Εδώ και μήνες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από το αν θα ισχύσει ή όχι το ψηφισμένο από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέτρο για περικοπή των συντάξεων κατά 1.8 δισ. ευρώ. Οι 2.6 εκατομμύρια συνταξιούχοι είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα στη χώρα και ουδείς μπορεί να παραβλέψει τη δύναμή τους. Οι πολλαπλές περικοπές που έχουν υποστεί, καθιστά εκλογικά θανατηφόρα οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση.

Ο Αλέξης Τσίπρας “τα δίνει όλα” στους Ευρωπαίους προκειμένου να πετύχει την ακύρωση ή έστω τη χρονική μετάθεση της εφαρμογής του μέτρου. Από το αν τα καταφέρει ή όχι εξαρτάται κι ο χρόνος των εκλογών. Αν οι εταίροι επιμείνουν στην εφαρμογή των ψηφισθέντων τότε ο κ.Τσίπρας θα θυμηθεί τον παλιό εαυτό του του 2015, θα καταγγείλει τους “ανάλγητους γραφειοκράτες των Βρυξελλών” και θα πάει σε εκλογές πετώντας το μπαλάκι στον Κυρ.Μητσοτάκη. Αν πετύχει την αναστολή του μέτρου που ο ίδιος έχει ψηφίσει, θα πανηγυρίσει για την επιτυχία και θα κερδίσει χρόνο και μονάδες στις δημοσκοπήσεις.

Ωστόσο από τον πολιτικό διάλογο απουσιάζει το αδιέξοδο των νέων ανθρώπων. Συζητάμε και σωστά για τις χαμηλές συντάξεις των 700 ευρώ ή για συντάξεις που δεν αντιστοιχούν σε εισφορές, ελάχιστοι όμως ασχολούνται με τον μισθό των 300 ευρώ που παίρνει ένας νέος 25 χρόνων, από τον οποίο ζητάμε να μείνει στη χώρα, να σχεδιάσει το μέλλον του εδώ, να ανοίξει δικό του σπίτι, να κάνει παιδιά, να πληρώσει ενοίκιο, φροντιστήρια κλπ.

Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με  300 ευρώ ή με το χέρι απλωμένο στον μπαμπά ή στον παππού για χαρτζηλίκι; Ποιά αρωγή του παρέχει η πολιτεία, όταν ούτε καν μια θέση για το παιδί του σε βρεφονηπιακό σταθμό δεν έχει εξασφαλίσει; Το 50% των νέων είναι άνεργοι. Ποιά βοήθεια λαμβάνουν από το κράτος; Ποιό μέλλον μπορούν να ονειρευτούν όταν τους έχουμε φορτώσει ένα δυσβάσταχτο χρέος το οποίο θα πληρώνουν ως το 2060 και τους επιβαρύνουμε με εισφορές για συντάξεις του δεν θα πάρουν ποτέ;

Ο κ.Τσίπρας μιλάει για αύξηση του κατώτατου μισθού όταν από το 2020, έχει ψηφιστεί η μείωση του αφορολόγητου στα 5.600 ευρώ γεγονός που σημαίνει ότι άλλοι δύο μισθοί των χαμηλόμισθων θα χαθούν για να πάνε στα ταμεία του κράτους. Ποιός υπό αυτές τις συνθήκες θα μείνει εδώ; Σύμφωνα με τις προβλέψεις, το 2060 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είναι κατά 2,4 εκατ. πολίτες μικρότερος. Εκτός από το εθνικό, το κοινωνικό και το πολιτισμικό ζήτημα που εγείρεται, η διαφορά είναι κρίσιμη και για την οικονομία.

Υπολογίζεται ότι ο μέσος ρυθμός δυνητικής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας θα είναι 0,5% τον χρόνο για τις επόμενες δεκαετίες. Δηλαδή η χώρα θα σέρνεται. Η ύπαρξη μικρότερου πληθυσμού στο μέλλον σημαίνει πως και η οικονομία θα είναι μικρότερη. Θα περιοριστούν η κατανάλωση, οι επενδύσεις και το επίπεδο της συνολικής απασχόλησης. Αλλά όλα αυτά δεν απασχολούν την δημόσια συζήτηση. Ο ορίζοντας των περισσότερων κομμάτων φθάνει ως τις επόμενες κάλπες.

Αυτό ακριβώς αντιλαμβάνονται οι νέοι κι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. 450.000 ήδη χτίζουν το μέλλον τους αλλού. ‘Οσοι μένουν προσπαθούν με πολύ κόπο και τρομερές δυσκολίες να χτίσουν τη ζωή τους και γίνονται θεατές μιας αντιπαράθεσης που δεν τους αφορά. Γι΄αυτό όλο και λιγότεροι παρακολουθούν τις πολιτικές διαμάχες και είναι βέβαιο ότι η αποχή τους από την κάλπη θα είναι μεγάλη. Δεν έχουν την οργάνωση άλλων ομάδων γι΄αυτό δεν ακούγεται η φωνή τους. Οργίζονται και σιωπούν. Μέχρι πότε; Η βουβή οργή τους θα έρθει ώρα που θα ξεσπάσει.

thetoc.gr