Να λοιπόν που η ανάγκη για το μανιφέστο του ενός δεν είναι μόνο εδώ παρούσα, αλλά και ποικιλότροπα εκδηλώνεται. Πολιτικές κινήσεις, πρωτοβουλίες, απόπειρες συγκρότησης ενός τρίτου πόλου και, μόλις χθες, «το Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη.

Όποιος εύχεται την κίνηση των πραγμάτων και αντιστρατεύεται την εγκατεστημένη αδράνεια του λεγόμενου πολιτικού συστήματος, μόνο να χαίρεται μπορεί από αυτήν την αναζήτηση και την προσπάθεια ανεύρεσης νέων δρόμων. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία και ενώ ένας μηχανισμός βαθύτερων μεταβολών έχει τεθεί σε κίνηση, τίποτε δεν μπορεί τελικά να γίνει χωρίς τη συμμετοχή, με πολιτική αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία του καθενός. Του καθενός ξεχωριστά.

Αυτό απαιτεί ο καθένας – και μετά την εμπειρία της κρίσης – να αυτοπροσδιοριστεί στην επίπονη πορεία που έχουμε μπροστά μας, γνωρίζοντας ότι έξωθεν λύσεις δεν υπάρχουν.

Κάθε αυτοπροσδιοριζόμενη ελεύθερη συνείδηση με το δικό της μανιφέστο στο χέρι, σε μια συνάντηση με άλλες ελεύθερες συνειδήσεις, γίνεται πραγματικά συντελεστής του νέου. Εγγράφεται μέσα στην αέναη διαδικασία αμφισβήτησης και σύγκρουσης με το παλαιό. Έτσι το παλαιό προοδευτικά μεταβάλλεται. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μπορούν να αναγνωσθούν με νέο τρόπο, να κατανοηθούν υπό τη ματιά του νέου και να συγκροτηθούν πάνω σε νέα θεμέλια.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να απαντήσουμε στα ερωτήματα «Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε ; Που θέλουμε να πάμε; Με ποιο περιεχόμενο; Ποιο νόημα;», κάνοντας βήματα προς μια νέα συνειδητοποίηση.