανάστες, του Ραγκούση, που σήμερα έχει παραδοθεί στο έλεος της Χρυσής Αυγής και των διακομματικών συνοδοιπόρων της;

Για να αναφερθούμε, όμως, και στην… αριστερή πλευρά της «ελιάς», μιας πλευράς που είδε το μπόι της να μεγαλώνει και εκλογικά και -κυρίως- μετεκλογικά και να σηκώνει πολύ μεγαλύτερο βάρος από όσο της αναλογούσε, πρέπει να σημειώσουμε ότι και εδώ χρειάζεται ουσιαστική αναθεώρηση της παλιάς μικροκομματικής λογικής.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι πώς θα διατηρηθεί ο οργανωτικός έλεγχος ενός μικρού κόμματος, αλλά πώς θα χτιστεί, με όραμα και έμπνευση, ένα σύγχρονο ανοιχτό κόμμα, στο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ικανό να στηρίξει και να υπηρετήσει με επιτυχία μια μεγάλη πολιτική, σαν αυτή που ασκεί ήδη η Δημοκρατική Αριστερά!

Φροντίζοντας, όλοι μαζί, μια μεγάλη και όμορφη ελληνική «ελιά», να μην ξεχνάμε να τη ραντίζουμε ταχτικά, για να σκοτώνουμε το δάκο!