Τα ερωτήματα που τίθενται για την ίδρυση της κεντροαριστεράς, είναι πολλά. Εξ αυτών αναφέρω τα ακόλουθα:

1. Η πλειονότητα των πολιτών, που υπογράφουν τη διακήρυξη των 58 προέρχονται από το ενιαίο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη. Ο Ε. Βενιζέλος ήταν ο πρώτος που δημοσίως στήριξε την πρωτοβουλία, δηλώνοντας ότι δεν επιδιώκει την ηγεμόνευση του νέου πόλου. Η δήλωση αυτή δεν πείθει πολλούς που γνωρίζουν το χαρακτήρα και το παρελθόν του. Οι πολίτες αναρωτιούνται: μήπως όλα αυτά σηματοδοτούν ένα εύρημα διάσωσης του ΠΑΣΟΚ; Μήπως με αυτόν τον τρόπο θα λειτουργήσουμε ως κολυμβήθρα του Συλωάμ για τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ;

2. Ο κ. Κουβέλης, παρά την υπογραφή της διακήρυξης των 58 από οκτώ στελέχη της ΔΗΜΑΡ και την επιστολή 300 μελών της για θετική ανταπόκριση σ‘ αυτήν, συνεχίζει να αρνείται την συνύπαρξη με το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της διακήρυξης των 58, όσο αυτό συνεργάζεται με την ΝΔ στη στήριξη της Κυβέρνησης. Συγχρόνως, ο ίδιος διακηρύσσει ότι δεν θέλει εκλογές και δεν επιδιώκει την πτώση της Κυβέρνησης. Πώς πιστεύει ότι θα λύσει αυτόν τον γρίφο ο κ. Κουβέλης;

3. Υπάρχουν πολίτες, οι οποίοι στις δημόσιες παρεμβάσεις τους αναφέρουν ότι για να δημιουργηθεί ο πόλος της Κεντροαριστεράς θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Πώς θα διαλυθεί στην παρούσα συγκυρία το ΠΑΣΟΚ, χωρίς την πτώση της Κυβέρνησης;

4. Πολλοί πολίτες, έχοντας πικρή εμπειρία από το παρελθόν, τρέμουν στην ιδέα της εμπλοκής παλαιών πολιτικών στην υπόθεση της συγκρότησης του πόλου της Κεντροαριστεράς. Πώς όμως θα δημιουργηθεί πολιτικός χώρος, ο οποίος θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες και θα παρουσιάσει εναλλακτικές λύσεις στην σημερινή πολιτική, αν δεν εμπλακούν έμπειροι και ώριμοι πολιτικοί;

Αρχίζοντας από το δεύτερο ερώτημα, η μαθηματική επιστήμη σηκώνει τα χέρια στην αντιφατικότητα που διακρίνει τον κ. Κουβέλη. Εκτός αν στόχος του είναι η προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ και νομοτελειακά η απορρόφησή του από αυτόν. Αν όχι, τότε η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να επιλέξει το δρόμο της συμμετοχής στην προσπάθεια της ίδρυσης του νέου πόλου. Η προσπάθεια δημιουργίας του νέου πόλου με τους Λοβέρδο και Καστανίδη δεν πείθει. Αντιθέτως, ακόμη και αρχικώς επιφυλακτικοί με την κίνηση των 58 πείθονται ότι είναι προτιμότερη η αμφίβολη επιτυχία από την βεβαία αποτυχία. Ένας εξ αυτών είναι ο υπογράφων. Ο κ. Κουβέλης θα πρέπει να δηλώσει δημοσίως ότι η κίνηση των 58 πορεύεται στον ίδιο δρόμο με αυτόν της ΔΗΜΑΡ και ότι η μη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση συνεπάγεται την πτώση της και την πολιτική αστάθεια. Θα πρέπει, ως εκ τούτου, να απεμπολήσει την προσπάθεια δημιουργίας άλλου πόλου, διότι τότε θα επιβεβαιώσει την εκ μέρους του προσπάθεια … διάσπασης του σωματιδίου του Θεού.

Όσον αφορά στο τρίτο, είμαι μεταξύ εκείνων που δημοσίως έχουν διατυπώσει την αναγκαιότητα σταδιακής αυτοδιάλυσης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ. Όχι όμως για όσο διάστημα διαρκεί η θητεία της παρούσας Κυβέρνησης και όχι πριν διασφαλιστεί η παραμονή στην εξουσία μιας κυβέρνησης που θα τηρεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα στην κατεύθυνση της παραμονής μας στην ευρωζώνη και στην αποφυγή της άναρχης χρεοκοπίας. Η σταδιακή απορρόφηση των δύο οργανωμένων χώρων από το νέο πόλο θα πρέπει να γίνει βάσει σχεδίου αποδεκτού από όλους.

Ερχόμαστε τώρα στο δυσκολότερο από τα τρία προβλήματα, δηλαδή το πρώτο. Στο σημερινό ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στελέχη, τα οποία θα πρέπει να συμμετάσχουν στο νέο εγχείρημα, αφού η μέχρι σήμερα θητεία τους στον πολιτικό στίβο χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα και εντιμότητα. Συγχρόνως όμως στον ίδιο χώρο συνυπάρχουν άτομα, τα οποία συνέβαλλαν τα μάλλα στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Τέτοιοι όμως υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Όλοι αυτοί θα κριθούν από τους πολίτες. Όσον αφορά δε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, λόγω χαρακτήρος, είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, η οποία χρήζει και ιδιαίτερης μεταχείρισης. Πρέπει όμως να του αναγνωριστεί η συμβολή στην ύπαρξη κυβερνητικής σταθερότητας σε μια στιγμή που η χώρα την χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε.

Στο τέταρτο και τελευταίο ερώτημα θα επαναλάβω ότι παρθενογενέσεις γίνονται μόνον στα παραμύθια. Υπάρχουν πολιτικοί, οι οποίοι απέχουν από την πολιτική σκηνή, αλλά θεωρούνται απαραίτητοι στη δημιουργία και αξιόπιστη λειτουργία της Κεντροαριστεράς. Ορισμένοι εξ αυτών, όπως ο Τ. Γιαννίτσης, ο Α. Παπαδόπουλος, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Σ. Μπένος, ο Γ. Φλωρίδης, ο Ν. Χριστοδουλάκης, θα δώσουν κύρος, εμπειρία, αποδοχή από τους ευρωπαίους εταίρους μας και ποιότητα στο νέο εγχείρημα. Ο φόβος πολλών ότι θα μολυνθεί ο χώρος από την παρουσία διατελεσάντων υπουργών σε παλαιότερες κυβερνήσεις είναι απολιτικός. Είναι του ίδιου επιπέδου με τον απολιτικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε αντιμνημονιακούς και μνημονιακούς. ¨Ηδη αποκτήσαμε τραυματικές εμπειρίες από ¨νέους¨ πολιτικούς των ΑΝ.ΕΛΛ, της Χ.Α. και του ΣΥΡΙΖΑ. Και κάτι τελευταίο. Σε εκείνους που αναμένουν την πρόσκληση από την ιστορία για να ηγηθούν του εγχειρήματος υπενθυμίζω πως ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το ΕΓΩ είναι αντιστρόφως ανάλογο της ΓΝΩΣΗΣ. Ας το λάβουν υπ’ όψιν τους όλοι χωρίς εξαιρέσεις.