Η αναφορά της βουλευτίνας της Χρυσής Αυγής για την οικογένεια του κ. Δραγασάκη, συνέθεσε το σκηνικό μιας ήττας για το ναζιστικό κόμμα. Μιας ήττας που ωστόσο δεν επενδύθηκε σωστά από τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Πιο συγκεκριμένα, η βουλευτής χρησιμοποίησε τη συνήθη γκεμπελική απλουστευτική συνθηματολογία της ΧΑ για την ομιλία στη Βουλή, σε πλήρη εναρμόνιση με τις κομματικές οδηγίες. Όμως, αντί να αναφερθεί με τρόπο που «θωπεύει» το λαϊκό αίσθημα, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Το προκάλεσε, στρεφόμενη κατά της βασικής αρχής που διέπει την ελληνική οικογένεια. Την αλληλεγγύη και ιδιαίτερα στην σχέση των γονιών με το παιδί τους. Εκεί συνετρίβη και εκεί έπρεπε να αποκαλυφθεί. Στην ασέβειά της έναντι της αλληλεγγύης, έναντι της οικογένειας και τελικά, έναντι της κοινωνίας. Και μάλιστα, μια ασέβεια που εκπορεύεται από τον οπαδισμό και αποκαλύπτει ότι η εμφυλιακή ουσία αυτών που ευαγγελίζεται η ΧΑ, υπερβαίνει τον υπό ευρεία έννοια ρατσισμό και αφορά κάθε διαφορετικό, στην ίδια την κλειστή κοινωνία των «καθ’ υμάς Ελλήνων». Αντί αυτής της ιδεολογικής αποκάλυψης που αφορά στην καθημερινότητα των πολιτών, οι εκπρόσωποι των κομμάτων αρκέσθηκαν σε ολιγόλεπτές συμβολικές γενικόλογες παραθέσεις και στάσεις… Σοβαρευτείτε… ασχοληθείτε… σκεφθείτε… αποκαλύψτε τους. Να απολογηθούν και όχι να επιτίθενται αμυνόμενοι. Η αντιπαράθεση με το τέρας του ναζισμού δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν η κρίση εξουθενώνει τους ανθρώπους και τους καταβιβάζει σε ενστικτώδη αγελαία συμπεριφορά. Όπως πολύ σωστά είπε ο δήμαρχος Καμίνης, «Το φίδι βγήκε από το αυγό». Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της ΧΑ, είναι οργισμένοι και φοβισμένοι πολίτες, που βλέπουν τα πάντα γύρω τους να ανατρέπονται και κανείς δεν τους προσφέρει σιγουριά για το μέλλον, είτε σε αυτά που κάνει η κυβέρνηση, ή σε όσα λέει η αντιπολίτευση. Και ο φόβος τους φέρνει υπό τη σκέπη της αγελαίας συμπεριφοράς της συμμορίας της Χρυσής Αυγής, ενώ η βία των μελών της διεκπεραιώνει την οργή τους. Η αποσυσπείρωση αυτών των ανθρώπων από τη ΧΑ, δεν θα γίνει με συνθήματα, αλλά με επιχειρήματα. Δεν θα γίνει με βία, αλλά με ηρεμία, διάλογο και πειθώ που αρμόζει σε μια ισχυρή και εδραιωμένη δημοκρατία. Τέλος, καταλύτης είναι η ενίσχυση των κρατικών δομών πρόνοιας. Όχι με την ανάπτυξη εναλλακτικών δομών και «αριστερά» συσσίτια που θα καταλήγουν να συγκρίνονται σε αποτελεσματικότητα και ποιότητα «menu» με αυτά της Χρυσής Αυγής (sic). Αλλά με διευρυμένες δομές μέριμνας και υποστήριξης της συντεταγμένης πολιτείας, που θα καλύπτουν κάθε πολίτη που έχει ανάγκη, με αξιοπρέπεια και ιδιωτικότητα. Ιδού η πρόκληση…