Στον ΣΥΡΙΖΑ διχάζονται για το πώς θα αλλάξουν την ΕΕ και τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό χωρίς να αλλάξουν οι ίδιοι και η χώρα. Η εσωτερική σύγκρουση στο κυβερνών κόμμα δεν αφορά την αναζήτηση τρόπων ανάκαμψης της οικονομίας ούτε προγραμματικές θέσεις για την αλλαγή του χρεοκοπημένου ελληνικού μοντέλου. Αφορά θεμελιώδη ερωτήματα (όπως Ανατολή ή Δύση, παραμονή στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ ή βαλκανική περιχαράκωση) και φαντασιώσεις (όπως ο δανεισμός από τη Ρωσία και η εθνική διάσωση μέσω υδρογονανθράκων). Σε καμία περίπτωση δεν αφορά την πραγματική ζωή, το παρόν και το μέλλον μας, γιατί το κηνύγι της χίμαιρας είναι πολύ πιο εύκολο από την αποτελεσματική διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων. Αξιοσημείωτη η παρέμβαση του Π. Λαφαζάνη στη συνεδρίαση της ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν έχουμε δημοκρατία αλλά δικτατορία του ευρώ», είπε αμφισβητώντας ευθέως την ποιότητα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Θεωρεί, άραγε, ότι υπάρχει περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία στη Μόσχα ή στο Πεκίνο; Μικρή σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει στη «δημοκρατία της δραχμής» και εργάζεται για την καθιέρωσή της.