Τόσον καιρό μιλάμε για την (ανα) σύσταση του όλου χώρου του ριζοσπαστικού κέντρου, ελάχιστα όμως σχολιάσαμε – από την σκοπιά του αντιπάλου – την ανάγκη αναδιοργάνωσης της άλλης πολιτικής παράταξης.
Η Κ/δεξιά επανήλθε στην εξουσία, στα πλαίσια συμμαχικού σχήματος με αιχμή τον Πρωθυπουργό. Ήταν αναγκασμένη, να εφαρμόσει εκείνα τα οποία προηγουμένως κατήγγειλε, μ’ έναν θορυβώδη και αποκρουστικό λαϊκισμό.
Κατά συνέπεια, δεν πήρε τον χρόνο, που της αναλογούσε μεταξύ του τέλους της θλιβερής Καραμανλιάδας και του Μαϊου του 2012, ώστε διερευνώντας τα γενόμενα να μπολιάσει, όσο μπορούσε, τον κόσμο της με τα αιτούμενα, όχι μόνον της Τρόικα, αλλά και μ’ εκείνα, που αποτελούν το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο αλλαγών της χώρας, εντός μιας Ευρώπης αφενός αλληλέγγυας και αφετέρου αυτοκλυδωνιζόμενης.
Στενά κοιταγμένη η υπόθεση Μπαλτάκου, ανέδειξε εκτός των άλλων, και την μικρή προετοιμασία του Α. Σαμαρά, προς την κατεύθυνση ενός συμβατού και επίκαιρου εκσυγχρονισμού του κόμματός του. Τα χρόνια της απουσίας του, φάνηκαν πως τον άφησαν μάλλον στάσιμο ως προς τις αντιληπτικότητές του για τις νέες προβαλλόμενες απαιτήσεις.
Η συμβουλευτική, που του ασκήθηκε από αυτούς που αποτέλεσαν το επιτελείο του, θύμιζε κυρίως ένα ελαφρώς μεταλλαγμένο περίγραμμα των θέσεων της αποτυχημένης ΠΟΛ.ΑΝ. Κι έτσι, όντας ο ίδιος ένας ιδιότυπος λαϊκός δεξιός με ακραίες εθνικές θέσεις (Σκόπια , σχ. Ανάν ), έπρεπε μέσα σε πολύ λίγες ημέρες να μετατοπιστεί βίαια, προς πολιτικές και συμμαχίες, οι οποίες ίσαμε τότε αφορούσαν στην παλιά μετριοπαθή πτέρυγα της Ν.Δ. Δεν γνωρίζω, αν η πολιτική του φορεσιά, η σημερινή, είναι άλμα μιας σύντομης εξελικτικής πορείας ή απλώς η συγκυριακή συμπεριφορά, εξαιτίας των όσων συμβαίνουν.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, ως Πρόεδρος της Ν.Δ., έχει τον πιο κομβικό ρόλο στο να μετατοπίσει τον χώρο του προς την μετριοπάθεια. Το πρόβλημα μετασχηματισμού του είναι κυρίως δομικό, κι όχι τόσο συμβολικό κι αναφερόμενο σε πρόσωπα κεντρώου προφίλ, που δυνητικά ίσως συμμετάσχουν σε μια προσπάθεια διεύρυνσης των ορίων του. Η Ιστορία λέει, πως η βραχύβια εκλογική συνεργασία του Γεωργίου Παπανδρέου με τον Αλέξανδρο Παπάγο, ουδόλως άλλαξε την πολιτική του τελευταίου, ενώ η αντίστοιχη διεύρυνση της ΕΡΕ, προς πρόσωπα του – τότε – κεντροφιλελεύθερου χώρου, όπως ο Κ. Τσάτσος, ο Γρ. Κασιμάτης, κά, εμπέδωσε για τα καλά την ήδη δημιουργημένη εικόνα για τον Κ. Καραμανλή , ως του εκφραστικότερου μεταρρυθμιστή του συντηρητικού αστισμού.
H επίπονη πορεία εκσυγχρονισμού του πολιτικού χώρου της φιλελεύθερης Σ/δημοκρατίας και των γειτόνων της , αφ’ εαυτής και μόνον είναι ένα καλό κίνητρο και για την συντηρητική παράταξη στο να ενσωματώσει στον Λόγο της και στην Οργάνωσή της, οτιδήποτε καινοτόμο από τις παρούσες κοινωνικές διεργασίες.
Πάντως, παραμένοντας ακόμα σχετικά μεγάλο κόμμα η Ν.Δ., είναι βέβαιο, πως όσο θα διαρκεί ο μετασχηματισμός της, θα έχει ενσωματωμένες μειοψηφικά γκρίζες ζώνες, που στους περισσότερους από μας δεν αρέσουν, αλλά, ωστόσο η ενσωμάτωση αυτή έχει την όποια χρησιμότητά της, αφού αλλιώτικα αυτά τα γκρίζα πεδία θα ήταν αχειραγώγητα προς τις κατευθύνσεις, της άκρας λαϊκιστικής Δεξιάς.
Άλλωστε, έως πρότινος και στο ΠΑΣΟΚ, μαζί με τις μεταρρυθμιστικές του δυνάμεις συγκατοικούσαν σ’ αυτό και οργανωμένες ομάδες με ισχυρή αναφορά στην λαϊκιστική του περίοδο, και σε καμιά άλλη.
Η πολιτική ρευστότητα ίσως δώσει νωρίτερα το σήμα εκκίνησης στον Α. Σαμαρά , απ’ ότι εκείνος αναμένει.
Κατά τούτο, και εντελώς απροκατάλυπτα, η προσπάθεια της ΕΛΙΑΣ , προς την ενοποίηση του ενδιαμέσου πολιτικού τόπου, είναι συνάμα και πολιτικά παιδαγωγική προς τον αντίπαλο συστημικό πόλο.
Μόνον μια επανοργανωμένη συστημική αντεπίθεση, μέσω της επικαιροποίησης των κυρίων φορέων της, μπορεί να σταθεί ως απρόσβλητο ανάχωμα απέναντι αφενός στους ολοκληρωτικούς και αφετέρου στον συνεχιζόμενο κοινωνικό κατακερματισμό. Ένα μέτωπο λογικής, οι πόρτες του οποίου άλλοτε θ’ ανοιγοκλείνουν και θα φαίνονται οι διαφορετικές αντιλήψεις των κομμάτων κι άλλοτε θα κλείνουν ερμητικά – όταν το απαιτούν οι καιροί -, προβάλλοντας το ισχυρό συναινετικό στοιχείο.