«Ο Α/ συνταγματάρχης Μπερτράντ επέδειξε εξαιρετικό θάρρος και αυταπάρνηση»
Ε.Μακρόν.
Έτσι έκλεισε την λιτή δήλωσή του ο Πρόεδρος Μακρόν, αναφορικά με το επεισόδιο τρομοκρατίας στην Γαλλία και τον θάνατο του αξιωματικού της Αστυνομίας.Λιτός λόγος , ακριβές συμπέρασμα , άφατος πόνος για τον ανιδιοτελή ηρωισμό –ανθρωπισμό του Γάλλου πολίτη . Θα ξένιζε η δωρική μορφή των λέξεων πολλούς από μας. Κι όμως είναι απλώς μια πονεμένη συνέχεια της προεκλογικής του δήλωσης αναφορικά με τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό της Γαλλίας στην Αλγερία μαζί με μιάν έντιμη συγγνώμη . Και στο ενδιάμεσο των δύο δηλώσεων εξίσου σαφώς καθοδηγεί το μοντέλο του , που είναι αλτερνατίβα πολιτικής διοίκησης κι όχι μπούσουλας εξουσίας. Αυτό που ίδιος και μια μεγάλη σχετικά ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης θεωρούν βήμα προς την επανιεράρχηση των οικονομικών και κοινωνικών διευθετήσεων αφενός σε χωρικό επίπεδο αφετέρου σε διεθνικό. Μια βεντάλια πτυχών πολιτικού και δημοσκοπικού κόστους ανοίγει όταν εφαρμόζει τις απόψεις του για τα εργασιακά , μια άλλη για το Κράτος , μια ακόμα για την επικαιροποίηση της Γαλλικής διπλωματίας κι άλλες πολλές , που αφορούν στην ανασύνταξη ενός δυσλειτουργικού Κράτους – παρότι όμως από τα ποιοτικότερα υπάρχοντα – και περιστολής αποκλειστικά και μόνο δαπανών ελαστικών κι όχι δημοσίων επενδύσεων.
Πόσο μπορεί να ειπωθεί το ίδιο σε μια χώρα σαν την δική μας , όπου υπαρκτά , παλαιά αν και απολύτως σεβαστά στερεότυπα καθορισμού αντιλήψεων και πολιτικού αυτοπροσδιορισμού χρησιμοποιούνται είτε για να ταυτιστούν με το ήθος είτε με την ανώτατη – υποτίθεται- ευγενή ιδέα του Έθνους ; Θαρρώ ελάχιστα..
Η δραματική απουσία ιεραρχήσεως στόχων και περοτεραιοτήτων , η ανάγνωση των εξωτερικών με όρους στατικής επιστήμης κι όχι δυναμικής των ρευστών , η καρκινογένεση μιας υποβόσκουσας Μεγάλης Ιδέας από τον ΠτΔ , η μυστική διπλωματία που γίνεται αποκαλυπτόμενο αστειάκι από τα χείλη του Π/Θ – αναφέρομαι στην μη οφειλόμενη απάντηση , πού έδωσε σε Σλάβο δημοσιογράφο για το όνομα – , η συμπλοκή σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς όλων των δυνατών Εξουσιών , η απαιδευσία που προβάλλει ως απειλή στην αναδυόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση μα κυρίως το ανομοιογενές μείγμα των ατομικών οργών σε συλλογικό μίσος διαμορφώνουν , μαζί με πολλά άλλα παρεμφερή το ευρύ και απειλητικό πεδίο του εθνικολαϊκισμού. Αυτή η μάζα κάποτε ενυπήρχε μειοψηφικά στα τότε μεγάλα κόμματα και τα επηρέαζε μερικώς, όχι όμως τόσο ώστε να καταστούν δυνάμει απειλές των θεσμικών και άλλων συλλογικών διακυβεύσεων. Σήμερα είναι το σαράκι της κρίσης ομογενοποιημένο – πιά – πολιτικά. Το σχετικά υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό δείχνει το εύρος της παγιώσεώς του.
Στην πατρίδα μας δεν αρκεί μια σχετικά νουνεχής πλειοψηφία δημοκρατικών δυνάμεων εξορισμού αντιεθνολαϊκιστικού προσδιορισμού.
Το άλλο μισό της δυναμικής οφείλει να εδράζεται στον οργανωμένο βολονταρισμό και στην επάλληλη γνώση των ορίων…είναι απαιτητό οι δυνάμεις της ουσίας να υπερισχύσουν ως συσχετισμοί στους φορείς.
Ο Μακρόν, αυτή η καταπληκτική ιδιάζουσα περίπτωση, είναι πιά ένα στάτους που το διαβάζεις χωρίς να το αντιγράφεις.
Υπάρχει όμως και ο αθόρυβα ανερχόμενος Ισπανός Ριβέρα, είναι και η Αριστερή – πλήν Κεντρώα – Κυβέρνηση της Πορτογαλίας…άλλο μεγάλο κόλπο γκρόσσο των εκσυγχρονιστικών μεταμνημονιακών ελίτ…και το περίεργο ως προς την μεθόδευση αρχόμενο παλιό –νέο πείραμα στην Γερμανία…
Είναι η επιχειρούσα κανονικότητα δια του Πολιτικού Κέντρου , όπως κι αν το βαφτίσει κάποιος. Αυτή την οδό δεν μένει παρά να ακολουθήσουν οι μεταρρυθμιστικές ελίτ σε συναινετικό – έμπρακτο και δομημένο – βάθρο και οι ισχυρές κατά μόνας προσωπικότητες που διακονούν την μόνη σημερινή επαναστατική δύναμη: το Προοδευτικό Κέντρο
Αλλιώς να το πούμε σε συντομία: κάντο όπως ο Μακρόν, τουλάχιστον μακροσκοπικά.