Ποτέ οι Ελληνες ψηφοφόροι δεν είχαν τόσο πολλά κόμματα να διαλέξουν και τόση δυστοκία να αυτοπροσδιορισθούν ιδεολογικά μέσα από αυτά. Παλιά ο δεξιός ψηφοφόρος ήξερε τι θα ψηφίσει πολύ πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προς την κάλπη. Τώρα, όμως; Τη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, που ξεκίνησε από αντιμνημονιακή δύναμη, πέρασε την υποτιθέμενη φάση ωρίμανσης και υπευθυνότητας, «φλέρταρε» με την Ακροδεξιά, την οποία στη συνέχεια εξεδίωξε για να καταλήξει ένα κόμμα λαϊκίστικων και ανεδαφικών υποσχέσεων περί εξόδου από το Μνημόνιο; Τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που βαυκαλίζονται ότι είναι υπερπατριώτες και φρόντισαν προεκλογικά να προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στη χώρα βυθίζοντας την πολιτική ζωή στην ισοπεδωτική λάσπη του συνθήματος «όλοι τα παίρνουν, όλοι είναι δυνάμει εξαγοράσιμοι»; Ή την «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή, που εξακολουθεί να αμαυρώνει με τη συμπεριφορά της τη Bουλή και τη Δημοκρατία, παρ’ όλο που ως κοινοβουλευτική δύναμη απολαμβάνει τα αγαθά της;

Για να μη συζητήσουμε για την αμηχανία του ταλαίπωρου κεντροαριστερού ψηφοφόρου στην τελική ευθεία. Εχει να διαλέξει μεταξύ ΔΗΠΑΡ (λέγε με ΠΑΣΟΚ, για να μην οικειοποιηθεί ο Γιώργος Παπανδρέου τα σύμβολα), «Κόμματος Αλλαγής» ή όπως τελικά επιλέξει να βαφτίσει τον νεοπαγή σχηματισμό του ο ΓΑΠ, «Ποταμιού», ΔΗΜΑΡ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Ποιος είναι, όμως, ο αληθινός εκφραστής της Κεντροαριστεράς;

Η ΔΗΠΑΡ, με τη βαριά κληρονομιά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που επωμίστηκε, ενίοτε αδίκως, το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού κόστους από την κρίση; Το «Κόμμα της Αλλαγής» του συμπαθούς πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος περίπου προσπαθεί να αποδείξει ότι ο νεποτισμός είναι ανθρώπινο δικαίωμα, στροβιλιζόμενος από το Καλέντζι και το Καστελλόριζο στις παρυφές της Κουμουνδούρου ως δυνάμει (αντιμνημονιακός άραγε κι αυτός;) εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ; Το «Ποτάμι», που παρά τη συνεργασία με τον κεντροαριστερό μέχρι το μεδούλι Σπύρο Λυκούδη περιορίζεται σε χίπστερ αοριστολογίες, όπως «η συνωμοσία του καλού», για να μη δυσαρεστήσει τους φιλελεύθερους οπαδούς του; Ή η ΔΗΜΑΡ, η οποία, από τολμηρή φιλοευρωπαϊκή δύναμη που δεν δίστασε να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση, αποσύρθηκε για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε και μετά τη συντριπτική συρρίκνωσή της στις ευρωεκλογές αποφάσισε να εξαερωθεί πλήρως, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να την απορροφήσει;

Τέλος, ο γνήσιος αριστερός μπορεί εύκολα και αβίαστα να ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με το κόμμα που θεωρεί αξιόπιστες τις καταγγελίες του Χαϊκάλη, που αλιεύει στελέχη από τους «Ανεξελ» και έχει πει τα πάντα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης: από ενδεχόμενη παράταση του Μνημονίου (Αλέξης Μητρόπουλος) μέχρι μονομερείς ενέργειες και έξοδο από το ευρώ (Παναγιώτης Λαφαζάνης); Ολα μπερδεύονται γλυκά κι εμείς δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε.