Ένα ακόμα συνέδριο της αριστεράς τελειώνει αύριο κι από μεθαυριο αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Γιατί από μεθαύριο αρχίζει η αναμέτρηση των αποφάσεών μας με την κοινωνία και τα προβλήματά της, με την σκληρή πραγματικότητα.
Δεν εκπροσωπώ την κοινωνία με την ίδια βεβαιότητα που φάνηκε να το κάνουν μερικοί ομιλητές του συνεδρίου μας, αλλά πάντως φαντάζομαι ότι αυτό που ένα πολιτικό – και μάλιστα αριστερό – κόμμα πρέπει να κάνει στο συνέδριό του είναι να διατυπώσει τη δική του πρόταση εξόδου από τη βαθιά κρίση, ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων αλλαγών μεταρρυθμίσεων και μέτρων που προτείνει.
Πολύ περισσότερο για ένα κόμμα που πρέπει να εξηγήσει πειστικά και τη συμμετοχή και τον ρόλο που διεδραμάτησε σαν κυβερνητικός εταίρος ψηφίζοντας το μνημόνιο και σκληρά μνημονιακά μέτρα, που είχαν σοβαρές επιπτώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων και των αδύναμων, όσο και τους λόγους που το οδήγησαν στην αποχώρηση και την ανάθεση σε άλλους την συνέχιση της προσπάθειας διάσωσης της χώρας.
Η συζήτησή μας δεν επεκτάθηκε καν στα ζητήματα των κινδύνων που διατρέχει η χώρα από την ακραία πόλωση που καλλιεργεί ο νέος δικομματισμός, δεν μιλήσαμε για τη νεοφασιστική λαίλαπα που απειλεί τον τόπο μας και που συνεχίζει να δυναμώνει ακόμα και από τη φυλακή!
Παρακολουθώντας κάποιος το συνέδριό μας θα σχημάτιζε την μαγική εικόνα ότι, στην Ελλαδα σήμερα, αντιπαλεύουν για την εξουσία δύο κύριοι πολιτικοί αντίπαλοι.
Οι 58 με τους βενιζελικούς και η ΔΗΜΑΡ με τους αντιβενιζελικούς…
Η συγκρότηση του υπεραναγκαίου τρίτου πολιτικού πόλου, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να έχουμε την πολυτέλεια να αποφασίσουμε εμείς – κάποτε το έκαναν άλλοι και δεν μας άρεσε – ποιοί είναι δημοκράτες και ποροοδευτικοί και ποιοί δεν είναι…
Άλλωστε το θέμα αυτό δεν λύνεται με άρνηση διαλόγου, αλλά, αντίθετα με τον ίδιο τον διάλογο, όπου τίθενται όλα τα θέματα στο τραπέζι και γίνεται η προσπάθεια διαμόρφωσης κοινών προγραμματικών θέσεων.
Όντως υπάρχουν δύο σχέδια για το θέμα του τρίτου πόλου. Το ένα εκτίθεται ανοιχτά, με τ? όνομά του και ζητάει την έναρξη διαλόγου με όλες ανεξαίρετα τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο των ιδεών της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
Το άλλο όμως, σχέδιο μιλάει με μισόλογα για κάποιες συνεργασίες με πολιτικούς που, αφού ψήφισαν όλα τα μνημόνια και εφάρμοσαν – ακόμα και από υπουργικές θέσεις – όλα τα μέτρα που προέκυπταν από αυτά, έβαλαν τώρα τα αντιμνημονιακά τους ρούχα και μας χαϊδεύουν την κάλπη.
Και έχουμε πείρα από τις προηγούμενες εκλογές τι σημαίνει το «χάιδεμα» στην κάλπη και κλοπή των ψήφων μας, που πηγαίνουν μετά στους άλλους κορβανάδες.
Το σχέδιο αυτό οδηγεί μαθηματικά – συνειδητά ή ασυνείδητα – στον πόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι, κατά τη γνώμη μου, καταστρεπτικός για το μέλλον της Ελλάδας, αν ποτέ έρθει στην κυβερνητική εξουσία.
Τι φοβόμαστε συντρόφισσες και σύντροφοι; Μπορεί να φοβάται τον διάλογο η σημερινή σύχγρονη, μεταρρυθμιστική, ανανεωτική αριστερά;
Μπορεί να φοβάται να συζητήσει, να διασταυρώσει τις απόψεις της, μπορεί να φοβάται να μπει η ίδια μπροστά στην προσπάθεια υλοποίησης του δικού της ιδρυτικού στόχου, στην ανασυγκρότηση, σε νέες, υγιείς βάσεις, της μεγάλης δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης;
Είχαμε μήπως ανάγκη τους όποιους 58 για να βάλουμε μπροστά την τόσο σπουδαία αυτή προσπάθεια;
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η ΔΗΜΑΡ ιδρύθηκε σαν η αριστερα της ευθύνης, η κυβερνώσα αριστερά και όχι σαν – μια ακόμα – αριστερά για να γεμίζει με αγωνία τις ατέλειωτες εκλογικές νύχτες μας…
Δεν την χρειαζόμασταν άλλη μια τέτοια αριστερά, δεν την χρειαζόταν ο τόπος!
Ας μην γίνει το συνέδριο αυτό, συνέδριο παράδοσης σε άλλους των κλειδιών της ανασυγκρότησης του δημοκρατικού – σοσιαλιστικού χώρου. Κι ας μην γίνει ένα συνέδριο παράδοσης των κλειδιών της χώρας στον Σαμαρά και στον Τσίπρα.
.
* Ομιλία στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς